Ομφαλοσκόπηση

Τείνει να γίνει κυρίαρχο εθνικό χαρακτηριστικό, κι εμείς οι σύγχρονες «κυρίες της αυλής». Η ομφαλοσκόπηση. Η μοιρολατρική διαρκής ενασχόληση, με τα καθ’ ημάς και μόνο μ’ αυτά. Η φαταλιστική προσήλωση στα επουσιώδη έως και τα τιποτένια του στενού περίγυρου, η μεγιστοποίηση των ασήμαντων, η προβολή κάθε γελοιότητας – μοναδικής εδώ και χρόνια πνευματικής τροφής της πλειοψηφίας του πληθυσμού, η ανηλεής διαφήμιση γηγενών αθυρμάτων, έτσι ώστε να γίνουν τα πρότυπα της νέας γενιάς, η διαρκής αναπαραγωγή άθλιων πολιτικών και παρακαλλιτεχνικών κουτσομπολιών, η πλήρης ανάλυση από εγχώριους τηλεοπτικούς σταρ κάθε βαθυστόχαστης κενολογίας που ξεστομίζει ο πάσα ένας επαγγελματίας της πολιτικής, η παθολογική πλέον αδυναμία να διακρίνουμε το ουσιώδες από το ασήμαντο, το σοβαρό από το σοβαροφανές, το σπουδαίο από το ανάξιο λόγου, το κάλπικο από το αληθινό. Κυρίως όμως η κραυγαλέα άγνοια και η απόλυτη αδιαφορία για όσα θετικά, αρνητικά έως και τραγικά συγκλονίζουν ολόκληρους λαούς έξω από την εμβέλεια του συνοικιακού μας σύμπαντος.

Ακόμη κι όταν μια πρωτοβουλία μοιάζει να έχει κάποια θετικά χαρακτηριστικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αποθέωση ενός γραφικού, ενίοτε και θλιβερού μικρόκοσμου και η αναγωγή των πεπραγμένων του σε γεγονός σημαντικό και αξιοσημείωτο με στόχο την επίπλαστη ωραιοποίηση μιας μίζερης καθημερινότητας. Η αλλιώς, η μετονομασία των μηδαμινών σε σημαίνοντα, των αμελητέων σε αξιοπρόσεχτα, τόσο που οι λέξεις να χάνουν τη σημασία τους και η υποβάθμιση της ζωής να γίνεται πια καθεστώς.

Ασφαλώς και ευθύνονται η ανεπαρκέστατη μόρφωση που παρέχεται από την εκπαίδευση, η πληγή του μεγαλοϊδεατισμού, τα καταφανή ψεύδη και οι μεγαλοστομίες περί της δήθεν ελληνικής μεγαλοσύνης με την οποία γαλουχήθηκαν γενιές επί γενεών για να παράγουν ακραιφνείς ελληναράδες, η έλλειψη διαρκούς και συστηματικής επιμόρφωσης, η πανίσχυρη θρησκοληψία, ο κομματικός εναγκαλισμός που μετατρέπει τους ανθρώπους σε έρμαια μικροπολιτικών επιδιώξεων, τα απίστευτα αποπλύματα των καναλιών από καταβολής τηλεόρασης, – κι ας πάψει πια αυτή η, υποκρύπτουσα και σπέρματα εθνικιστικής υπεροψίας, υποκρισία με τα τουρκικά σήριαλ, δεκαετίες τώρα προβάλλονται και επιβραβεύονται με ρεκόρ τηλεθέασης ασύλληπτες εγχώριες αθλιότητες -, η διαρκής ανάδειξη και διάκριση κάλπικων αξιών, η επιβράβευση απολύτως αμελητέων δήθεν δημιουργών, ο εθισμός της συνύπαρξης με το πάσης φύσεως διακεκριμένο τίποτα, η συνειδητή εθελοτυφλία μπροστά στο θάνατο των άλλων, στην προσφυγιά των άλλων, στην πείνα των άλλων, στην ανεργία των άλλων, στην έλλειψη στέγης των άλλων, στην απόγνωση των άλλων, …σ’ όλα αυτά που συμβαίνουν μόνο στους άλλους!

Ασφαλώς και ευθυνόμαστε όλοι για την καταφανή και αδιαμφισβήτητη απώλεια κάθε αντιδραστικής ευαισθησίας, που πλέον μας χαρακτηρίζει. Ασφαλώς και ευθυνόμαστε όλοι για το γεγονός ότι ξεχάσαμε παντελώς την έννοια σεβασμός. Σεβασμός στην ίδια τη ζωή, σε κάθε ζωντανό πλάσμα, σεβασμό στον άλλο άνθρωπο, στον οποιοδήποτε άλλο, τον ετερόδοξο, τον αλλοεθνή, τον αλλόφυλο, τον αλλογενή, σεβασμό στο χώρο, δημόσιο και ιδιωτικό, σεβασμό στη φύση, στις ιδέες, στις πεποιθήσεις, στα θρησκεύματα, στον πόνο, στη διαφορετικότητα.

Δεν μπορεί ακόμη να αναρωτιόμαστε για ποιόν χτυπάει η καμπάνα και να αγνοούμε επιδεικτικά ότι χτυπάει για μας. Δεν γίνεται να μας είναι πλέον αδύνατο να ενδιαφερθούμε για όσα συγκλονιστικά συμβαίνουν λίγο έξω από την αυλή μας και μας αφορούν άμεσα, να μη μπορούμε να ασχοληθούμε με όσα διαδραματίζονται εκτός των τειχών της ανίατης εθνικής εσωστρέφειας μας, να βγούμε για λίγο από το καύκαλο της αυτάρεσκης μικρότητάς μας, να δούμε την περίπτωση μας ακριβώς σαν αυτό που είναι, ένα μόνο πιόνι στα χέρια αδίστακτων που παίζουν στην παγκόσμια σκακιέρα, να παραδεχθούμε τις μειονεξίες μας, να δουλέψουμε για να τις εξαλείψουμε, να αναγνωρίσουμε την αξία απ’ όπου κι αν προέρχεται, να αντιδράσουμε αναζητώντας την ουσία, την ομορφιά, τη γνώση, την αλήθεια. Γιατί όσο δεν το κάνουμε, αυτή θα είναι η βαθύτερη από όλες τις κρίσεις που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία.