Όσα ξεχώρισαν το χειμώνα

Σε μια εποχή κατάρρευσης και μετριοτήτων όσα και όσους ξεχώρισα αυτό τον χειμώνα που τελειώνει στην πόλη, οφείλω να τα επαινέσω. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

-Το θέατρο Αυλαία. Σωστός προγραμματισμός, ενδιαφέρουσες μετακλήσεις, πολυεπίπεδη δουλειά και επιμονή το έκαναν την πιο ενδιαφέρουσα θεατρική πιάτσα της πόλης αυτό το χειμώνα. Του οφείλουμε μερικές από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς.

-Ο Μιχάλης Συριόπουλος. Πριν δέκα χρόνια μια γενιά νέων ανδρών ηθοποιών αναδείχτηκε εδώ και άνθισε πολυεπίπεδα μετά. Ο Σίμος Κακάλας, ο Σίμος Τσακίρης, ο Χρήστος Πασσαλής, ο Πρόδρομος Τσινικόρης τράβηξαν το θέατρο της πόλης μπροστά με δουλειές τους στην Αθήνα, τα φεστιβάλ αλλά και το εξωτερικό. Αυτό το χειμώνα ένας νέος ηθοποιός με την ερμηνεία του ως Λοπάχιν στο Βυσσινόκηπο της Πειραματικής ανανεώνει την ελπίδα των ταλέντων που αναβλύζουν στη θεατρική σκηνή της πόλης.

-H Φωλιά. Η διαρκής ανανέωση της κουζίνας της και η επιμονή σε ένα περιβάλλον αυθεντικό που δεν μάσησε από την φετινή ανακάλυψη του από μια σειρά κοσμικούς που ψάχνουν πλέον εναλλακτικά στέκια την καθιστά την πρωταγωνίστρια της χρονιάς στη γεύση της πόλης.

-Βεντέτα. Μετά από μια μικρή αισθητική περιπέτεια το φθινόπωρο ο Χρήστος Χατζηδιάκος, που είχε στήσει το θρυλικό ‘’Μπαλκονάκι’’, έδωσε στη Βεντέτα αυτό που χρειαζόταν η πόλη για τις νύχτες της. Ένα πρόγραμμα βασισμένο στα μεγάλα τραγούδια των Ελλήνων συνθέτων και στην ανάγκη του απηυδησμένου Έλληνα για κέφι. Η Ζέτα Τσάβαλου, στην καλύτερη της στιγμή, ο Θάνος Πατραλέξης και ο Κωνσταντίνος, είναι ο κύριος λόγος να πεις θα ξαναπάω.  Από το Ρεσιτάλ του Χατζή, μέχρι τη Ρίτα Σακελαρίου, μαζί.

– Η ποίηση γυμνή. Τις Τετάρτες στο Μαμίσιο, κόντρα στην ευτέλεια της εποχής και την ισοπέδωση της τηλεόρασης και των media που κάνουν τα πάντα για να προβάλουν το ευτελές, ποιητές της πόλης φέρνουν στίχους αντιμέτωπους με ευήκοα ώτα που αυξάνονται διαρκώς.

-Το Άριστον. Οι νύχτες που οργάνωσε στο έρημο ξενοδοχείο του Βαρδάριου η Λέλα Ράμογλου απέδειξαν πως η δεύτερη ζωή των κτιρίων τον καιρό της κρίσης είναι εφικτή, αρκεί να υπάρξει κέφι, νέες ιδέες και θέληση.

-Οι σπουδαίες εκθέσεις. Τέσσερις  εκθέσεις στο ΜΙΕΤ(Η δύση της Ανατολής), το Μουσείο Φωτογραφίας( Πέρα από την Ιστορία, Η Θεσσαλονίκη μέσα από τη φωτογραφία), το Μέγαρο Μουσικής ( Αρχιτεκτονική και πόλη: εκμοντερνισμοί και προσαρμογές), και το ΜΜΣΤ (Η Αρχιτεκτονική μιας Εκατονταετίας), μας έφεραν με εξαιρετικό τρόπο εμπρός στην ιστορία της πόλης τον αιώνα που πέρασε, βάζοντας μας να αναλογιστούμε τις απώλειες και τα όποια κέρδη από το πέρασμα του χρόνου. Αν δεν τις έχετε δει ακόμα χάνετε.

-Η επαγρύπνηση. Μια σειρά αφορμές στη πόλη από τα αρχαία του Μετρό μέχρι την Αγίας Σοφίας, έκαναν χιλιάδες ευτυχώς πολίτες να βγουν από τα σπίτια τους. Να ενημερωθούν και να λάβουν πρωτοβουλίες ενάντια στην υποβάθμιση της νοημοσύνης τους.