Όταν το κράτος είναι καλό…
Με αφορμή το εξώδικο γονέων στις Σέρρες για τα προσφυγόπουλα, μια αυτοψία σε σχολεία της περιοχής.
Εικόνες: Ρούλα Τσοκαλίδου
μνήμη Γιάννη Παντή
Έπεσε σύρμα ότι γονείς σχολείου στις Σέρρες έστειλαν εξώδικο προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν θέλουν… δέκα (10), ναι δέκα προσφυγόπουλα στο σχολείο τους γιατί τα παιδιά τους δεν είναι «επαρκώς ενημερωμένα» και ίσως δημιουργηθούν προβλήματα τόσο στα προσφυγόπουλα όσο και στα δικά τους παιδιά. Ξύλινη, επιστημονίζουσα γλώσσα όπως κάθε φορά. Εκτός εξωδίκου προτείνεται η δημιουργία σχολείου εντός καταυλισμού! Επικαλούνται μάλιστα και επιστημονικούς λόγους.
Φυσικά ήμασταν εκεί με τη Ρούλα και στέλεχος του Υπουργείου Παιδείας. Καταυλισμός Σερρών, αμιγής πληθυσμός Γιαζίντι. Τέτοια «τάξη» είχα καιρό να δω. Το λεωφορείο του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης να περιμένει τα παιδιά. Τα παιδιά, ηλικίας Δημοτικού, καλοχτενισμένα, με τα σακίδια στον ώμο, με κάπως αμήχανο βλέμμα, τα αγόρια με τις χωρίστρες της μόδας να οργώνουν το κεφάλι τους ρυάκια… Τρεις άντρες της αστυνομίας να είναι εκεί για τα παιδιά (ίσως και «μυστικοί»). Εμείς, εργαζόμενοι σε ΜΚΟ (μαθήτρια και δασκάλα συναντήθηκαν επιτέλους) κάποιοι άλλοι φίλοι των παιδιών και της ισονομίας στην εκπαίδευση και, φυσικά, οι Συντονιστές Εκπαίδευσης Προσφύγων (ΣΕΠ), τρεις στις Σέρρες. Το κρύο τσουχτερό.
Οι ΣΕΠ είναι κάτι μουρλοί εκπαιδευτικοί που προτιμούν από τη ρουτίνα και τη ζεστασιά της τάξης τους να είναι κοντά στα προσφυγόπουλα. Μην αναζητήσετε οικονομικά κριτήρια γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν. Αντιθέτως βάζουν και από την τσέπη τους! Αυτό που υπάρχει είναι αγάπη για τα παιδιά παντός… είδους!, προσήλωση στις αρχές της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, προσήλωση στις αρχές του Συντάγματος και τους Νόμους, εντέλει. Απλά, ξεκάθαρα πράγματα. Όπως θα έπρεπε να είναι παντού, πάντοτε και για όλους.
Τα παιδιά θα διοχετευτούν σε τρία Δημοτικά Σχολεία, ακριβώς για να μην γίνει κάποιο σχολείο γκέτο, για να ενσωματωθούν τα γρήγορα και να μπουν σε μία κανονικότητα χωρίς προβλήματα.
Πρώτη στάση το 2ο Δημοτικό Σερρών. Περήφανη για τους εκπαιδευτικούς μας. Θερμή υποδοχή με καλωσορίσματα, γέλια και χαρές.
Επόμενη στάση Δημοτικό Σχολείο χωριού Καμήλα. Εδώ έχουμε ακόμη καλύτερη υποδοχή με μπαλόνια να σκάνε, γέλια και φωτογραφίες.
Και φτάνουμε στο Σκούταρι. Σχολείο πενταετίας που θα ζήλευαν πολλά δημοτικά. Σήμα στα ελληνικά και τα αραβικά «εδώ παίζουν παιδιά». Είμαστε πολλοί γιατί ήμασταν φοβισμένοι και δεν θέλαμε να έχουμε «παρατράγουδα». Στελέχη της εκπαίδευσης, γονείς και φιλικοί «άλλοι». Ουδέν επεισόδιο καθώς 100 από τα 130 παιδιά δεν ήρθαν στο σχολείο. Οι θρασύδειλοι και δικομανείς γονείς δεν τα έστειλαν στο σχολείο, κάνοντας κατάχρηση του δικαιώματός τους. Μετά από δύο μέρες απουσίας χωρίς χαρτί γιατρού επιλαμβάνεται ο εισαγγελέας. Λατρεμένοι μου νόμοι και λατρεμένο μου κράτος, όταν λειτουργείς…
Μπαίνουμε χωρίς κανένα επεισόδιο και πάμε στην ευρύχωρη αίθουσα του γυμναστηρίου, πολλαπλών χρήσεων… Η διευθύντρια και η γυμνάστρια του σχολείου έμπειρες στην τάξη, έμπειρες στα διαπολιτισμικά παιχνίδια που σπάζουν τον πάγο μεταξύ των παιδιών που δεν γνωρίζονται. Κάποιες εκπαιδευτικοί με αναγνωρίζουν από σεμινάρια και εργαστήρια. Μου ζητούν συμπαράσταση. Υπόσχομαι να είμαι πλάι τους και το εννοώ.
Στην αίθουσα υπάρχει ο στίχος του Ρίτσου από το Καπνισμένο Τσουκάλι.
Αυτοί εδώ το έχουν πάρει στα σοβαρά, ευτυχώς!
Ακολούθησαν παιχνίδια γνωριμίας, με μπάλες, κλωστές που μας «δένουν» με αγάπη, με γέλια, φωνές παιδικές. Εγώ, η γνωστή «μελαδούρα» γιατί κλαίω; Από χαρά, προφανώς. Η Ρούλα και η Νένα είναι πολύ ικανοποιημένες, βγάζουμε και μία selfie για να θυμόμαστε τη μέρα που, τελικά, δεν ήταν τόσο άσχημη όσο φοβόμασταν.
Η πάλη με την έλλειψη πληροφόρησης, με την ξενοφοβία, με τον ρατσισμό και τον φασισμό δεν τελείωσε χτες και έχουμε πολύν δρόμο μπροστά μας. Χτες το κράτος λειτούργησε υποδειγματικά με όλους τους μηχανισμούς του: εκπαίδευση, αστυνομία, Υπουργείο Παιδείας… Όταν το κράτος είναι «καλό» και οι νόμοι τηρούνται μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο. Τα εργαλεία (επιστημονικά, συνταγματικά, ανθρωπιστικά) είναι στα χέρια μας.
ΥΓ Θα ήθελα να πιστεύω πως η χτεσινή μέρα θα μείνει στη μνήμη των παιδιών των προσφύγων ως μία καλή ανάμνηση. Με όλους εμάς να τα προστατεύουμε και να τα καλοδεχόμαστε. Ελπίζω…
