Όσα παίρνει η μπάλα

του Γεράσιμου Χαριτόπουλου

Έχω να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο καμιά τριανταριά χρόνια. Από τότε που έπαιζα κι εγώ στη γειτονιά μου. Και έχω να ασχοληθώ από τότε που έτρεχα, πιτσιρίκος, με μια μπάλα στα πόδια φορώντας τη στολή της ομάδας μου γιατί  στην Ελλάδα δεν μιλάμε για ένα παιχνίδι αλλά ένα ιδιότυπο, αυτοσχέδιο ρινγκ μέσα στο οποίο (εξ)ασκούνται, διαγωνίζονται με θέρμη και πάθος άνδρες κάθε ηλικίας σε καφρίλα, βαρβαρότητες, φανατισμό – ή απλό, καθαρό μίσος. Προχθές παρέλυσε ένα ολόκληρο κομμάτι της Θεσσαλονίκης από τους πανηγυρισμούς οπαδών μιας από τις ομάδες της που έκλεινε τα εκατό της χρόνια. Ενθουσιασμένοι οπαδοί είχαν συγκεντρωθεί δίπλα σε ένα μνημείο πολύ γηραιότερο και σημαντικότερο για την πόλη από κάθε ποδοσφαιρική ομάδα, τον Λευκό Πύργο (15ος αι.) με φωτοβολίδες, βεγγαλικά, σπρέι και ό, τι άλλο θεωρούσαν ότι έπρεπε να κουβαλήσουν μαζί τους για να τυραννήσουν όσο περισσότερο γινόταν το μνημείο, τους περαστικούς, την ίδια τους την πόλη.

Σε  μια άλλη εκδήλωση ο δήμαρχος προπηλακίστηκε από κάποιους οπαδούς που, για τους δικούς τους λόγους, προσπάθησαν να χειροδικήσουν εναντίον του. Και πριν λίγο καιρό θυμάμαι πως παραλίγο να χάσω ένα τρένο για Αθήνα επειδή εκείνη τη μέρα προς μεγάλη μου ατυχία έπαιζε μια άλλη, μεγάλη ομάδα της πόλης και τα λεωφορεία, όπως αυτό που με πήγαινε στο σταθμό, άλλαζαν δρομολόγια(!) γιατί οι δρόμοι παραχωρούνταν στους ανθρώπους με τα κασκόλ, τους γύρους και τις μπύρες στα χέρια, τα αυτοκίνητά τους και τα σκουπίδια που άφηναν πίσω τους. Κουβεντιάζοντας στην αγχωμένη διαδρομή για όλα αυτά με τον οδηγό συμφωνούσε εμφατικά μαζί μου, αλλά δήλωνε απόλυτη  αδυναμία να κάνει ή να πει παραέξω το παραμικρό. Μια άλλη πάλι φορά είχαν κατέβει οι οπαδοί μιας ομάδας, μαζεύοντας καθοδόν οπαδούς και από άλλα μέρη της Ελλάδας, μέχρι την Αθήνα –  αρχικά όταν είδα την κινητοποίηση χάρηκα, νομίζοντας ότι επρόκειτο (επιτέλους!) για πολίτες που είχαν δραστηριοποιηθεί για κάποιο από τα αμέτρητα, φλέγοντα ζητήματα  αυτής της πόλης, αυτής της χώρας – για να διαμαρτυρηθούν για κακομεταχείριση της ομάδας τους από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία.

Κάνοντας τον απολογισμό, ελπίζω ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα μας κρίνουν και τόσο αυστηρά. Ότι θα δείξουν μια κάποια επιείκεια απέναντι στην ανοχή, στην απραξία μας ως πολιτών απέναντι στις κάθε είδους βαρβαρότητες που έχουν αρχίσει να γίνονται μια τεράστια μπάλα ποδοσφαίρου, μια χιονοστιβάδα που μας κουβαλά όλους πάνω της προς ένα αβέβαιο μέλλον. Ένα μέλλον, κατά πως δείχνουν τα πράγματα, αρκούντως χουλιγκανικό.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.