Η μυθολογία της παραλίας

Η λέξη παραλία φέρνει στον νου σκηνές καλοκαιριού. Εικόνες παρόμοιες, σε όλο τον πλανήτη, με μικρές παραλλαγές, κυρίως ως προς το είδος και το πλήθος του κόσμου που ξαπλώνει κάτω από τον ήλιο το dress code αλλά και τις ανέσεις που προσφέρει η περιοχή. Η σύνθεση των ανθρώπων τείνει να ομογενοποιηθεί, όσο περνάει ο καιρός. Από το Super Paradise της Μυκόνου, μέχρι το εξωτικό Βαραδέρο της Κούβας, γκρουπ Γερμανών θα συναντήσεις χωρίς αμφιβολία. Και από το παγωμένο Μπράιτον της Βρετανίας, μέχρι την καλύτερη παραλία του κόσμου, το περιβόητο Μπορακάι των Φιλιππίνων, κορίτσια με καυτά στρινγκ αλείφουν το σώμα τους με λάδι καρύδας, είτε προέρχεται κατευθείαν υπό το δέντρο είτε αποτελεί άρωμα πανάκριβου αντηλιακού  αγορασμένου από τα duty free κάποιου αεροδρομίου.

Οι παραλίες μέχρι και τον προηγούμενο αιώνα δεν ήταν τόποι, όπου έπαιρνε κανείς το μπάνιο του, για να δροσιστεί. Τουλάχιστον μαζικά και σίγουρα όχι στη Δύση. Γιατί στις παραλίες νησιών του Ειρηνικού, όπου οι αναστολές του πουριτανικού δυτικού πολιτισμού εξέλειπαν, οι ιθαγενείς απολάμβαναν τη θάλασσα γυμνοί εδώ και αιώνες. Στη Δύση, στις λουτροπόλεις αρχικά και έπειτα παντού, αριστοκράτες στην αρχή και αργότερα και ο υπόλοιπος πληθυσμός, που πάντα υπολείπονταν σε απολαύσεις, δοκίμασαν τις χαρές του καλοκαιριού, πρώτα πρώτα με μια χαλαρή βουτιά και στη συνέχεια με παντός είδους βοηθήματα. Άνθρωποι που ξεκινούν με ένα σακίδιο, για να μείνουν έναν μήνα στο Κο Pangan της Ταϊλάνδης, και άλλοι, που φορτώνουν σε αεροπλάνα το σερφ, για να απολαύσουν τους μοναδικούς ανέμους της Essaouira στο Μαρόκο.

Ο παραθερισμός στη θάλασσα έγινε στον αιώνα που τέλειωσε, ένα κοινωνικό φαινόμενο, που πλέον στον καιρό μας το αναλύουν επιστημονικά καθηγητές πανεπιστημίου, όπως ο Ζαν Ντιντιέ Ουρμπέν, στο βιβλίο του «Στην ακροθαλασσιά», που κυκλοφορεί και στα ελληνικά.

Μια ολοκληρωμένη μελέτη για τα βήματα που μας οδήγησαν από σκηνές σαν εκείνη, όπου ο Ορέστης Μακρής κατέβαζε με σεντόνι στην παραλία τις κόρες του, στην ταινία «Η θεία από το Σικάγο», σε εικόνες από παραλίες γυμνιστών.

Χρησιμοποιεί, μάλιστα, μια ενδιαφέρουσα παρομοίωση με τον Ροβινσώνα, που, όσο περνά ο καιρός, συνηθίζει τη θάλασσα, εκθέτει το δέρμα του στον ήλιο, ξεγυμνώνεται και σκανδαλίζει και στο τέλος το δέρμα του από την ηλιοθεραπεία μοιάζει με του Παρασκευά.

Η παραλία γίνεται, όσο περνούν τα χρόνια, το απόλυτο συνώνυμο των καλοκαιρινών διακοπών, ενώ για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού αποτελεί προορισμό ακόμη και τους χειμερινούς μήνες, διαφοροποιώντας τους από την πληθώρα του κόσμου, που περιορίζεται στις χαρές του νερού μονάχα κατά τη θερινή περίοδο.

Οι αποστάσεις που εκμηδενίζονται, οι παγκοσμιοποιημένες εικόνες που φέρνουν τους τόπους πιο κοντά, αλλά πάνω από όλα η ανάγκη της απόδρασης, οδηγούν ολοένα και περισσότερους να φεύγουν το καταχείμωνο για την Καραϊβική, τον Άγιο Μαυρίκιο ή τις Μαλδίβες.

Το να διαβάζεις σε ρεπορτάζ ενός περιοδικού ότι η Culebra απέχει μονάχα 11 λεπτά πτήσης από το Πουέρτο Ρίκο, σε κάνει αυτόματα κοινωνό μιας δυνητικής απόδρασης εκεί. Από το νησί Praslin των Σεϋχελλών μέχρι το Playa la Ropa του Μεξικού, ο κόσμος μοιάζει έτοιμος να σε υποδεχτεί.

Με σκηνικό πάντα μια παραλία, που μπορεί να αποτελέσει τον επίγειο παράδεισο, ο οποίος εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε κόλαση. Θυμηθείτε την ταινία “The Beach” με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, που βασίστηκε στο βιβλίο του Άλεξ Γκάρλαντ, ή απλώς ρωτήστε τις ηλικιωμένες του χωριού Αγία Νάπα της Κύπρου.

Οι παραλίες αποτελούν στον καιρό μας ένα τοπίο ηδονιστικών απολαύσεων, χωρίς κανένα μυστήριο, χωρίς κανένα πρωτόγονο μυστικό, χωρίς καν την έκπληξη που αντιμετώπιζε ο παραθεριστής στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα. Μέρος αναπόσπαστο της κουλτούρας μας πια, η επίσκεψη στις ακτές, με σκοπό τηv αναψυχή, τις μετατρέπει σε γιγαντιαία λούνα παρκ διασκέδασης, όπως στο Τορεμολίνος της Νότιας Ισπανίας, σε υπαίθρια κέντρα μασάζ και χαλάρωσης, όπως στο Μπαλί, σε πίστες χορού, όπως στην περίπτωση της Ίμπιζα ή σε τοπίο εγκληματικών ενεργειών όπως το Μαϊάμι ή το Ρίο.

Ταγγέρη

Μπόουλς, Μπάροουζ, Κέρουακ, Όρτον, Τένεσι Ουίλιαµς, Γερτρούδη Στάιν, Ρολάν Μπαρτ, Γκίνσµπεργκ, Τίµοθι Λίρι. Μερικά μονάχα από τα ονόματα των διάσημων διανοούμενων, που ξάπλωσαν στον ήλιο της πιο διάσημης αφρικάνικης παραλίας. Οι περισσότεροι βρέθηκαν εκεί στα χρόνια του πενήντα και του εξήντα, στα χρόνια της ακμής, γιατί έμαθαν πως ο τόπος της επαγγελίας είναι υπαρκτός. Δίπλα στις πετσέτες τους, ακροβάτες, γητευτές φιδιών, αγόρια πρόθυμα να πουλήσουν έρωτα σε διψασμένους για ακρότητες Δυτικούς. Όταν έφτασαν ο Τζάγκερ µε τους Στόουνς και τη Μαριάν Φέιθφουλ, αλλά και η Μπάρµπαρα Χάτον, που έχτισε µια μυθική βίλα, τα πράγματα άρχισαν να παρακμάζουν. Στα χρόνια του ’70, η παραλία της πόλης έγινε τόπος ψωνιστηριoύ και ναρκωτικών. Το αθώο Κιφ μετατράπηκε σε χημικά και το ερωτικό παιχνίδι των ντόπιων έγινε κανονικό εμπόριο σάρκας. Η βοή του μύθου υπάρχει ακόμη στον αέρα.

Κρoυαζέτ

Η μεγάλη παραλία των Καννών, η ενδοξότερη παραλία της Γαλλικής Ριβιέρας. Με σκηνικό τα μεγάλα ξενοδοχεία των αστέρων, έναν δρόμο γεμάτο φοίνικες, τα καφέ που συχνάζουν οι σταρ τον καιρό του φεστιβάλ, τις μικρές περιφραγμένες πλαζ που κατεβαίνουν οι πελάτες των μεγάλων ξενοδοχείων, µε τις απολαυστικές σεζ λονγκ, τους σερβιτόρους, που προλαβαίνουν τις επιθυμίες σου, τα πανάκριβα κότερα μπροστά και το βαθυγάλαζο χρώμα να σε καλεί εντός, είναι ίσως η παραλία µε την περισσότερη πόζα.

Το μεγάλο σουξέ της είναι οι νεαρές γυμνές στάρλετ τον καιρό του Φεστιβάλ, τον Μάιο, που προτάσσουν τα στήθη τους στον φακό, μήπως και τις προσέξει κανένας παπαράτσι ή παραγωγός.

Γκόα

Με μόνιμη θερμοκρασία γύρω στους 28 βαθμούς, παράξενη τρικυμία στη θάλασσα κάθε πανσέληνο, περισσότερο από εκατό χιλιόμετρα ονειρεμένης παραλίας, που κορυφώνεται στον Νότο, στη μοναδική Παλολέμ και τηv Κοβαλάµ, όπου οι ντόπιοι συνεχίζουν κανονικά τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους, ανεξάρτητα από τον τουρισμό.

Η Γκόα αποτέλεσε, από το 1960, τόπο μυθικής απόδρασης των χίπηδων και όλων των εναλλακτικών τουριστών της Δύσης. Με τους Μπιτλς να πρωτοστατούν, στάθηκε για δεκαετίες ο τόπος του ονείρου και της διαφυγής από την ισοπεδωτική πραγματικότητα της Δύσης. Δημοφιλέστερα μέρη, που πρέπει να αποφύγετε λόγω της μαζικής επέλασης Βορειοευρωπαίων, η Βάνγκα και η Καλανγούτε, πρώην άντρα των χίπηδων.

Οι Ινδοί λένε πως είναι δέκα χρόνια μπροστά σε ανάπτυξη από την υπόλοιπη χώρα. Τα καταλύματα ξεκινούν από 5000 τη βραδιά, φτιαγμένα από μπαμπού, το αλκοόλ ρέει άφθονο σε σχέση με την υπόλοιπη ενδοχώρα, με σπεσιαλιτέ το μαύρο ρούμι και οι υπαίθριες αγορές σου θυμίζουν ότι είσαι στην Ανατολή.

Κοπακαμπάνα

Μαζί με τηv Ιπανέμα, αποτελούν τις δύο πιο διάσημες παραλίες της Νότιας Αμερικής και βρίσκονται, φυσικά, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.

Με πληθυσμό ίσο με της Ελλάδας, φτώχεια απίστευτη, φαβέλες στους λόφους στις παρυφές της πόλης, εγκληματικότητα και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα των χωρών του τρίτου κόσμου, η πόλη βρίσκει διέξοδο σε τούτη την παραλία-υπερθέαμα. Τέσσερα χιλιόμετρα λευκής άμμου, που φιλοξενεί τα πάντα.

Από τραβεστί-μασέρ μέχρι τη Ζιζέλ ή κάποιες που της μοιάζουν, συμμορίες, φοβερά κορμιά που χορεύουν σάμπα, μεσήλικες Ευρωπαίους, που ψωνίζουν νεαρές καλλονές και τις οδηγούν στα απέναντι φτηνά ξενοδοχεία και ήλιο.

Το βράδυ, το σκηνικό γίνεται πάρτι. Οι κάτοικοι της πόλης λέγονται Καριόκας και σε αντίθεση με την Ιπανέμα, όπου συχνάζουν μονάχα πλούσιοι και κοσμικοί, ισχυρίζονται πως στην Κοπακαμπάνα χτυπά τελικά η καρδιά του Ρίο.

Επικίνδυνη ή όχι, ανάλογα με το πόσο προκλητικά επιδεικνύεις τα υπάρχοντά σου, η παραλία είναι αυτή που θα σε κάνει να θυμάσαι για πάντα τη Βραζιλία. Η εποχή του καρναβαλιού θεωρείται η πιο καυτή φυσικά.

Χρυσή Ακτή

Το τελευταίο απόκτημα της παγκόσμιας μυθολογίας της παραλίας.

Βρίσκεται στην Αυστραλία και ο λόγος για τον οποίο έγινε παγκόσμια γνωστή, ήταν το άνοιγμα του ξενοδοχείου που φέρει το όνομα του Τζιάνι Βερσάτσε, άσχετα με το αν άνοιξε μετά τον θάνατό του.

Το Παλάτσο Βερσάτσε έφερε στο μεγάλο νησί τη Μαντόνα, τον Έλτον Τζον, τη Ναόμι και όλη την αφρόκρεμα της σόου μπίζνες.

Η ακτή του πλούτου, με τα 35 χιλιόμετρα αμμουδιάς, τα τιρκουάζ νερά και τη χλιδή. Ξεκίνησε σαν παράδεισος των σέρφερ, λόγω των μεγάλων κυμάτων και γρήγορα μεταμορφώθηκε σε μια διαρκή πασαρέλα πλούτου.

Η φοβερή Τζένι Πέρντι, που κινεί τα νήματα της δημοσιότητας στην περιοχή, λέει πως όσοι πηγαίνουν εκεί ζουν μονάχα, για να φορούν διαμάντια, χρυσό και φιρμάτα ρούχα. Στο Κουίνσλαντ, με τη ζεστή θάλασσα του Ειρηνικού, τα κοραλλιογενή συμπλέγματα και το μοναδικό τοπίο, που σου δίνει άπειρες εναλλακτικές λύσεις διασκέδασης.