Όσο χρειάζεται η πατρίδα σωτηρία, θα μας πουλούν ελπίδα σε τιμή ευκαιρίας

Ζω στην χώρα που δεν μου προσφέρει απολύτως τίποτε, μου χαρίζει απλόχερα τον φόβο, την ανασφάλεια, τον θυμό και την οργή. Στην χώρα μου όλα βασίζονται γύρω από υποτιθέμενες θεωρίες, “η ομοφυλοφιλία, είναι ψυχική διαταραχή”, “ένα παιδί 12 ετών μπορεί να συναινέσει σε μία σεξουαλική πράξη”, “αν στηρίζεις τον γάμο των ομοφυλόφιλων είσαι άθεος” και όλα τα συναφή.

Στην χώρα μου η αμάθεια, είναι βασικό χαρακτηριστικό των πολιτών της. Στην χώρα μου τσακώνονται όλοι για την λάθος ατζέντα. Στην χώρα μου τα κακοποιημένα παιδιά παραμένουν απροστράτευτα, στην χώρα μου αν είσαι ομοφυλόφιλος θα βρεθείς λιντζαρισμένος στην μέση μίας κεντρικής πλατείας, στην χώρα μου ο βιαστής σου θα αφαιθεί ελεύθερος, στην χώρα μου αν ο κακοποιητής σου έχει “άκρες” θα βρεθεί ενώπιον της δικαιοσύνης αλλά σε ένα εύλογα σύντομο χρονικό διάστημα, θα ξέρεις πως θα είναι έξω από την πόρτα του σπιτιού σου.

Στην χώρα μου τίποτε δεν λειτουργεί σωστά. Όλοι λένε πως θέλουν να την εγκαταλείψουν, όλοι ασκούν κριτική από τον καναπέ, όλοι βρίζονται και μισιούνται, όλοι παίρνουν την θέση τους σε μία πλευρά, στην καλή ή την κακή και το αντίστροφο. Στην χώρα μου αν είσαι ένα κορίτσι 12 ετών που σε βίασαν, θα ακούσεις πως το έκαναν με την συναίνεσή σου, ενώ εσύ δεν είχες ιδέα τι σου έκαναν, θα ακούσεις πως ο βιαστής και διακινητής σου είναι ερωτευμένος μαζί σου, θα τον δεις να βγαίνει από την φυλακή και θα ξέρεις πως πάλι είσαι απροστάτευτη και τότε θα σε έχουν ξαναβιάσει, γιατί η δικαιοσύνη για ακόμη μία φορά απουσιάζει ή δεν κατάφερε να κάνει σωστά την δουλειά της.

Στην χώρα μου δεν είσαι το μόνο 12χρονο που αμφισβήτησαν, ήλπιζες όμως πως η δικιά σου “ιστορία” θα τους αναγκάσει να σφίξουν τα μέτρα, για τα υπόλοιπα παιδιά που είσαι σίγουρ@ πως κακοποιούνται. Αλλά μετά από αυτή την εξέλιξη, γιατί να μιλήσει ένα παιδί; Αφού ξέρει πως μέχρι και αυτό μία ολόκληρη πολιτεία θα το πληγώσει, θα το αφήσει μόνο του να βουλιάζει στον φόβο και στα τραύματα του βιασμού που η ίδια κοινωνία του έχει χαράξει.

Στην χώρα μου όλοι σοκάρονται με υποθέσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αλλά αυτό το σοκ παραμένει για μερικές ημέρες στις οθόνες του κινητού. Στην χώρα μου μαζεύουμε υπογραφές για ένα έγκλημα που γνωρίζαμε εξαρχής πως έχει ονοματεπώνυμα αλλά αυτά τα ονοματεπώνυμα έχουν ασυλία. Και αντί όλοι οι πολίτες της να έχουν υπογράψει μένουμε κολλημένοι στα 1/5 και πανηγυρίζουμε. Στην χώρα μου οι γονείς που χάσανε τα παιδιά τους στην πιο ιστορική τραγωδία βγαίνουν στο εξωτερικό για να ζητήσουν δικαιοσύνη, γιατί εδώ, οι φωνές τους σκεπάζονται και γελοιοποιούνται από ατάκες του στιλ “η κοινωνία έχει ψύχωση με το δυστύχημα.” Στην χώρα μου, όση ενσυναίσθηση μας έχει μείνει παραμένει κλειδωμένη σε σπίτια. Στην χώρα μου, χρειαζόμαστε πάντα μία μάνα που έχασε το παιδί της για να γίνει σύμβολο και να μας πάρει μαζί της με την οργή της. Στην χώρα μου γνωρίζουμε όλοι πως καμία υπόθεση με υψηλώς ιστάμενα πρόσωπα δεν θα λάβει την απόφαση της δικαιοσύνης που της αρμόζει. Στην χώρα μου η οργή φουντώνει στιγμιαία γιατί έχει αποδειχθεί πως η μνήμη της είναι κοντή.

Στην χώρα μου, αν ντυθείς και βαφτείς όπως αισθάνεσαι θα βρεθείς χτυπημένος από πλήθος ατόμων που αποφάσισαν ότι τους προσβάλλει το δικαίωμα σου απέναντι στην ελευθερία και την έκφραση. Η χώρα μου ασχολείται με posters ταινιών, γιατί αρνείται να αποδεχθεί τους ορισμούς της τέχνης. Στην χώρα μου 15χρονα παιδιά χτυπάνε και βρίζουν ανθρώπους που ύστερα από χρόνια καταπίεσης κυκλοφορούν ελεύθερη με την αγάπη τους. Στην χώρα μου η αγάπη προκαλεί μίσος. Στην χώρα μου αν είσαι θύμα βιασμού, κακοποίησης, φιλετικών επιθέσεων, γυναίκα, ομοφιλόφυλος, γονέας που έχασε το παιδί του από φασίστα, αστυνομικό ή “ανθρώπινα λάθη”, θα αποξιώνεσαι, θα πληγώνεσαι, θα εξεφτελίζεσαι και θα πολεμάς μόνος σου απέναντι σε χιλιάδες θεριά που παραμένουν ενωμένα για να σε φάνε.

Αυτή είναι η χώρα μου , μία ανοιχτή πληγή στην Ευρώπη που φουντώνει και ανοίγει μέτωπα ανάμεσα σε χωρισμένα στρατόπεδα που δεν ξέρουν από που να πιαστούν.