Όσα είδε η Αμερικάνα

της Alexa Mills

“Αυτή η περιοχή είναι η ντουλάπα της πόλης,” μου είπε, δείχνοντας προς μια γειτονιά γνωστή ως “Ξυλάδικα” στη δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης.

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα, ως Αμερικανίδα υπότροφος και δημοσιογράφος στην οποία ανατέθηκε να ερευνήσει προβλήματα και δυνατότητες στη δυτική πλευρά, αυτή είναι η πιο περιεκτική περιγραφή που άκουσα για την γειτονιά ανάμεσα στον παλιό και τον νέο σιδηροδρομικό σταθμό. Άλλοι άνθρωποι μου είπαν ότι η περιοχή δεν ήταν “τίποτα”, ένα αόρατο μέρος. Ένα μέρος διερχόμενο.

Η γυναίκα που αποκάλεσε την γειτονιά μια ”ντουλάπα”, η Ομότιμη Καθηγήτρια Σάσα Λαδά του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ήταν μία από τους δεκάδες ανθρώπους με τους οποίους μίλησα κατά τη διάρκεια του μήνα μου στη Θεσσαλονίκη.

Με τον όρο ντουλάπα, μου είπε, εννοούσε ένα μέρος όπου άσχημα πράγματα μπορούν να κρυφτούν – πράγματα όπως η πορνεία του δρόμου, η διακίνηση ναρκωτικών και τα άδεια κτίρια, που περιμένουν να γεμίσουν από οποιοδήποτε έγκλημα μπορεί να τα γεμίσει.

Μια ξενάγηση στη γειτονιά

Μια ομάδα περίπου είκοσι κατοίκων και εκλεγμένων αντιπροσώπων της δεύτερης κοινότητας συναντιούνται κάθε δυο εβδομάδες να συζητήσουν για το τι μπορούν να κάνουν ώστε να σώσουν την γειτονιά τους. Στις αρχές Μαρτίου, πέντε από αυτούς με πήγαν σε μια ημερήσια ξενάγηση των τετραγώνων μεταξύ της Chinatown και του νέου εμπορικού συγκροτήματος One Salonica, πρώην City Gate.

Μου έδειξαν πως γιγαντιαία 16τροχα φορτηγά και λεωφορεία μετατρέπουν τους δρόμους τους ένα πάρκινγκ τη νύχτα, και πως τα καταστήματά τους είναι άδεια. Η περιοχή τους ήταν κάποτε γνωστή για τα ξυλουργία και μηχανουργία, αλλά τα περισσότερα από αυτά τα μαγαζιά έχουν κλείσει.

“Η γειτονιά μου έχει γίνει ένα σουπερμάρκετ εμπορίας ανθρώπων,” είπε ο Δημήτρης Τζέκης καθώς περπατούσαμε στη γειτονιά του, όπου άνθρωποι διαφορετικών φύλων και φυλών εκπορνεύονται σε διαφορετικούς δρόμους. Οι λευκές γυναίκες, για παράδειγμα, εκπορνεύονται στη Γιαννιτσών. Οι μαύρες γυναίκες είναι συγκεντρωμένες σε μια ξεχωριστή περιοχή. Τα αγόρια εκπορνεύονται στη Νικολάου Μαντζάρου.

Σε ένα σημείο της διαδρομής μας στη Νικολάου Μαντζάρου, ο κ. Τζέκης με ρώτησε αν είχα φάει πρόσφατα. Είπα πως είχα τελειώσει το πρωινό μου πριν αρκετές ώρες. Ικανοποιημένος, μου έγνεψε να έρθω μαζί του. Με πήγε σε αυτό το σπίτι.

Οι πόρτες ήταν ανοιχτές για να περάσει ο οποιοσδήποτε. Μέσα, βρήκα δυο δωμάτια. Και τα δυο ήταν γεμάτα με σκουπίδια, λασπώδεις λεκέδες και γυαλιστερές κόκκινες κηλίδες. Όταν κοίταξα πιο κοντά, είδα πως οι κόκκινες κηλίδες ήταν περιτυλίγματα προφυλακτικών. Οι λασπώδεις λεκέδες ήταν περιττώματα. Μάλιστα, τα περιττώματα που είδα ήταν τόσο πρόσφατα, που ήταν ακόμα υγρά. Το αν άνθρωπος ή σκυλί είχε αφοδεύσει μέσα στο σπίτι λίγο προτού φτάσω, δεν το γνωρίζω.

Το μόνο έπιπλο που είδα στο κτίριο ήταν μια παλιά πολυθρόνα στο κέντρο του ενός δωματίου, με το μαξιλάρι του καθίσματος να έχει αντικατασταθεί με ένα χαρτόνι. Μου είπαν ότι αυτό το σπίτι χρησιμοποιούνταν για τους σκοπούς της πορνείας του δρόμου.

Το 2010 η ομάδα κατοίκων της δεύτερης κοινότητας πήρε την πρωτοβουλία να περπατήσει στις περιοχές που ήταν γνωστές για την πορνεία τη νύχτα. Ήθελαν να μιλήσουν στις πόρνες και να προσπαθήσουν να προσφέρουν βοήθεια αν μπορούσαν. Ο Φίλιππος Μπάντης, εκλεγμένο μέλος του συμβουλίου της γειτονιάς, μου είπε πως συνάντησε κορίτσια ηλικίας ακόμα και δεκατεσσάρων χρονών, που είπαν πως είχαν διακινηθεί παρά τη θέλησή τους από άλλες χώρες, έχοντας δελεαστεί από την υπόσχεση αξιοσέβαστης εργασίας. Κάποια κορίτσια ήταν πολύ φοβισμένα για να μιλήσουν στους κατοίκους. Στο τέλος, οι κάτοικοι σταμάτησαν τους νυχτερινούς τους περιπάτους γιατί αποφάσισαν πως ήταν πολύ επικίνδυνο για αυτούς, και πιθανότατα επίσης πολύ επικίνδυνο για τις νεαρές κοπέλες που είχαν ελπίσει να βοηθήσουν.

Όχι παραπάνω από τρία λεπτά δρόμου με τα πόδια από αυτό το σπίτι, εργάτες δουλεύουν σκληρά για να ολοκληρώσουν το νέο εμπορικό κέντρο outlet. Οι διαχειριστές του έργου του νέου εμπορικού κέντρου, One Salonica, υπολογίζουν πως θα δημιουργήσουν 800 νέες θέσεις εργασίας.

Για τον κ. Τζέκη, η αντίθεση μεταξύ αυτών των δυο γειτονικών κόσμων είναι ανησυχητική. Θέλει να ξέρει: Μπορεί το εμπορικό κέντρο να είναι τόσο όμορφο όσο φαίνεται, δεδομένης της απόγνωσης του κόσμου που βρίσκεται μόλις δύο τετράγωνα μακριά;

Η Καθηγήτρια Λαδά βλέπει τα Ξυλάδικα ως μια μεταφορά για την “ντουλάπα” που ο καθένας μας κρατάει κρυμμένη στην καρδιά του – “τα άσχημα πράγματα του εαυτού σου που δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις,” είπε.

Αρκετά άτομα του συμβουλίου της γειτονιάς θα ήθελαν να δουν το δημοτικό πάρκινγκ μπροστά από το εμπορικό να μεταμορφώνεται σε ένα δημόσιο πάρκο – ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να ξεκουράζονται και να μιλούν με γείτονες. Αυτή είναι μια άνεση που οι άνθρωποι των Ξυλάδικων δεν έχουν αυτή τη στιγμή. Όταν η κάτοικος Νατάσα Καρρά μου έδειξε αυτόν τον χώρο στάθμευσης, έδειξε έναν άντρα που ουρούσε στην άκρη του. Αυτό, μου είπε, είναι ένα συνηθισμένο θέαμα.

Κάποιοι κάτοικοι θα ήθελαν να έχουν ένα δημόσιο πάρκο στη θέση αυτού του χώρου στάθμευσης.

Η κ. Καρρά μετακόμισε στα Ξυλάδικα πριν δυο χρόνια. Όταν έφτασε εκεί, έμεινε άναυδη. “Δεν μπορούσα να πιστέψω τι έβλεπα στην πόλη μου,” είπε.

Τη νύχτα, ωστόσο, η κ. Καρρά και οι γείτονές της μπορούν να δουν ελάχιστα, καθώς τα φώτα στους δρόμους είναι λίγα. Κάποια σημεία είναι εντελώς σκοτεινά.

Οι γυναίκες που ζουν μόνιμα στην περιοχή είπαν πως νιώθουν παγιδευμένες στα σπίτια τους τη νύχτα. Αν περπατήσουν στους δρόμους της ίδιας τους της γειτονιάς αφότου σκοτεινιάσει, οι άντρες σε αμάξια αυτόματα υποθέτουν πως είναι ιερόδουλες. Όλοι οι κάτοικοι που ανήκουν στο συμβούλιο της γειτονιάς είναι τρομοκρατημένοι για τον αντίκτυπο που θα έχει αυτό το σκηνικό στα παιδιά που ζουν εκεί.

Μόνη μου

Επέστρεψα στα Ξυλάδικα, και συγκεκριμένα, στους δρόμους μεταξύ της Chinatown και του νέου εμπορικού κέντρου, αρκετές φορές μόνη μου. Είδα τα φορτηγά και τους σωρούς σκουπιδιών στις άκρες των δρόμων. Στη Χρήστου Πίψου, βρήκα ένα φρεάτιο στο πεζοδρόμιο που δεν είχε μεταλλική πλάκα να το καλύπτει. Η τρύπα ήταν ανοιχτή και γεμάτη σκουπίδια.

Κοντά, στην Πατριάρχου Κυρίλλου, ένα μεγάλο γραμμωτό τσιμεντένιο κτίσμα μύριζε περιττώματα ακόμα κι από έξω. Μέσα, η μυρωδιά ήταν αποπνικτική. Εκατοντάδες χρησιμοποιημένα προφυλακτικά και μικροί σωροί κοπράνων κάλυπταν το πάτωμα. Ανέβηκα τρεις ορόφους σε μια σκάλα χωρίς προστατευτικό κιγκλίδωμα, και βρήκα περισσότερα από τα ίδια. Τα πόδια μου ριγούσαν από τον φόβο ότι θα πέσω πάνω σε βρωμιά και τσιμέντο προτού μπορέσω να φτάσω στην κορυφή. Κάτω από το ισόγειο, μια λακκούβα σχεδόν τόσο μεγάλη όσο το ίδιο το κτίσμα είναι γεμάτη σκουπίδια.

Κι όμως, το ίδιο το κτίσμα διαθέτει ενός είδους ομορφιά. Κίτρινα λουλούδια φυτρώνουν στις σκάλες. Υπάρχει ένας ορθογώνιος σχηματισμός με μορφή κηρήθρας μεταξύ των δυο κτιρίων. Από μέσα, η εξωτερική γειτονιά δείχνει πολύχρωμη, σαν εικόνες που πλαισιώνονται από τσιμέντο.

Βγήκα από το κτίσμα και προχώρησα στην Σταύρου Βουτυρά, και άκουσα πουλιά να κελαηδούν. Στο ίδιο τετράγωνο, κατά μήκος ενός μαγαζιού που διέθετε λάστιχα όλων των μεγεθών, έντεκα κλουβιά κρέμονταν στη σειρά κατά μήκος του εξωτερικού του μαγαζιού. Από πάνω, ένας πίνακας σε ένα μικρό κτίσμα στο δεύτερο όροφο έλεγε, “Never too late”.

Οι εντυπώσεις μιας ξένης

Πολλές πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της δικής μου πόλης, της Βοστόνης, έχουν γειτονιές παρόμοιες με τα Ξυλάδικα. Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, υπήρχε μια γειτονιά στη Βοστόνη κοντά στο λιμάνι και τον σιδηροδρομικό σταθμό, προσκείμενη στο κέντρο, που έβριθε τόσο από εγκληματικότητα και πορνεία που είχε γίνει γνωστή ως “Η Μαχητική Ζώνη”. Η Μαχητική Ζώνη, όπως τα Ξυλάδικα, βρισκόταν δίπλα στη γειτονιά της Chinatown της Βοστόνης, οι κάτοικοι της οποίας για καιρό αγωνίστηκαν για μεγαλύτερη ασφάλεια στην περιοχή τους.

Ήρθα στην Θεσσαλονίκη καλεσμένη της parallaxi και της δράσης της Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς, με την επιχορήγηση Ειδικού Fulbright των Ηνωμένων Πολιτειών. Το Fulbright είναι ένα πρόγραμμα ανταλλαγής για φοιτητές, υπότροφους, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους. Κάθε χρόνο, εκατοντάδες Αμερικανοί ταξιδεύουν σε διαφορετικές χώρες του εξωτερικού. Αυτές οι χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, στέλνουν τους δικούς τους υπότροφους στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ξένοι υπότροφοι σίγουρα έχουν βρει πολλά άσχημα πράγματα στη χώρα μου. Εδώ στη Θεσσαλονίκη, στο 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, είδα μια ταινία που λέγεται “Dreamcatchers”, η οποία είχε σαν θέμα την πορνεία του δρόμου στο Σικάγο. Έμαθα πως μικρά κορίτσια, ηλικίας ακόμα και οκτώ χρονών, παρασέρνονται στην πορνεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ντρέπομαι γι’αυτό.

Πίσω στη Βοστόνη, είμαι και δημοσιογράφος και υπότροφος. Γράφω περιστασιακά άρθρα για την Boston Globe, και είμαι Ερευνητική Συνεργάτρια στο Τμήμα Αστικών Σπουδών και Σχεδιασμού του ΜΙΤ. Έλαβα Μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στον Σχεδιασμό Πόλεων στο ΜΙΤ το 2008, και στη συνέχεια εργάστηκα στο Τμήμα, στο MIT Community Innovators Lab, για σχεδόν έξι χρόνια.

Με την συνδυασμένη μου εμπειρία στον σχεδιασμό και την δημοσιογραφία, το ότι εργάστηκα με το Θεσσαλονίκη Αλλιώς στο περιοδικό Parallaxi υπήρξε πολύτιμη εμπειρία για μένα.

Είχα επίσης την δυνατότητα να προσφέρω διαλέξεις και εργαστήρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο κατά την διαμονή μου εδώ. Σε ένα από αυτά τα εργαστήρια, στην αρχή του ταξιδιού μου, έμαθα αυτό που πιστεύω ότι είναι το αληθινό πνεύμα της Θεσσαλονίκης, ειδικά αυτή την περίοδο βαθιάς οικονομικής ύφεσης.

Μάθαινα στους φοιτητές πως να παράγουν μικρές ηχητικές ιστορίες. Ζήτησα από τους φοιτητές, οι οποίοι είναι μέρος του project Urban Environments in Transition, να βγάλουν φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης. Η Ευγενία Κλειδωνά, υποψήφια διδάκτωρ Γλωσσολογίας, έφερε μια φωτογραφία ενός ηλικιωμένου άντρα που καθάριζε τον δρόμο, απλά επειδή ήθελε ο δρόμος να είναι πιο καθαρός. Έκανε την δουλειά εθελοντικά.

Αυτή είναι η ιστορία που η Ευγενία Κλειδωνά αφηγήθηκε για την φωτογραφία της:

Βρήκα αυτό το πνεύμα πολλές φορές στη Θεσσαλονίκη. Συνάντησα ανθρώπους που δουλεύουν εθελοντικά σε σχολεία, που καθαρίζουν τον δημόσιο χώρο, που μοιράζονται τέχνη παντός είδους, ή φυτεύουν κήπους σε σχολικές αυλές.

Στην Πολίχνη, μια ομάδα νέων που λέγεται ΠΕΣ το Δυτικά, η οποία έχει πραγματοποιήσει μια σειρά από project στην περιοχή της, κανόνισε ένας καλλιτέχνης εγκαταστάσεων φωτός να εγκαταστήσει το έργο του στον τοίχο ενός κτιρίου πολυκατοικίας με θέα σε ένα πάρκο στην Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η εγκατάσταση φωτίζει την περιοχή τη νύχτα.

Ο καλλιτέχνης δημόσιου χώρου SER μεταμόρφωσε τον τοίχο ενός κτιρίου απέναντι από το μαγαζί του σε κάτι όμορφο για όλους:

Ιδέες για το μέλλον των Ξυλάδικων

Μετά από όλες αυτές τις ξεναγήσεις και συναντήσεις, η εργασία που μου ανατέθηκε ήταν να παρουσιάσω ιδέες για την δυτική πλευρά της Θεσσαλονίκης. Οι ιδέες μου δεν συμπεριλαμβάνουν τη διεθνή πολιτική και τις προσπάθειες αστυνόμευσης που θα χρειάζονταν για να περιορίσουν την εμπορία ανθρώπων, ούτε ένα διεξοδικό πλάνο τοπικού σχεδιασμού.

Περιορίστηκα σε ιδέες που κοστίζουν λίγα χρήματα, και επικεντρώθηκα στην μικρή περιοχή μεταξύ της Chinatown και του νέου εμπορικού κέντρου. Προσπάθησα να δουλέψω πάνω στα πλεονεκτικά στοιχεία που ήδη υπάρχουν στην Θεσσαλονίκη, ονομαστικά τα εξαιρετικά πανεπιστήμια και μια κουλτούρα εκτίμησης της τέχνης σε όλες της τις μορφές. Εντόπισα δυο επιπλέον στοιχεία που φαίνονται να είναι βάρη, σαν προϊόντα μιας κρίσης, αλλά επίσης έχουν αξία. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι: ο χρόνος και οι άδειες βιτρίνες καταστημάτων.

Οι ιδέες και εντυπώσεις μου είναι ακριβώς αυτό – ιδέες και εντυπώσεις. Είμαι μια επισκέπτρια. Η γνώση μου δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με την γνώση ενός ατόμου που περνάει μια ζωή εδώ. Όλοι πρέπει να πράττουμε το ατελείωτο έργο του να αναπτύσσουμε τα δικά μας μέρη, όπου κι αν ζούμε.

Οι σκέψεις μου έχουν ως εξής:

1) Άδειοι χώροι. Κτίρια που είναι και σταθερά και άδεια πρέπει να απελευθερωθούν για δημιουργικές και επιχειρηματικές χρήσεις. Οι δυνατότητες είναι ατελείωτες.

– Νέοι επιχειρηματίες με υποσχόμενα επιχειρηματικά πλάνα θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον χώρο για να ξεκινήσουν επιχειρήσεις με καθόλου ή χαμηλό ενοίκιο για εκμίσθωση ενός χρόνου. – Καλλιτέχνες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον χώρο για μεγάλο αριθμό έργων. – Η γειτονιά θα μπορούσε να γίνει ένας μοναδικός χώρος επέκτασης για τις υπάρχουσες ετήσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις της Θεσσαλονίκης, όπως η Μπιενάλε. – Οι χώροι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για διαγωνισμούς σχεδίου ή φωτογραφίας. – Στην Κομητεία Newton της Georgia, η πόλη δημιούργησε μια δημόσια βιβλιοθήκη σχεδιασμού σε ένα άδειο κτίριο, ώστε όλοι οι κάτοικοι να έχουν πρόσβαση σε μεγάλους δημόσιους και ιστορικούς χάρτες.

2) Συνεργασίες πανεπιστημίων. Καθηγητές και φοιτητές που έχουν κάνει έρευνα στην περιοχή, ή έχουν εμπειρογνωμοσύνη σχετικά με τα θέματα που επηρεάζουν την περιοχή (όπως η μεταναστευτική πολιτική, η εμπορία ανθρώπων, η αστική οικονομία, και ο αστικός σχεδιασμός) θα μπορούσαν να προσφέρουν μεμονωμένες δωρεάν διαλέξεις σε κατοίκους, κάνοντας ένα ειδικό “Πανεπιστήμιο των Ξυλάδικων”.

Ήδη, καθηγητές και φοιτητές διάφορων επιστημονικών κλάδων έχουν ολοκληρώσει έρευνες σχετικές με την δυτική πλευρά και έχουν προσπαθήσει να μοιραστούν την δουλειά τους με το κοινό. Αυτά τα project θα μπορούσαν να επεκταθούν και να συντονιστούν διαμέσου των κλάδων, και με κατοίκους της περιοχής.

3) Υποστήριξη κινητοποιημένων κατοίκων. Ο Δήμος της Θεσσαλονίκης θα πρέπει να αναζητήσει ενεργά τρόπους να υποστηρίξει κατοίκους που έχουν την διάθεση να δουλέψουν ώστε να βελτιώσουν τις γειτονιές τους. Αν και η χρηματική υποστήριξη είναι περιορισμένη αυτή την περίοδο, και η γραμμή μεταξύ ενός “κατοίκου με διάθεση” και “δωρεάν εργασίας για τον Δήμο” είναι λεπτή, ο Δήμος πρέπει να ψάξει για νέους τρόπους να ανοίξει πόρτες σε κατοίκους που θέλουν να πραγματοποιήσουν έργα.

4) Δημόσια τέχνη. Διεθνώς, όταν οι καλλιτέχνες είναι ευπρόσδεκτοι και υποστηρίζονται στο να παράγουν τέχνη σε μέρη όπως τα Ξυλάδικα, οι αξίες των ακινήτων ανεβαίνουν με τον πάροδο του χρόνου, και ένα μοναδικό περιβάλλον υπαίθριου μουσείου αναδύεται. Η γειτονιά του Wynwood στο Μαϊάμι της Φλόριντα, για παράδειγμα, ήταν κάποτε μια περιοχή παλιών αποθηκών. Τώρα, μετά από χρόνια που προσφέρει τον χώρο σε καλλιτέχνες graffiti, είναι μια από τις πιο διάσημες γειτονιές του Μαϊάμι.

Ποιες είναι οι δικές σας ιδέες;

Ένα από τα αποκορυφώματα του χρόνου μου στην Θεσσαλονίκη ήταν η συνάντηση με τον Πρόδρομο Νικηφορίδη, τον αρχιτέκτονα που σχεδίασε την Νέα Παραλία της πόλης. Συναντηθήκαμε στην παραλία. Τον ρώτησα αν αναζητούσε έμπνευση από άλλες πόλεις, διεθνώς, για τον σχεδιασμό του. Είπε πως η κυρίαρχή του μέθοδος μάθησης ήταν απλά το να περπατήσει κατά μήκος της ακτής, ξανά και ξανά, μέχρι που κατάλαβε τον χώρο και το πως οι άνθρωποι σχετίζονταν με αυτόν. Οι αρχιτέκτονες, είπε, πρέπει να σχεδιάζουν για τις πόλεις στις οποίες ζουν, ώστε να πρέπει να είναι μάρτυρες την επίδρασης των σχεδίων τους κάθε μέρα.

Όταν δίδασκα τους φοιτητές να παράγουν ένα ηχητικό κομμάτι στο εργαστήριο που έκανα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, η πρώτη εργασία που τους έδωσα ήταν να φωτογραφήσουν ένα μέρος για το οποίο είχαν έντονα συναισθήματα στη Θεσσαλονίκη. Εξήντα τρία τοις εκατό των φοιτητών ανεξάρτητα επέλεξε να φωτογραφήσει την Νέα Παραλία, αναφέροντας τις καλές αναμνήσεις και την ηρεμία που βρίσκουν εκεί.

Δεν ήξερα τι να κάνω με αυτή την μονόπλευρη συλλογή φωτογραφιών. Ήθελα να συγκεντρώσω μια πιο ποικιλόμορφη εικόνα της Θεσσαλονίκης, έτσι ζήτησα από τους περισσότερους φοιτητές να διαλέξουν νέα μέρη να φωτογραφήσουν. Εκ των υστέρων, αυτό ήταν ένα δικό μου λάθος. Η παραλία ήταν, δικαίως, το μέρος στις καρδιές και στο μυαλό τους.

Η αληθινή ερώτηση είναι: Πως μπορούν τα Ξυλάδικα να γίνουν ένα μέρος στον νοητικό χάρτη των ανθρώπων της Θεσσαλονίκης;

“Αγαπώ αυτή την περιοχή,” είπε η κάτοικος των Ξυλάδικων Νατάσα Καρρά στο τέλος της ξενάγησής μας. “Έχω το σπίτι μου εδώ. Θα μείνω εδώ όλη μου την ζωή.”

*Την Τρίτη 31 Μαρτίου στις οκτώ το βράδυ στα γραφεία της Δεύτερης Κοινότητας, Μοναστηρίου 93, 2ος όροφος (έναντι εκκλησίας Αγίων Πάντων), η Alexa Mills θα ολοκληρώσει την εργασία αυτή ενός ολόκληρου μήνα με μια παρουσίαση των συμπερασμάτων της.

Διαβάστε ακόμη: Με τα μάτια μιας ξένης