Όταν προσγειώνεσαι απότομα στη θλιβερή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας
Μια εκπαιδευτικός σχολιάζει τους χειρισμούς του υπουργείου Παιδείας στο θέμα με τα κινητά στα σχολεία
Λέξεις: Χριστίνα Ζουρνά
Τι υποκρισία σε αυτόν τον τόπο… Και πόσο επικίνδυνοι – όχι άσχετοι, είναι πολύ επιεικής χαρακτηρισμός – είναι όσοι μας κυβερνούν.. Ακούς από τη μία: νέες αυξημένες ποινές σε μαθητές της δευτεροβάθμιας που θα πιαστούν να έχουν κινητό τηλέφωνο στο σχολείο, ακόμα πιο αυξημένες αν πιαστούν να βιντεοσκοπούν ή να φωτογραφίζουν κλπ.
Σκέφτεσαι: σε καλό δρόμο είμαστε για την κατάργηση σχεδόν παγιωμένων συνθηκών καθημερινής γελοιότητας κυνηγητού σε γυμνάσια και λύκεια.
Για δύο μέρες το αγαπημένο μας υπουργείο το διατυμπανίζει μετά βαΐων και κλάδων σε όλα τα κανάλια, γιατί έχει σκοπό οι μαθητές να δυσκολεύονται να χρησιμοποιούν το κινητό στο σχολείο, οπότε εμμέσως πλην σαφώς θα σταματήσουν να το φέρνουν μαζί τους.
Σωστά;
Μετά δύο μέρες ακούς: το υπουργείο θα μείνει στο πλευρό των εκπαιδευτικών για το θέμα παρά την πίεση των γονέων και κηδεμόνων και κοινωνίας κλπ κλπ, διότι κλπ κλπ, όμως.. πέφτει το κερασάκι: “θα επιτρέπεται η χρήση του κινητού μόνο σε περίπτωση υγείας”.
Σκέφτεσαι: έπεσαν οι πιέσεις από τους άσχετους με την εκπαιδευτική καθημερινότητα. Όμως, υπάρχει ελπίδα, το υπουργείο κρατάει γερά.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα κανάλια σωρηδόν μεταδίδουν δεκάδες επί δεκάδων ρεπορτάζ για τις δυσκολίες που δημιουργούν τα κινητά στα σχολεία, εμπόδια στη μάθηση των παιδιών κλπ κλπ.
Σκέφτεσαι: πάμε καλά. Κρατάει το υπουργείο.
Και σήμερα διαβάζεις δύο ειδήσεις:
1. Και οι μαθητές Δημοτικού θα μπορούν να φέρουν στην τσάντα τα κινητά τους, απαντά στο esos το υπουργείο Παιδείας
2. Στην κρίση των καθηγητών η μονοήμερη αποβολή στον μαθητή που θα κουδουνίσει το κινητό ενώ είναι στη τσάντα και όχι σε εμφανές σημείο.
Κι έτσι προσγειώνεσαι απότομα στη θλιβερή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας: Και στο δημοτικό με το νόμο και την αμέριστη ανοχή του υπουργείου και το πλήρες άδειασμα των εκπαιδευτικών, οι μαθητές με κινητό στο σχολείο.
Δεν υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον τόπο.
Το όχι γίνεται ναι, οι δέκα χιλιάδες διορισμοί γίνονται δύο χιλιάδες τριακόσιοι, η ανάπτυξη γίνεται… βαρβαριστί you name it.
*Η Χριστίνα Ζουρνά είναι μαθηματικός με εμπειρία είκοσι χρόνων στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση
**Πηγή Εικόνας: tamarcus brown / unsplash
