Λέξεις: Δημήτρης Νούλης
Παίδες οπαδοί τού πολιτικώς ορθού, όσοι ξεκινήσατε αγώνα για την διαγραφή από τον δημόσιο γραπτό και προφορικό λόγο «σεξιστικών» και «ρατσιστικών» λέξεων και ρήσεων, θα ήθελα να σάς υπενθυμίσω πως οι λέξεις από μόνες τους είναι άχρωμες.
Χρωματίζονται στο εργαστήριο τού νου και ο χρωματισμός τους αποκαλύπτεται από τον τρόπο που τις εκφέρουμε και τα συμφραζόμενα με τα οποία τις πλαισιώνουμε.
Οι επιπτώσεις τους, καλές ή κακές, εξαρτώνται από την ικανότητα τού εκφέροντος να τις βάφει άμα και τού παραλήπτη να διακρίνει τις αποχρώσεις και τις πινελιές τους.
Δεν θα επεκταθώ στην θεωρία τών χρωμάτων, οπτικών ή ακουστικών, ο καθένας μπορεί ν’ ανοίξει μια εγκυκλοπαίδεια και να ενημερωθεί σχετικά –το ότι οι εγκυκλοπαίδειες προκρίνονται τής Βικιπαίδεια είναι εκ τών ων ουκ άνευ. Ούτε θα επιχειρηματολογήσω υπέρ τής ανισότητας τών ικανοτήτων με τις οποίες μάς προικίζει η Φύση, ο Γιαχβέ, ο Θεός, Αλάχ κ.ο.κ…
Εδώ θέλω να σάς μεταφέρω, ανεκδοτολογικά, μια ιστοριούλα που συνέβη κάπου στα μέσα τής δεκαετίας τού 1970.
Ήταν κατά το καθιερωμένο πρωτοχρονιάτικο δείπνο στο σπίτι τού μεγάλου μου αδελφού. Πληθώρα καλεσμένων, όλοι προσεκτικά επιλεγμένοι για να συνταιριάζονται δημιουργώντας μια γιορταστική ατμόσφαιρα δίχως πιθανότητα παρεξηγήσεων.
Έτυχα να κάθομαι στο τραπέζι τού πατέρα μου, ακριβώς απέναντί του. Στο πλάι του, φίλος αγαπημένος τού αδελφού μου και συμπάθεια τού πατέρα μου. Πλάι σ’ εμένα ο αείμνηστος Σέρο Αμπραχαμιάν –δεν θυμάμαι αν εκείνη την βραδιά τον συνόδευα εγώ ή εκείνος εμένα.
Όσην ώρα τρώγαμε και εν αναμονή τού γλεντιού, ο φίλος τού αδελφού μου, προφανώς για να διασκεδάσει τα κάπως αυστηρά βλέμματα που ο πατέρας μου έριχνε κατά διαστήματα στον Σέρο, άρχισε να συμπεριφέρεται με κάποια θηλυπρέπεια.
Και τότε ο ανεπανάληπτος Σέρο, με την παροιμιώδη καυστικότητά του τον ρωτά: – Συγγνώμη, εγώ είμαι πούστης και κουνιέμαι σαν να έχω σπασμένο σασί, εσείς;…
