Οι πολιτικές της Δύσης

Λέξεις: Κώστας Μανωλίδης

Έχω την υπόνοια ότι η πολιτική της Δύσης απέναντι στην Παλαιστίνη δεν είναι μόνο θέμα οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων.

Είναι και υπόθεση μιας βαθιάς μνησικακίας. Κάτω από τα κοστούμια και τα ταγιέρ της Ευρωπαϊκής ελίτ επιβιώνει το παρανοϊκό και εκδικητικό πνεύμα του ιεροεξεταστή. Αναβιώνει η μαύρη παράδοση ενός χριστιανοφασισμού που τρέφεται από το αταβιστικό μίσος για κάθε «άπλυτο», κάθε εξεγερμένο, κάθε τι που απειλεί την ταξική υπεροχή και το γόητρο των σύγχρονων φεουδαρχών.

Το διευθυντήριο της Ευρώπης δεν μπορεί να συγχωρήσει στους Παλαιστίνιους την προκλητική απειθαρχία τους. Γιατί όχι μόνο αρνήθηκαν πεισματικά να συμβιβαστούν με την Ισραηλινή κατοχή αλλά ύψωσαν το ανάστημά τους και στις παγκόσμιες δομές κυριαρχίας.

Από τα συνεχή σαμποτάζ στον βρετανικό αγωγό πετρελαίου Κιρκούκ-Χάϊφα την περίοδο 1936-39, μέχρι τις ανατινάξεις πετρελαιοφόρων και διυλιστηρίων, και τις αεροπειρατείες της δεκαετίας του ’70, οι Παλαιστίνιοι μαχητές έβαλαν στο στόχαστρο την λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής.

Μπορεί τα πλήγματα να ήταν ισχνά ως προς τις οικονομικές τους συνέπειες αλλά είχαν παγκόσμια απήχηση σε όλους τους αγωνιζόμενους λαούς και την ριζοσπαστική νεολαία της εποχής.

Τέτοιες δράσεις, που αναμενόμενα βαφτίστηκαν «τρομοκρατία», ξέφυγαν από το πλαίσιο μιας τοπικής σύγκρουσης κι έγιναν η εμπροσθοφυλακή του διαρκή αγώνα ενάντια στα ευρύτερα κύματα αποικιοκρατίας και ιμπεριαλισμού.

Αυτό το επαναστατικό θράσος δεν έχει ξεχαστεί από την σύγχρονη φασίζουσα ή φιλελεύθερη ηγεμονία. Όπως δεν έχει ξεχαστεί η Κούβα και δεν θα συγχωρεθεί εύκολα η Υεμένη.

Γιατί για τους βρυκόλακες του διεθνούς κεφαλαίου υπάρχει κάτι πιο εξωφρενικό κι από την οικονομική βλάβη.

Αυτό είναι η μεταδοτική προοπτική της αντίστασης. Μιας αντίστασης που δεν υποχωρεί με στρατηγικές χειραγώγησης και συκοφάντησης γιατί έχει γίνει συνώνυμο της ύπαρξης.

*Ο Κώστας Μανωλίδης είναι Καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας