Όσο υπάρχει καλοκαίρι…

Του Γιάννη Πατελιώτη 

Μέρες σαν τη σημερινή επιβεβαιώνουν περίτρανα πως η λιακάδα αποτελεί το πλέον αποτελεσματικό φυσικό αντίδοτο απέναντι στην κρίση και την κακή διάθεση. Ακόμα και αν δεν είσαι λάτρης του καυτού ήλιου και τα βόρεια «σκοτεινά» κλίματα κέρδιζαν πάντα την συμπάθεια σου, οφείλεις να παραδεχτείς πως η ενέργεια και η διάθεση που λαμβάνει κανείς από τον ήλιο είναι μοναδική.

Αυτό μάλλον εξηγεί και τα πλήθη τα οποία κατακλύζουν, με κάθε ευκαιρία, τους πεζόδρομους, τις πλατείες και την παραλία της πόλης.

Αυτή η λιακάδα έχει χωρίσει τους πολίτες της πόλης σε δύο κατηγορίες, σε αυτόυς που την απολαμβάνουν και σε αυτούς που χλευάζουν τους «τεμπέληδες» που την απολαμβάνουν. Αυτή η δεύτερη κατηγορία είναι που προφανώς πιστεύει πως το αντίδοτο στην κρίση βρίσκεται στην «απομάκρυνση» του πληθυσμού από καφέδες, δρόμους και πλατείες. Ίσως η παραπάνω συνταγή να ίσχυε στις πρό μνημονίου εποχές όπου και δουλειές υπήρχαν και οι μισθοί ήταν αξιοπρεπείς, τότε δεν υπήρχε εύκολο άλλοθι για κάποιον που απλά ήθελε να απολάυσει την λιακάδα. Βέβαια και στις μέρες μας δεν υπάρχουν μόνο άνεργοι, υπάρχουν κι οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές, οι μαθητές και οι συνταξιούχοι οι οποίοι βρίσκουν τις βόλτες στον ήλιο σαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ψυχολογική και σωματική ανάταση. Δεν θέλω να μακρυγορήσω άλλο γράφοντας για την αιώνια σαλονικιώτικη κόντρα μεταξύ φραπεδαράδων και συντηρητικών καθώς τέτοιες απόψεις θυμίζουν κάτι γερασμένα παλικάρια που η δικιά τους γενιά τα έκανε όλα καλύτερα από την νεότερη δικιά μας.

Θα ήθελα απλά μέσα από αυτό το κείμενο να εκφράσω την μαζική χαρά που επικρατεί λόγω της καλοκαιρίας και ταυτόχρονα θα ήθελα να εκφράσω την προσωπική μου χαρά για το καλοκαίρι που πλησιάζει και αυτομάτως απαλύνει κάθε είδους κρίση, πρόβλημα και θλίψη. Κλείνοντας θα ήθελα να προτρέψω τους πάντες να απολαύσουν την σημερινή, πρώτη ημερολογιακά καλοκαιρινή μέρα κάνοντας μια βόλτα στη λιακάδα και ακόμη περισσότερο θα ήθελα να προτρέψω την δικιά μου γενιά να κάνει το ίδιο και όταν μας δει να καθομαστε στο απέναντι πεζοδρόμιο να μην μας πεί τεμπέληδες αλλά να έρθει μαζί μας και να απολαύσει μια μπύρα ή ένα καφέ. Επίσης για να προλάβω όποιον προτρέξει να βγάλει το συμπέρασμα πως ο γράφοντας είναι ή τεμπέλης ή άνεργος, δεν είμαι τίποτα από τα δύο, απλά πιστεύω πως αν κάτι απέμεινε στον Έλληνα είναι ο «δωρεάν» ήλιος και σκοπεύω να τον «ρουφήξω» για όσο ακόμα διάστημα μπορώ. Στην τελική το «Κωσταντίνου και Ελένης» το μάθαμε απ’έξω, δεν τρέχει κάτι αν χάσουμε κι ένα επεισόδιο!

*Η φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα