Όταν ένας Έλληνας μετανάστης στη Σουηδία συνάντησε έναν Σύρο πρόσφυγα
Ο Λευτέρης μεγάλωσε στη Μυτιλήνη, έζησε το προσφυγικό στη μια του πλευρά και τώρα στη Σουηδία ζει την άλλη.
Λέξεις: Λευτέρης Μαργαρίτης
Συνομιλία με ένα ξένο φίλο: «Έφυγα από τη Συρία το 2015, καθώς δεν είχα άλλη επιλογή. Έφτασα στην Τουρκία. Επίπονο ταξίδι. Από εκεί με βάρκα στη Ρόδο. Οι σκέψεις μου πολλές και ο φόβος μου ακόμη πιο μεγάλος με κάθε κύμα που χτυπούσε τη βάρκα μας. Στοιβαγμένοι εκατοντάδες σε χώρο για λίγους. Επόμενος σταθμός η Αθήνα και από εκεί το μυαλό μου στη Σουηδία.
Είχα φίλους στη Σουηδία και γι ‘αυτό κατέληξα στο Norrkoping. Τότε, δεν είχα ιδέα τι σήμαιναν οι λέξεις “πρόσφυγας” και “ένταξη”. Τον πρώτο χρόνο μάθαινα τη γλώσσα και έψαχνα δουλειά. Κατάφερα δύσκολα να μάθω τη γλώσσα, βρήκα φίλους παλιούς, έκανα νέους. Όλα αυτά με βοήθησαν να ξεχαστώ, να ενταχθώ. Έτσι, δηλαδή νόμιζα.
Μέχρι που δημοσιογράφοι άρχισαν να επικοινωνούν μαζί μου. ”Διψούσαν” για βία, για τον πόλεμο για όλα αυτά που πάσχισα να αφήσω πίσω… Ήθελαν να ακούσουν περισσότερα για τη Συρία και κάποιες λίγες ιστορίες για τη νέα μου ζωή.
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τον ”κόσμο της ένταξης”. Θεωρούσαμε τους εαυτούς μας μέλος της κοινωνίας, και δεν συζητούσαμε για όλα αυτά. Ήμασταν απλά όλοι ίσοι που ζούμε στον ίδιο τόπο, απλά με διαφορετικές εμπειρίες. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε…
Η συνέντευξη με πήγε πίσω. Ένιωσα την ανάγκη να τους απαντήσω επειδή με έκαναν να επιστρέψω πίσω, αισθάνθηκα αποκομμένος. Είναι σκληρές στιγμές όπως αυτή όταν συνειδητοποιείς ότι ανήκεις σε μειονότητα και αντιμετωπίζεσαι διαφορετικά από οποιοδήποτε άλλο άτομο ενώ πολύ απλά θες να μάθεις μια νέα γλώσσα, να ξεκινήσεις κάτι καινούριο και να γίνεις μέρος αυτού».
Πολλά ακόμη ειπώθηκαν, όμως αυτό που δεν ξεχνώ από τα λόγια και το βλέμμα του ξένου φίλου μου:
«Δεν πρέπει ποτέ να σταματάς να αγωνίζεσαι για να γκρεμίσεις τα τείχη που οι άνθρωποι ορθώνουν για τους άλλους, τους πρόσφυγες, τους ξένους, εμάς. Πρέπει να πολεμάς το διαχωρισμό, το ρατσισμό με όλες σου τις δυνάμεις γιατί αν και ανήκουμε αλλού, όπως λένε, δεν παύουμε παρά να είμαστε μέρος της κοινωνίας αυτής. Κανένας μετανάστης, πρόσφυγας, ξένος, άλλος δεν πρέπει ποτέ να αισθάνεται ανήμπορος να κυνηγήσει τα όνειρά του. Καμία ”ταμπέλα” δεν πρέπει να τον σταματά από το να αγωνίζεται συνεχώς για αυτά».
Σε ευχαριστώ ξένε φίλε μου, ξένε εαυτέ μου.
Δεν θα ξεχάσω τα λόγια σου ποτέ…
*Ο Λευτέρης Μαργαρίτης κατάγεται και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στη Μυτιλήνη. Πλέον βρίσκεται στη Σουηδία για μια καλύτερη ευκαιρία ζωής. Στη Μυτιλήνη έζησε το προσφυγικό, τη μία πλευρά του. Τώρα βρίσκεται στην άλλη…
