Όταν τα γεροντάκια είμαστε πια εμείς…
Tα «γεροντάκια» είναι τα αγόρια με τα ξεφτισμένα τζιν, τα κορίτσια με τα μίνι και τις μπότες, είναι τα παιδιά που άκουγαν Beatles, Rolling Stones, Doors, Animals και Pink Floyd
Λέξεις: Βασιλική Ηλιοπούλου
Ακούγοντας τις προάλλες για το συλλαλητήριο και την πορεία διαμαρτυρίας των συνταξιούχων, η πρώτη μου αντίδραση ήταν η ίδια που έχω χρόνια τώρα:
Μπράβο στα καημένα τα γεροντάκια, με τα μπαστουνάκια τους, και χαρά στο κουράγιο τους!
Και ξαφνικά σκέφτηκα ότι αυτά τα «γεροντάκια» είναι τα αγόρια με τα μακριά μαλλιά και τα ξεφτισμένα τζιν, είναι τα κορίτσια με τα μίνι και τις μπότες, είναι τα παιδιά που άκουγαν Beatles και Rolling Stones και Doors και Animals και Pink Floyd, είναι τα παιδιά που γέμιζαν το ART και το STUDIO και την Αλκυονίδα και το Άστυ, που μυούνταν στο ρεμπέτικο στα υπόγεια στενούτσικα κουτούκια, που γράφανε τις νύχτες συνθήματα στους τοίχους κατά της Χούντας, που «αφήνανε» τρικάκια στους δρόμους και στα λεωφορεία, που λέρωναν με νεράντζια τις στολές των «φυλάκων» γύρω από την Νομική, που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο.
Και, διάβολε… αυτά τα γεροντάκια είναι οι φίλοι μου! Είμαι εγώ!
Μόνο που κανείς δεν μας είχε πει πως θα γεράσουμε κάποτε.
Αλλά και να μας το έλεγε, δεν θα τον πιστεύαμε.
*Η Βασιλική Ηλιοπούλου είναι σκηνοθέτης και συγγραφέας
**Πηγή Εικόνας: Κώστας Τζούμας Eurokinissi
