Οικονομία του πεζοδρομίου

Λέξεις: Γιάννης Μαρίνης

Eιμαι ο Γιάννης Μαρίνης, ένας επαγγελματίας ζαχαροπλάστης με ατομική – οικογενειακή επιχείρηση που απασχολώ 6 άτομα εκτός από εμένα.

Δεν έχω τελειώσει κάποια πανεπιστημιακή σχολή οικονομικών. Παρόλα αυτά όμως, για να μπορώ να ελέγχω την επιχείρηση μου έμαθα πρακτικά κάποια πράγματα για να ξέρω τα έσοδα μου τα έξοδα μου τα κόστη μου, τα κέρδη μου και γενικά την πορεία του μαγαζιού μου.

Δηλαδή οικονομία του πεζοδρομίου.

Δεν είναι δυνατόν όμως τα δικά μου οικονομικά να αποδεικνύονται καλυτέρα και πιο ουσιαστικά από αυτά των οικονομολόγων της εκάστοτε κυβέρνησης που έχουν τελεύσει τα καλυτέρα πανεπιστήμια του κόσμου. Η άποψη μου είναι ότι κόντρα σε αυτά που πιστεύω εγώ, η μετά την κρίση κυβερνήσεις κάνουν ότι είναι δυνατόν για να μας εξοντώσουν και όλη η οικονομία της χώρας να περάσει σε μια ιδιότυπη ολιγαρχία.

Νομίζω λοιπόν ότι υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο εξόντωσης και αναδιανομής πλούτου και έχω την πεποίθηση ότι όλο αυτό έχει υπογραφεί.

Την εποχή των μνημονίων υπήρχαν φωνές που μιλούσαν για μείωση των αυτοαπασχολούμενων και γενικά των μικρομεσαίων από 42% σε 17%.

Ότι με απλά λόγια οι 2 στους 3 ΠΡΕΠΕΙ να κλείσουν. Γινόταν λοιπόν κάποιες υποχθόνιες κινήσεις όπως μη πρόσβαση στις χρηματοδοτήσεις μεγάλες απαιτήσεις από τις υπηρεσίες και έλεγχοι, πολύ δύσκολη συμμετοχή σε προγράμματα κτλ. Τώρα πλέον η δίωξη είναι απροκάλυπτη.

Εγώ προσωπικά ανήκω στην κατηγορία (όσο φτάνει το πάπλωμα) οπότε πάντα πήγαινα συντηρητικά σε όλες τις κινήσεις μου. Όχι χρέη, πολλή δουλειά και λίγα έξοδα. Αποτέλεσμα μια υγιής επιχείρηση με ανοδική πορεία. Την πρώτη φορά που κατάλαβα ότι μας κλείνουν οπότε θέλουν ήταν πριν δύο χρόνια με την “ενεργειακή κρίση ” που για ένα κατάστημα 140 μέτρων για τον μήνα Αύγουστο ήρθε 9600 ρεύμα.

Φυσικά και το πλήρωσα και φυσικά την συγκεκριμένη χρόνια τα έσοδα μας ήταν αστεία. Γιατί προηγήθηκαν και άλλοι υψηλοί λογαριασμοί όχι αυτού του μεγέθους. Κάναμε την καρδιά μας πέτρα βγάλαμε από το κομπόδεμα και πληρώσαμε το καρτέλ της ενέργειας. Τα δύο τελευταία χρόνια εκτός από αυτό το καρτέλ παλεύουμε και με το καρτέλ των πρώτων υλών. Που αφενός είναι παγκόσμιο, αφετέρου οι δικοί μας έμποροι ακόμα και τα αποθέματα τα έβγαλαν με νέες τιμές.

Είδαμε ΟΛΑ τα βασικά υλικά να εκτοξεύονται σε τιμές πάνω από 100% σε λίγους μήνες και κάποια να ξεπερνάν και το 300%.. Ζάχαρη, αλεύρι, ελαιόλαδο, ηλιέλαιο, σοκολάτα, βούτυρο, γάλα, κρέμα γάλακτος, αυγά , μαργαρίνες και όλα τα υπόλοιπα αφού αυτά τα υλικά συμμετέχουν σχεδόν παντού.

Φτάσαμε λοιπόν να δουλεύουμε για ελάχιστα, με καθαρό κέρδος κάτω από 20%. Αν συνυπολογίσει κάποιος ότι εκτός από τα καρτέλ πρέπει να παλέψει και τους άτυπους εταίρους χωρίς κεφάλαιο (και εννοώ τις εταιρίες delivery και τις τράπεζες). Θα καταλάβει ότι η εξίσωση δεν βγαίνει.

Οι εταιρίες delivery παρακρατούν το 30% σε κάθε παραγγελία και αν τολμήσει κάποιος να θέλει να πάρει μια πιο προνομιακή θέση στην πλατφόρμα μπορεί το ποσοστό αυτό να εκτιναχτεί και στο 80% με το ΦΠΑ πληρωμένο από εμάς. Άρα όχι απλά δίνεις το προϊόν τζάμπα αλλά βάζεις και από την τσέπη σου για να “διαφημιστείς”.

Άλλος άτυπος εταίρος είναι φυσικά οι τράπεζες που εισπράττουν 1% από το τζίρο μέσω των ΡΟS που φαινομενικά είναι μικρό, αλλά λόγο της τεράστιας αύξησης της χρήσης των καρτών έφτασε να αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα μέχρι και 10% των πραγματικών εσόδων. Που το πιο τρελό είναι ότι σε περιπτώσεις ζημιογόνων ετών οι τράπεζες ΠΑΛΙ θα εισπράξουν.

Και δεν θα αναφερθώ σε όλες τις υπόλοιπες καταχρηστικές κατά βούληση χρεώσεις που δεχόμαστε. Τέλος από φέτος ή καλύτερα από πέρσι αφού έχει “αναδρομική ισχύ” φορολογούνται οι ατομικές τεκμαρτά που σημαίνει για κέρδη που πιθανότατα δεν έχουν.

Αυτό σημαίνει ότι πολλοί που ήταν ήδη με προβλήματα ΑΠΛΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ. Αυτό είναι λοιπόν το νέο δόγμα που τρέχει και ακούει στο όνομα ΕΚΘΕΣΗ ΠΙΣΑΡΙΔΗ. Και άρχισε η εφαρμογή του άμεσα και οδυνηρά.

Μάλιστα σε μια πρόσφατη συνέλευση του κλάδου που παρευρέθηκε ο πρόεδρος της ΓΕΣΕΒΕ είπε χαρακτηριστικά ότι ενώ θεωρητικά έχουμε την ίδια κυβέρνηση ουσιαστικά έχουμε μια άλλη που δεν έχει καμία σχέση με την προηγούμενη και ουσιαστικά διώκει απροκάλυπτα την πιο παραγωγική τάξη στην Ελλάδα, τους επαγγελματίες.

Αυτά τα ολίγα σαν σκέψεις από κάποιον με εργασία 60 ώρες ελάχιστο την εβδομάδα στην ατομική επιχείρηση και συνεχώς μειούμενα κέρδη…

*Ο Γιάννης Μαρίνης είναι επαγγελματίας ζαχαροπλάστης και ιδιοκτήτης του Marinis Pastry – Ζαχαροπλαστείο Μαρίνης