Όρθιοι, σε δημόσια θέα…

Προσπάθησαν πολύ να μας εμποδίσουν. Έκαναν τα πάντα για να απαξιώσουν τη μέρα, τον αγώνα των γονιών, το πάνδημο αίτημα για δικαιοσύνη, για ασφαλείς συγκοινωνίες, για θεσμούς που λειτουργούν όπως κάθε δημοκρατική χώρα χωρίς παρεμβάσεις.

Αμόλησαν διάφορα πρόθυμα σκυλιά του συστήματος. Δημοσιολογούντες, δημοσιογράφους σε payroll και κυρ-Παντελήδες που μας συνιστούσαν να καθίσουμε στο σπίτι όπως εκείνοι. Σαν καλοί νοικοκυραίοι. Για βδομάδες σαν ιεροκήρηκες κήρυτταν το φόβο, τα ψέματα, την ύβρη απέναντι στους νεκρούς. Έπεσαν χαμηλά, φέρθηκαν σαν συμμορία, ζήσαμε τη χυδαιότητα τους στο πετσί μας.

Όμως το κόλπο δεν έπιασε. Ξεκινήσαμε από τα σπίτια μας νωρίς, σε 365 πόλεις σε όλο τον κόσμο. Με δρόμους κλειστούς, λεωφορεία εκτός κυκλοφορίας και τα μετρό κλειστά για να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Περπατούσαν ποτάμια ανθρώπων, κατέβαιναν μιλιούνια σιωπηλών.

Με καρότσια παιδιών, καρότσια αναπήρων, με παιδιά στους ώμους, ηλικιωμένους να βαδίζουν σιγά. Εκατοντάδες χιλιάδες, ταυτόχρονα. Παντού.

Και τα ποτάμια ενώθηκαν στις κεντρικές λεωφόρους. Έγιναν  λάβα καυτή που έκαιγε τη σήψη και τη σαπίλα τους. Άκουγα παππούδες να θυμούνται πορείες παλιές στα πέτρινα χρόνια που έπεφτε ξύλο πολύ από την αστυνομία.

Είδα πιτσιρικάδες με μαύρα ρούχα να περπατάνε θυμωμένοι. Ζευγάρια με τα παιδιά τους ανάμεσα να περπατάνε άφοβα.

Είδα πόλεις με μακρόχρονη δεξιά παράδοση να ξεσηκώνονται, ανθρώπους που ποτέ δεν κατέβηκαν στο δρόμο για κανένα αίτημα να αφήνουν τα σπίτια τους για το αυτονόητο. Για λίγο Οξυγόνο, για την απόδοση Δικαιοσύνης.

Είδα αγκαλιές, χαμόγελα, οργή, πόνο, θλίψη, είδα μια χώρα να ξυπνά από το λήθαργο. Να ορθώνει ανάστημα. Να στέκεται άφοβα όρθια σε δημόσια θέα.

Και όσο και αν προσπάθησαν να τη φοβίσουν αφήνοντας στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα μια χούφτα κάφρους να σπάνε και να ρημάζουν, κανείς δεν μάσησε. Πήρε το δρόμο του το ποτάμι και θα σαρώσει όσους δεν υπολόγισαν τη δύναμη του…

Η πιο σημαντική πολιτικά μέρα της δικής μας ζωής, που όμως δεν είχε τίποτε κομματικό ήρθε να σαρώσει κάθε βεβαιότητα. Ενός πολιτικού συστήματος μουδιασμένου και ανίκανου να αρθρώσει ένα πειστικό λόγο, που είδε το λαό να ριζοσπαστικοποιείται και να αυτοοργανώνεται.

Ένα λαό που δεν λογάριασε πολιτικές καταβολές, κομματικές ταυτότητες και χρέη. Ο Ιστορικός Ενεστώς αποκτά μια μοναδική δύναμη, γίνεται η αναπνοή ενός μουδιασμένου έθνους. Η Ιστορία γράφεται τώρα. Και μεις βιώνουμε σαν πρωταγωνιστές πια το αποτύπωμα της.

Η πιο μεγάλη πορεία της δικής μας ζωής, η πιο μεγάλη πορεία της Μεταπολίτευσης είναι πια Ιστορία. Μέχρι την επόμενη μεγαλύτερη…

*Ο τίτλος είναι στίχος του Παύλου Φύσσα.