Όταν όλα εξαρτώνται από μία πρίζα και έναν φορτιστή

Όταν έπεσε το ρεύμα στο γραφείο χθες το μεσημέρι, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και έμαθα μιλώντας στο τηλέφωνο ότι το ίδιο είχε συμβεί σε Εύοσμο και Χαριλάου, δεν κρύβω ότι αισθάνθηκα μια μικρή απειλή.

Παράλληλα, άκουγα τις σειρήνες από τα πυροσβεστικά οχήματα και τους συναγερμούς από τα αυτοκίνητα και λέω «τι γίνεται τώρα» πόση μπαταρία έχει το λάπτοπ μου και το κινητό μου, για πόση ώρα μπορούν να κρατήσουν πριν σβήσουν. Και φυσικά πήρα τηλέφωνο στα κοντινά μου πρόσωπα για να μάθω τι γίνεται. «Ναι, έχω, το κινητό μου φορτίζει κανονικά», λέει η κόρη μου, το πρώτο πράγμα που κοίταξε ήταν αυτό, εγώ ίσως άνοιγα το φως για να ελέγξω και όχι το φορτιστή.

Σκέφτηκα για τα επόμενα λεπτά κάτι που υποθέτω ότι το έχετε σκεφτεί κι εσείς πολλές φορές: Σε πόσο μεγάλο βαθμό η ζωή μας εξαρτάται από το αν θα έχουμε ρεύμα. Κάποτε ήταν ένα είδος πρώτης ανάγκης, γιατί συνδεόταν με το φαγητό (άσχετα αν υπάρχουν κι άλλοι, πιο αργοί τρόποι να μαγειρέψεις ή να το ζεστάνεις), με το να μπορέσεις να δεις μέσα στο σκοτάδι.

Τώρα πια δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που για να λειτουργήσει δεν χρειάζεται ρεύμα. Όλη μας η ζωή εξαρτάται από το ρεύμα.

Έκανα συνειρμικά μια σκέψη και θυμήθηκα όσα μου είπε μία καλή συνάδελφος πέρυσι.

«Έκανα τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου. Πήγα κάπου όχι χωρίς κινητό, πρόσεξε. Αλλά χωρίς ρεύμα».

Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα, δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορώ να ζήσω ούτε μία μέρα χωρίς παροχή ρεύματος και ρώτησα λεπτομέρειες. Επίσης δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα υπάρχει άνθρωπος που θα είναι «ανενεργός» επί 5 ολόκληρες μέρες.

Κι όμως… Δοκίμασέ το, μου είπε. Ομολογώ ότι δεν το έχω τολμήσει.

Το σύννεφο της σκέψης μου διαλύθηκε με το που άναψε ξανά το φως, μετά από δέκα λεπτά. Το ρεύμα επανήλθε, οπότε όλα έπρεπε να μπουν ξανά σε μια σειρά. Να ξανακουρδιστούμε και να μπούμε στις ράγες.

Έτσι είναι η ζωή κι έτσι την έχουμε κάνει. Μπροστά σε μια οθόνη, πάνω από ένα κινητό ή λάπτοπ και έρμαιο ενός φορτιστή και μίας πρίζας. Προφανώς για να το κάνουμε έτσι, ως ανθρωπότητα, κάτι μας άρεσε σε αυτή την επιλογή. Δεν μας ανάγκασε κανείς. Ή έστω, δημιουργήσαμε μια πραγματικότητα που δεν φανταζόμασταν ότι θα εξελισσόταν έτσι.

Μπορεί σε μερικά χρόνια να είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα, κάποιες ακόμη πιο βασικές μας λειτουργίες να εξαρτώνται από το ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν ξέρω.

Η ανάγκη πάντως να αποφορτιστούμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Όσο, καθημερινά, θέτουμε εαυτούς στην πρίζα, δεν δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να συλλογιστεί, να παρατηρήσει, να βιώσει χωρίς παρεμβολές, τόσο περισσότερο θα έχουμε ανάγκη να βγούμε από αυτό το κελί που μόνοι μας έχουμε μπει.  Αυτά τα μικρά μπλακ άουτ θα τα αποζητάμε.