Όταν οι πολιτικοί έρχονται αντιμέτωποι με την οργή…

Την αληθινή αίσθηση της κοινής γνώμης ένας πολιτικός οφείλει να τη μετρά σε πραγματικές συνθήκες επαφής. Ούτε σε δημοσκοπήσεις που πολλές φορές αποδυκνείονται λανθασμένες, ούτε σε μεταφορά εντυπώσεων κολάκων.

Σε μείζονα ζητήματα όπως η καθημερινότητα, οι προσδοκίες, οι λάθος αποφάσεις που μπορεί να προκαλούν οργή, αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει στα μυαλά των ανθρώπων σε συνθήκες τριβής.

Θυμάμαι σαν τώρα την τελευταία δημόσια εμφάνιση του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου στην έναρξη του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, όταν το κοινό της αίθουσας, μπροστά στην κατάρρευση λόγω σκανδάλων άρχισε να τον γιουχάρει δυνατά.

Χθες βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής το άκουσμα του ονόματος του δημάρχου από τα χείλη του προέδρου της Ισραηλιτικής Κοινότητας προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια που εκδηλώθηκε στην αίθουσα. Αιτία ο τραγικός χειρισμός της υπόθεσης της πλατείας Ελευθερίας που καταδικάστηκε από το δήμαρχο να παραμένει μια αφιλόξενη ασφαλτωμένη έκταση γεμάτη αυτοκίνητα, ως αποτέλεσμα πίκας απέναντι στους σχεδιασμούς της διοίκησης Μπουτάρη. Όπως ακριβώς συνέβη με την ακύρωση της υπόλοιπης πεζοδρόμησης της Αγίας Σοφίας, το ξήλωμα των κολωνακίων της Στρατού και άλλα.

Οι πολιτικοί, της τοπικής ή της κεντρικής σκηνής, οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο εμπαιγμός των πολιτών, οι απατηλές υποσχέσεις, τα ανεκπλήρωτα όνειρα κάποια στιγμή γίνονται ποτάμι και ξεχειλίζουν. Και τότε η πραγματικότητα γίνεται πιο δυσάρεστη από την εικονική πραγματικότητα των social και του ”είσαι μεγάλος”.

Καλό θα είναι λοιπόν προεκλογικά να ανασύρουμε τα προγράμματα και όσα υποσχέθηκαν όλοι πριν 4 χρόνια και να μετρήσουμε τι από αυτά έγινε πραγματικότητα.

ΥΓ. Μια σύσταση στους πολιτικούς όλων των παρατάξεων. Η γελοία πρακτική να σηκώνεστε να φεύγετε μόλις σβήσουν τα φώτα και αρχίσει η εκδήλωση, αφού έχετε φωτογραφηθεί και σας έχουν δείξει οι κάμερες δεν σας τιμά και προσβάλει θανάσιμα το διοργανωτή και τους παριστάμενους. Αν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε μην πηγαίνετε καθόλου.