Οι «σιγά να μην έφταιγε ο Κορκονέας»
Ένα κείμενο για την έπετειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Ήταν 13 Δεκεμβρίου του 2008. Ο αδελφός μου μπροστά στην εξώπορτα του σπιτιού έβαζε τα παπούτσια του και ετοιμαζόταν για το γήπεδο του ΠΑΟΚ που εκείνη την ημέρα αντιμετώπιζε την Ξάνθη. «Να προσέχεις, σε παρακαλώ» του ψιθύρισε η μητέρα μου. Τον φίλησε, έκλεισε την πόρτα και μονολόγησε «δεν πάνε καλά τα πράγματα…».
Εκείνο το σαββατοκύριακο η τηλεόραση έπαιζε ασταμάτητα, όμως στο σπίτι επικρατούσε μια αμήχανη σιωπή. Δεν υπήρχε η διάθεση για πολλές κουβέντες, αλλά ούτε και η ψυχική δύναμη. Άλλωστε ένα στυγνό έγκλημα σου στεγνώνει την ψυχή. Ο Αλέξης ήταν σχεδόν συνομήλικος με τον αδελφό μου. Στο σχολείο όλη την εβδομάδα η δολοφονία του ήταν το πιο δημοφιλές θέμα συζήτησης, αλλά και ένα πρόσφορο έδαφος για διαπληκτισμούς και αλλεπάλληλα κατηγορητήρια.
Μου προξενούσε περιέργεια και καχυποψία το γεγονός ότι οι περισσότεροι αναλώνονταν σε διαμάχες για το αν επρόκειτο όντως για μια εν ψυχρώ εκτέλεση ή για…ατύχημα – από αυτά που δυστυχώς συμβαίνουν άθελά μας στις δημοκρατίες- παρά στο ότι ένας από εμάς, ένας συμμαθητής, ένας αδελφός, ένας φίλος εκείνη την ημέρα δεν μπόρεσε να έρθει στο σχολείο. Του στέρησαν τη δυνατότητα να βάλει ξανά το σακίδιο στην πλάτη, να γράψει το σύνθημα της αγαπημένης του ομάδας στο βιβλίο των μαθηματικών, να κάνει κοπάνα, να παίξει μπάσκετ το απόγευμα με τους φίλους του στη γειτονιά του, να πάει στο φροντιστήριο των αγγλικών, στο σινεμά, να αλλάξει σε λίγες ημέρες το χρόνο μαζί με την οικογένειά του.
Όχι. Κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτά. Αντίθετα πολλές φλέβες πρασίνιζαν, πολλοί λαιμοί τεντώνονταν και πολλά σάλια εκτοξεύονταν για να κυριαρχήσουν τα «Και τι ήθελε τέτοια ώρα στα Εξάρχεια;» «Θα έβρισε τον αστυνομικό και θα τον εξόργισε…» «Θα έβγαλε κάνα μαχαίρι και ο αστυνομικός θα αμύνθηκε» «Θα ήταν κάνα αναρχικό τσογλάνι».
Εκφράσεις που διατύπωναν παιδικά στόματα, όμως από πίσω φώτιζαν τη σκηνή αρρωστημένα ενήλικα μυαλά. Αυτά των νοικοκύρηδων γονέων. Γονιός βέβαια ήταν και είναι και η μητέρα του Αλέξη. Που παρότι έχασε- ή μάλλον της άρπαξαν με βίαιο και ανεπιστρεπτί τρόπο- ό,τι πιο πολύτιμο είχε στη ζωή της, βρήκε το θάρρος να καταδικάσει, και τότε, αλλά και τώρα, όλα τα επεισόδια που καταστρέφουν περιουσίες, το βιός των καθημερινών ανθρώπων και τελικά αμαυρώνουν τη μνήμη του παιδιού της.
Αυτή η γυναίκα, διατηρεί τον πολιτισμό και το ήθος της και νοιάζεται για την κοινωνία και τα μέλη της, τη στιγμή που μεγάλο μέρος της κοινωνίας και ουκ ολίγα μέλη της έκριναν και τελικά καταδίκασαν το…τσογλάνι της ως υπαίτιο για το θάνατό του, γιατί φυσικά ο αστυνομικός αποκλείεται έτσι απλά να σήκωσε ένα όπλο.
Χρέος της κοινωνίας, απέναντι στον Αλέξη, στη μαμά του, αλλά και απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό, είναι να τιμά τη μνήμη κάθε ψυχής που χάνεται άδικα. Αλλά και να απομονώσει αυτά τα ντροπιαστικά στόματα που δε διστάζουν να ρίξουν την ευθύνη στο ότι επέλεξε ο Αλέξης να βρίσκεται στα Εξάρχεια εκείνη τη βραδιά, στο ότι η βιασμένη κοπέλα φορούσε μίνι, στο ότι τελικά είμαστε άνθρωποι και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας καταδικάσει σε θάνατο, επειδή κάπου βρεθήκαμε, επειδή κάτι πιστέψαμε, επειδή κάτι φορέσαμε.
