Οι περιπέτειες της (ανύπαρκτης) ελεγχόμενης στάθμευσης

Το σωτήριο για την πατρίδα έτος 2006 (τότε υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία) θεσπίστηκε για πρώτη φορά η κάρτα στάθμευσης για τους κατοίκους.

Στην πρώτη φάση αφορούσε στις περιοχές κάτω από την Εγνατία από την Αγγελάκη μέχρι τη Βενιζέλου. Οι θέσεις μοιραζόταν ανάμεσα στους επισκέπτες και τους κατοίκους. 

Όλοι πάρκαραν παντού και αν ήταν μόνιμοι κάτοικοι δεν πλήρωναν, αν πάλι δεν ήταν, έπρεπε να πληρώσουν αντίτιμο. Έγιναν πολλά αστεία, όπως η χορήγηση σε ανθρώπους που δήλωναν 2η κατοικία στη συγκεκριμένη ζώνη, μια και οι φίλοι της τότε διοίκησης έπρεπε να βολευτούν.

Αν και είχε πολλά λάθη το σύστημα για ένα διάστημα δούλεψε καλά, λόγω της εκτεταμένης αστυνόμευσης. Παράλληλα θεσπίστηκαν και οι θέσεις φορτοεκφόρτωσης μετά από επισταμένη μελέτη και τοποθετήθηκαν μπροστά στα μαγαζιά άλλων φίλων της διοίκησης. Ας μην ξεχνάμε ότι το σύνθημα τότε ήταν “όλη η πόλη μια παρέα” και προφανώς ήταν κι αυτή μια κάποια ερμηνεία.

Το 2010 επεκτάθηκε το μέτρο πάνω από την Εγνατία. Οι πληβείοι είχαν δικαίωμα στο παρκάρισμα. Οι ζώνες έγιναν δύο (Θ1 και Θ2) και το σηματάκι με το αυτόγραφο του τότε δημάρχου κολλήθηκε στα παρμπρίζ. Βέβαια η δημοτική αστυνομία δεν αστυνόμευε πάνω από την Εγνατία γιατί φοβόταν. Έγραφε πέριξ της πλατείας Δικαστηρίων και αυτό ήταν. Από την Εγνατία και πάνω βασίλευε το χάος.

Το 2013 ο τότε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και σημερινός πρωθυπουργός απέλυσε τους δημοτικούς αστυνομικούς κρίνοντας ότι δεν χρειαζόταν, αφού όλα πήγαιναν καλά  Με τα πολλά επέστρεψαν κάποιοι, απελπιστικά λίγοι σε αριθμό. Το σύστημα στάθμευσης που ήδη είχε ατονήσει κατέρρευσε. Μάχη για μια θέση στάθμευσης και μηδενικά έσοδα για το δήμο.

Το θαύμα!

Και τότε έγινε το θαύμα. Γύρω στο 2016 έγινε η πολυπόθητη σύμπραξη ανάμεσα στο δήμο και μια ιδιωτική εταιρεία. Άλλη μία μελέτη, κατά την ταπεινή μου γνώμη γραμμένη στο πόδι και όχι κανένα σοβαρό πόδι. Κάτι σαν το δικό μου πόδι όταν παίζω ποδόσφαιρο. Χωρίστηκαν οι θέσεις σε θέσεις για κατοίκους και σε θέσεις για επισκέπτες. Οι θέσεις φορτοεκφόρτωσης έμειναν πάνω κάτω ίδιες γιατί το κράτος έχει συνέχεια και δεν ξεχνά τα παλιά ρουσφέτια. Σπεύσαμε να εκδώσουμε κάρτα. 

Ο ιδιώτης έφερε άλλο αέρα. Ζητούσε ακριβώς τα ίδια έγγραφα αλλά έδινε άλλη κάρτα. Χωρίς αυτόγραφο και χωρίς αναγραφή του έτους (δεν το κατανοώ). Βέβαια η έγκριση για την αίτηση του Δεκεμβρίου δινόταν και δίνεται τον Απρίλιο, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.

Κοσμογονία. Θέση έβρισκες μόνο το πρωί που υπήρχαν περιστασιακές περιπολίες. Από το μεσημέρι και μετά ξανά χάος. Όποιος θέλει, όπου θέλει. Το βράδυ φυσικά οι κανονισμοί αναστέλλονται, τις αργίες και τα Σαββατοκύριακα καταργούνται. Η ιδιωτική εταιρεία παίρνει κάθε χρόνο μια πολύ καλή αμοιβή για τη διαχείριση του συστήματος. Στο Novisad της Σερβίας έχουν παραπλήσιο σύστημα από το 2009 και το πήραν δωρεάν, αλλά εμείς δεν είμαστε τίποτα δεύτεροι. Εμείς πληρώνουμε γιατί έχουμε πρόσωπο στην επιχειρηματική κοινωνία.

Στη συνέχεια ήταν να επεκταθεί το σύστημα και εκτός κέντρου. Στο 5ο διαμέρισμα. Γραμμές, πινακίδες, αιτήσεις, αυτοκόλλητα και μετά τίποτα. Αλλάζει η διοίκηση και λέει φωναχτά “Τέλος”. Δε θα γίνει. Δεν είναι καλό και δεν δουλεύει. Βέβαια ανανέωσε τη σύμβαση με την ίδια εταιρεία, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Ήρθε και ο κορονοϊός το 2020 και καρφώθηκε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της ελεγχόμενης στάθμευσης. Για λόγους δημόσιας υγείας έπρεπε να παρκάρει ο καθένας όπου θέλει. Το αποτέλεσμα ήταν άλλο ένα χτύπημα στην οργανωμένη και ελεγχόμενη στάθμευση.

Τεράστιο λάθος η πλατεία Ελευθερίας 

Πάμε στο σήμερα. Η διοίκηση μετέτρεψε την πλατεία Ελευθερίας σε χώρο στάθμευσης για επισκέπτες. Επί πληρωμή. Μια κίνηση αδέξια, το λιγότερο για τη συλλογική μνήμη της πόλης. Βέβαια ο δήμαρχος έπρεπε με κάποιο τρόπο να βρει τα χρήματα για να πληρώσει τη σύμβαση με την ιδιωτική εταιρεία που προσφέρει “τεχνογνωσία”. Το μόνο μέρος που μπορεί να ελέγξει, να χρεώσει και να επιβάλλει πρόστιμα είναι αυτό. Ένα λάθος τεράστιο το οποίο θα πληρώνει η πόλη για χρόνια. Δυστυχώς η πόλη παραδίνεται στην αλόγιστη χρήση του ΙΧ.

Οι θέσεις κατοίκου δεν έπρεπε να είναι ρουσφέτι. Έπρεπε να είναι πολιτική. Το να κρατήσεις τους κατοίκους στο ευρύτερο κέντρο είναι καλό για την πόλη. Γι’ αυτό και δίνεις κάποια “προνόμια”. Το να κάνεις μη θελκτικό για τα ΙΧ το κέντρο είναι πάλι πολιτική. Για να κρατήσεις καθαρή την ατμόσφαιρα από καυσαέρια και για να δώσεις χώρο στους πεζούς.

Μια συχνή παρανόηση είναι η άποψη ότι βοηθάμε την αγορά έτσι. Λάθος. Αν τα παράνομα παρκαρισμένα δημιουργούσαν πλούτο η πόλη θα είχε το ΑΕΠ της Νέας Υόρκης. Τελικά οι θέσεις κατοίκων γίνονται θέσεις επισκεπτών, μαγαζατόρων και ενοίκων βραχυχρόνιων μισθώσεων. Το κέρδος; Δεν υπάρχει. Ένα αόριστο “για το καλό της αγοράς” που μεταφράζεται με παρκάρισμα του καθενός μπροστά στο κατάστημα του.

Με την επιστροφή κατοίκων και επισκεπτών η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Επισκέπτες παρκάρουν σε θέσεις κατοίκων και δεν τους νοιάζει. “Φώναξε τη δημοτική αστυνομία αν θες”. Αυτό είναι το πιο πιασάρικο ανέκδοτο. Αν δεν γίνει κάτι σύντομα θα καταλήξουμε με μια πόλη μολυσμένη, θορυβώδη και εχθρική προς τους κατοίκους και τους επισκέπτες. Το αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ πλέον έχει μόνο διακοσμητική χρήση. Η ζημιά δικιά μας και το κέρδος πουθενά.