Όταν τα βρίσκατε όλα καλά…

Λίγες μέρες πριν, σε μια κοινωνική συζήτηση, ένας παράγοντας στα media της πόλης, μου είπε ανακούφιση: Επιτέλους η πόλη καθάρισε από τα σκουπίδια! Τι ήταν αυτό που ζούσαμε τα τελευταία χρόνια!

Γύρισα και τον κοίταξα με πραγματική έκπληξη. Αλήθεια, τον ρώτησα, σε ενοχλούσαν τα σκουπίδια; Μόνο με ενοχλούσαν, μου λέει, δεν μπορούσα να περπατήσω στη γειτονιά μου πια…

Και γιατί δεν εξέφραζες ποτέ δυσαρέσκεια, τον ρώτησα. Έμοιαζε να τα έβρισκες όλα υπέροχα, δεν θυμάμαι ούτε μισή κουβέντα  κριτικής για όσα απίστευτα ζήσαμε, για την υποβάθμιση της πόλης. Μωρέ δεν γινόταν, όπως καταλαβαίνεις, εργάζομαι κάπου που υπήρχε σχέση με την δημοτική αρχή.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους της απόλυτης υποβάθμισης της Θεσσαλονίκης εδώ και χρόνια. Στα μικρά μέρη που οι άνθρωποι γνωριζόμαστε μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι καπνό φουμάρει ο καθένας μας.

Υπάρχει ένα μεγάλο έλλειμμα εδώ και αρκετά χρόνια, μια αυτολογοκρισία των Μέσων που ξεκίνησε έντονα να γίνεται κυρίαρχη τα χρόνια της Κρίσης και της άνθησης του ηλεκτρονικού τύπου.  Όσο υπήρχαν δυνατές εφημερίδες και ραδιόφωνα εύρωστα η άσκηση κριτικής, το ρεπορτάζ θεωρούνταν αξία και φυσικά αυτονόητο. Όλο αυτό μετατράπηκε σε εξυπηρέτηση όταν η ανάγκη επιβίωσης έκανε τους ιδιοκτήτες των Μέσων, συνήθως ανθρώπους που δεν είχαν και καμία σχέση με το χώρο του τύπου, να βάλουν πολύ νερό στο κρασί τους και να αναγκάσουν τους δημοσιογράφους, που δέχτηκαν σχετικά πρόθυμα μπροστά στην απώλεια της δυνατότητας ενός μισθού να υπηρετήσουν ένα τύπου διαφημιστικό μοντέλο κάλυψης της πραγματικότητας της πόλης, παρουσιάζοντας μια εικονική πραγματικότητα που εκ των υστέρων κατέρρεε.

Η αντιμετώπιση για παράδειγμα του τρόπου που πορεύτηκε η προηγούμενη δημοτική αρχή είναι εντυπωσιακή. Η πλειοψηφία των Μέσων έγραφε για 4 ολόκληρα χρόνια μια με ντιρεκτίβες από το δημαρχείο, περιγράφοντας ιδανικές συνθήκες. Με άφθονο υλικό που προμήθευε το γραφείο δημάρχου (φωτογραφίες με χαμογελαστά πρόσωπα δημοτικών αρχόντων πάνω από λίγα μέτρα φρέσκιας ασφάλτου, αριθμούς επιστημονικής φαντασίας σε έργα που θα έφερναν την ανάπτυξη, σχέδια που δεν θα υλοποιούνταν ποτέ σε μακέτες) ήταν αρκετά για να στηθεί ένα success story, παράλληλο σύμπαν με μια εφιαλτική πραγματικότητα γεμάτη σκουπίδια, εγκατάλειψη, παράδοση του δημόσιου χώρου στα τραπεζοκαθίσματα, σφαγιασμένα δέντρα.

Το ίδιο πάνω κάτω συνέβαινε και σε διάφορα κυβερνητικά αφηγήματα κατά καιρούς αφού πρωτοσέλιδα διαφήμιζαν ως βεβαιότητα ότι το 2022 θα μπούμε στο μετρό, λίγο αργότερα θα εγκαινιαστεί η αναπλασμένη ΔΕΘ, το ThessIntec, νοσοκομεία, αναπλασμένα στρατόπεδα, συγκοινωνιακοί κόμβοι κλπ.

Την ίδια ώρα με σιωπηλές και ύποπτες διαδικασίες κτίρια που είχαν αναπλαστεί με δημόσιο χρήμα ή με φόρους των δημοτών της πόλης, ή ακόμα και με ευρωπαϊκά κονδύλια, όπως τα περίφημα πρώην Σφαγεία παραδίδονταν σε εταιρίες που θα έφερναν την ανάπτυξη με εκατοντάδες θέσεις εργασίας και θα μετέτρεπαν την πόλη σε Silicon Valley. Όποιον τολμούσε να μιλήσει τότε για την σκανδαλώδη παραχώρηση της δημοτικής περιουσίας έμμισθοι κονδυλοφόροι τον χαρακτήριζαν ως εχθρό της ανάπτυξης της πόλης, τροχοπέδη του ονείρου.

Ας θυμηθούμε το ρεπορτάζ μας του 2021:

Οι ίδιοι άνθρωποι βέβαια σήμερα που η Cisco αποχώρησε από την επένδυση-ναυάγιο και άφησε φέσι στο δήμο απλήρωτους λογαριασμούς εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σφυρίζουν κλέφτικα και στρέφουν το βλέμμα τους στην επόμενη παροχή υπηρεσίας. Στην επόμενη ντιρεκτίβα αποθέωσης που πιθανά σύντομα θα καταρρεύσει.

Ψάχνοντας πάντα το φταίχτη στην κερκίδα. Στους υπερασπιστές των αρχαίων του μετρό, στους ανθρώπους που παλεύουν να σώσουν το πράσινο, στους κατοίκους μιας γειτονιάς που δεν θέλουν να τη δουν να μετατρέπεται σε ντίσνεϊλαντ. Ευκολάκι…