Ότι μας δουλεύουν, μας δουλεύουν. Χωρίς αμφιβολία.

Κάτι δεν καταλαβαίνω τελευταία. Οι προβλέψεις είναι αμείλικτες από τη μια. Για να επιστρέψουμε λέει σε επίπεδα 2007 θα χρειαστούν 20 χρόνια, αν η ανεργία δεν ξεπεράσει μέχρι το φθινόπωρο το 35% και ο ένας δεν φάει τον άλλον. Αυτά λένε τα νούμερα.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πραγματικότητα. Ένα παράλληλο σύμπαν που ζουν αρκετοί συν-Έλληνες. Ο πρωθυπουργός ας πούμε που κηρύσσει διαρκώς πολέμους, στο κακό, την ανεργία, τη διαφθορά, το ριζικό μας. Κάθε μέρα και μια μάχη. Εικονικές μάχες, μη φανταστείς τίποτε αίματα…

Ο Στουρνάρας, ως αναγεννημένη παρθένος ισχυρίζεται ότι τα καταστροφικά χρόνια για την Ελλάδα υπήρξαν τα χρόνια 2007-2009, που κυβερνήθηκε το σκάφος ωσάν να μην έβλεπε κάνεις τα βράχια. Με χλιδή και αποκοτιά. Όταν ερωτήθηκε προχτές τηλεοπτικώς ο αστέρας της πολιτικής και παλαιός μου καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, Προκόπης Παύλοπουλος για αυτό απήντησε ωσάν να ήταν απών εκείνα τα χρόνια και όχι υπουργός. Δεν είδα, δεν άκουσα.

Υπάρχει ξαφνικά μια γενικευμένη αίσθηση ότι κινδυνεύει όλο το έθνος, από μια γενικευμένη έκρηξη βίας. Σα θα σκάσει ανά πάσα στιγμή μια μπόμπα σε κάθε γωνιά του δρόμου. Όλα σου φωνάζουν κρύψου, να φοβάσαι και να κλείνεσαι σπίτι και να βλέπεις τηλεόραση που και ξέρει και μπορεί να σε προστατεύσει.

Η τηλεόραση την κάνει καλά αυτή τη δουλειά. Σε φοβίζει διαρκώς, δεν σου λέει ποτέ τι στα αλήθεια συμβαίνει αυτή την εποχή, σου κάνει διαρκώς σεμινάρια για το τι είναι στίκακι, τι cd, ποια λίστα κρύφτηκε και ποια φανερώθηκε, μεταδίδει ανακοινωθέντα της αστυνομίας για το ότι γέμισε η χώρα τρομοκράτες, υπενθυμίζει διαρκώς ότι κινδυνεύει το κράτος από τα παιδιά στις καταλήψεις, τα οποία κοιμούνται είκοσι χρόνια εκεί αλλά τώρα έγιναν θεριά ανήμερα, παίζει τούρκικα σίριαλ για ξεκάρφωμα και στο ενδιάμεσο χτυπά και κανένα δάνειο κάμποσων εκατομμυρίων για τη σωτηρία του καναλιού, ως αντίδωρο των καλών υπηρεσιών που προσέφερε.

Από την άλλη βλέπω επιχειρηματίες που είτε τους συνέλαβαν πρόσφατα για χρέη, είτε φαλίρισαν πέρσι αφήνοντας κόσμο και ντουνιά φεσωμένους και σε απόγνωση, να επανακάμπτουν μια χαρά και να ανοίγουν νέες μπίζνες, παίρνοντας τους ίδιους απεγνωσμένους εργαζόμενους στη δούλεψη τους με το ένα τρίτο των χρημάτων που έπαιρναν.

Αν πεις δε για τις αλλαγές στις δομές και τη σαπίλα που μας οδήγησε ως εδώ και τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχει ζητήσει η Τρόικα στο κράτος και την κοινωνία, ως προϋπόθεση για τις δόσεις, τις πριν και τις επόμενες, εκεί το ανέκδοτο είναι για πολύ γέλιο… Άντε να κλείσουν κανένα Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, καμιά Εθνική Βιβλιοθήκη και η επανάσταση ολοκληρώθηκε.

Το πρώτο σοκ της κρίσης διαδέχεται τώρα η διαχείρισή της. Που δεν είναι για όλους ίδια. Αν για το 90% είναι πια θέμα επιβίωσης αυτός ο χειμώνας για το υπόλοιπο 10% που κουμαντάρει είναι ένας τζόγος. Με τη νοημοσύνη μας στο ρόλο της μπίλιας. Να δούμε πόσο χαμηλά θα κάτσει…