Ομερτά
Του Γιάννη Τσολακίδη Υπήρχε μια «Ομερτά», μια σιωπηρή συμφωνία …”τιμής”. Των ανθρώπων που προσλήφθηκαν κάποτε από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, από υπαλλήλους καθαριότητας, ως στελέχη οργανισμών κι από τεχνίτες ως καλλιτέχνες και δημοσιογράφους, να μη μιλήσουν για το ποιος πρόσφερε σε ποιον και ποιος εκμεταλλεύτηκε ποιον. Ντεμέκ συμφωνία που επιτεύχθηκε γιατί οι κυβερνώντες εκβίαζαν […]
Του Γιάννη Τσολακίδη
Υπήρχε μια «Ομερτά», μια σιωπηρή συμφωνία …”τιμής”.
Των ανθρώπων που προσλήφθηκαν κάποτε από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, από υπαλλήλους καθαριότητας, ως στελέχη οργανισμών κι από τεχνίτες ως καλλιτέχνες και δημοσιογράφους, να μη μιλήσουν για το ποιος πρόσφερε σε ποιον και ποιος εκμεταλλεύτηκε ποιον.
Ντεμέκ συμφωνία που επιτεύχθηκε γιατί οι κυβερνώντες εκβίαζαν τους προσλαμβανόμενους με το απίστευτης πονηράδας επιχείρημα, «εγώ σε βάζω στην δουλειά, εσύ θα βγάλεις τον σκασμό και θα με υπακούεις».
Ανεξαρτήτως πραγματικής αξίας, προσφοράς και δουλειάς, ανεξαρτήτως στοιχειώδους αμοιβής, ο προσλαμβανόμενος υπάκουε. Τυφλά, καμιά φορά μέχρι τελικής ψήφου.
Ομερτά που λύθηκε λόγω απόλυτης προδοσίας των κομμάτων της 40χρονης συμπολίτευσης.
Κράτησε χρόνια αυτό το αλισβερίσι που κουβαλούσε παράλληλα κι ένα μεγάλο ψέμα. Ότι οι από πάνω έχουν πάντα δίκαιο. Κι ότι οι από κάτω ήσαν απλώς «ευνοούμενοι» του κάθε υπουργού, βουλευτή, γεν. γραμματέα…
Στην πραγματικότητα οι από πάνω είχαν ανάγκη τους από κάτω, και όχι το αντίστροφο όπως νόμιζαν οι αφελείς συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, προσωρινοί κ.λπ. εργαζόμενοι.
Στην πραγματικότητα, οι «από κάτω» είχαν κι άλλο θέμα. Είχαν άλλοι και πολλά προσόντα και πολλά πτυχία και άλλοι τίποτε κι έτσι αυτό έμπλεκε περισσότερο τον τρόπο πρόσληψής τους, καθώς και την μεταξύ τους ανασφάλεια, για το τι μετράει περισσότερο, το δις μεταπτυχιακό του MIT ή το χαμόγελο του γραμματέα της κλαδικής…
Οι από κάτω όμως, ήταν πάντα και εργαζόμενοι και- το χειρότερο- ευγνώμονες για τους αφεντικούς τους! Όντας οι καλύτεροι στη δουλειά, οι άνθρωποι της τελευταίας ώρας σε κάθε ανάγκη.
Οι «από κάτω» αυτής της πόλης κάποια στιγμή, τελείωσαν με παλαιές συμφωνίες και υποσχέσεις. Η Θεσσαλονίκη έζησε πολλά χρόνια αυτή την αντίληψη στα παραδοσιακά ΜΜΕ, εφημερίδες και ραδιοτηλεόραση.
Με την αντίδραση του κόσμου στην παράδοση της χώρας στα μνημόνια, μπορεί να μην έσπασαν ακόμη οι κρίκοι της διαπλοκής- που θα ήταν το καλύτερο- έσπασαν όμως οι κρίκοι της υπακοής.
Και γι’ αυτό σήμερα ταράζονται κι ενοχλούνται διάφοροι «πατριάρχες» της τοπικής όσο και της αθηναϊκής «μιντιοκρατίας».
Γιατί στους νέους ανθρώπους, στη νέα γενιά της δημοσιογραφίας η omerta δεν ισχύει πια…
Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.