Όσες εκθέσεις κι αν εκθέτουν την Ελλάδα…

Δεν έχουν σημασία οι εκθέσεις Στειτ Ντιπαρτμεντ & Ευρώπης. Το εννοώ.

Δεν έχουν καμία απολύτως αξία πάρα μόνο ιστορική.

Μια καταγραφή της μπανανιακης θέσης που κατέχει η χώρα σε τομείς όπως η Οικονομία, η Ελευθερία του Τύπου, η Αστυνομική Βία, Παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη, Αξιοκρατία και άλλα τέτοια ασήμαντα.

Δεν έχουν σημασία διότι δεν υπάρχει- και πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ θα υπάρξει η Κρίσιμη Μάζα, (με την κοινωνιολογική σημασία του όρου). Όπου σημαίνει τον απαραίτητο αριθμό ανθρώπων που απαιτείται να ακολουθήσουν έναν κοινωνικό νεωτερισμό προκείμενου αυτός να επιβιώσει και να αναπτυχθεί στη δημόσια σφαίρα).

Η πλειοψηφία δεν ενημερώνεται καν γι’ αυτές τις εκθέσεις. Ή κι αν κάτι λίγο έστω απ’ αυτές, φτάνει τελικά στ’ αυτιά της, ενέχουν πολύ αφηρημένες έννοιες.

Που θέλω να καταλήξω. Δεν μπορούν να γίνουν ούτε κάποιο σημαία/λάβαρο που να καλεί τον κόσμο σε αφύπνιση κι αγώνες για να αλλάξει κάτι, ούτε και μπορούν να αποτελέσουν απόδειξη για το πόσο πραγματικά χάλια είναι τα πράγματα.

Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων λαμβάνει την “ενημέρωση” της από καθολικά, μονοκουλτουρικα, πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ, κι έχουν τόσο χειραγωγημένη ικανότητα κρίσης, που αν τους πει ο κάθε Ευαγγελάτος σε 3D γραφικά πως έξω χιονίζει και πρέπει να προμηθευτούν αντιολισθητικές αλυσίδες ή καλύτερα ακόμη, να κάτσουν σπίτια τους, θα το κάνουν.

Άκριτα. Δίχως σκέψη. Κι ας είναι Αύγουστος.

And so, here we are. Και στο ασανσέρ Ελλάς όλα τα κουμπιά αναγράφουν: Πιο Κάτω.