Οι πανελλήνιες δεν είναι το τέλος του κόσμου ας το πει επιτέλους κάποιος!

Θυμάμαι την δική μου εμπειρία από τις πανελλήνιες και θα έλεγα πως ναι είναι μάθημα ζωής. Ένας χρόνος κυριολεκτικής στασιμότητας από τα γύρω δεινά καλά, ψυχαγωγία, φιλίες, σχέσεις και αυτοβελτιώσης συναισθημάτων, δυνατοτήτων και χαρακτήρα. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρότερη να με ρωτάνε: Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Ποτέ δεν έδωσα ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα αυτό, μόλις μπήκαμε στην Τρίτη Λυκείου όλοι είχαν κατασταλλάξει και εγώ άλλαζα γνώμη κάθε μέρα. Μέχρι που ερωτεύτηκα τον κόσμο της δημοσιογραφίας, αλλά όχι μέσω του διαβάσματος μέσω των ταινιών και της καθημερινή τριβής. Έτσι είχα πλέον μία απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, ωστόσο, η ερώτηση αυτή που όλοι ακούσαμε σε κάποια φάση της ζωής μας είναι ένα στοιχειό για εκείνα που ακολούθησαν.

Οι πετυχημένοι άνθρωποι περνούν στο πανεπιστήμιο λέγανε και γι αυτό και όλα τα παιδιά στα 18 δίνουν μία τόσο δύσκολη μάχη, γιατί βλέπουν τον εαυτό τους στην κορυφή. Πάντα τέτοιες μέρες σκέφτομαι τα ξενύχτια πάνω από το βιβλίο της ιστορίας, τα ανώμαλα ρήματα στα αρχαία που είχαν τρυπώσει τα βράδια στο μυαλό και δεν με άφηναν να κοιμηθώ, τις μεταφράσεις των λατινικών που αναρωτιώμουν: πώς συνεχίζουν. Συναισθήματα τόσο έντονα μία ολόκληρη χρονιά, θυμός, άγχος, νεύρα, μοναξιά, για ένα αποτέλεσμα που κανείς δεν μπορεί να σου εγκυηθεί.

Και μόλις τελειώσεις λέγανε θα πας τις διακοπές σου σαν ενήλικας και θα τα ξεχάσεις όλα! Ούτε αυτό ισχύει, τα αποτελέσματα των πανελληνίων πάντα θα υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Είτε πέτυχες είτε όχι. Θυμάμαι την μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα από την παρέα του σχολείου πέρασαν οι 2 στις 5. Οι υπόλοιπες 3, νιώσαμε την μεγαλύτερη αποτυχία που θα μπορούσαμε να αισθανθούμε. Οι σκέψεις μετέπειτα ήταν απόλυτα κλασικές. Μαμά-Μπαμπά συγνώμη, θα ξαναδώσω να σας κάνω περήφανους – Τι θα πουν οι άλλοι όταν τους πω ότι δεν πέρασα – Οι φίλες μου θα είναι σε άλλες πόλεις με φοιτητική ζωή και εγώ θα ξαναδιαβάζω από την αρχή.

Τέσσερα χρόνια μετά, που όλο αυτό ξεθώριασε και η ζωή μου άλλαξε παντελώς, μπορώ να πω πως ήταν το μεγαλύτερο τεστ αγωνίας που έχω περάσει. Αλλά ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν καθόρισε την ζωή μου. Την άλλαξε μεν με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ο έρωτας έγινε δουλειά, η σπίθα για την έκθεση τρόπος ζωής και η αγάπη για την ιστορία σελίδες βιβλίων σε ώρες σιέστας.

Δεν τα κατάφερα δεν πέρασα σε κάποιο πανεπιστήμιο. Ωστόσο είμαι ευτυχισμένη, κυνήγησα με έναν διαφορετικό τρόπο, την γνώση και κατάλαβα πως δεν θα την αφήσω ποτέ. Ίσως μία τέτοια θεωρία να βοηθήσει εκείνους που αυτές τις μέρες, κάτω από τέτοιες συνθήκες δίνουν έναν αγώνα ζωής. Και στο κάτω – κάτω οι πανελλήνιες δεν είναι το τέλος του κόσμου! Θα βρεις κάτι εκεί έξω που θα σε κάνει να πιαστείς και να τα καταφέρεις με έναν τρόπο που στο μέλλον θα εκτιμηθεί.