Ό,τι μου αρέσει και ό,τι δεν μου αρέσει στη Θεσσαλονίκη τα Χριστούγεννα

Του Γιώργου Τούλα Εικόνα: Θόδωρος Καρανίκας

Δεν πάνε πολλά χρόνια που λαμβάναμε στο mail μας δελτία τύπου για πάρτι-ρεβεγιόν σε γνωστά μαγαζιά της πόλης ή ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες. Οι προσκλήσεις τους ήταν τυπωμένες σε χρυσό χαρτί, το αποκλειστικό ποτό ήταν η σαμπάνια και η τιμή εισόδου είχε φτάσει τα 250 ευρώ. Η Θεσσαλονίκη στολίζονταν σα διαστημόπλοιο, υπήρχαν σπίτια στη νέα παραλία, το Ωραιόκαστρο ή το Πανόραμα που νόμιζες πως ετοιμαζόταν για απογείωση. Την Τσιμισκή διέσχιζαν διαρκώς κάμπριο με εκκωφαντική μουσική, πειραγμένες χριστουγεννιάτικες τέκνο μελωδίες, ενώ οι εμφανίσεις ακόμα και στα καφέ τις μέρες των γιορτών ήταν μια παρέλαση logomania. Τα φιλοδωρήματα στα τραπέζια δεν ήταν ποτέ κάτω από δεκάευρο ενώ ταξί δεν έβρισκες ούτε για δείγμα να γυρίσεις σπίτι. Από κείνη την όχι και τόσο μακρινή εορταστική εποχή έμειναν λίγα πράγματα να τη θυμόμαστε. Ούτε η Βανδή ανεμίζει το κόκκινο φόρεμα της στην Αριστοτέλους πρωτοχρονιάτικα, ούτε κοσμικά ένθετα κυκλοφορούν πια στα περιοδικά που παραπαίουν με φωτογραφίες από glamorous party.

Δεν μου λείπει, και φαντάζομαι δεν σας λείπει καθόλου αυτή η υπερβολική εποχή. Αν και τις τελευταίες μέρες βλέπω ξανά κάτι αναιδείς τύπους με ακριβές κούρσες να καβαλούν τα βράδια πεζοδρόμια στη Μητροπόλεως και έχω πάντα σε ετοιμότητα το αυτοκόλλητο με το “Είμαι γάιδαρος παρκάρω όπου γουστάρω’’ να του το κοτσάρω στο τζάμι.

Η Θεσσαλονίκη των γιορτών είναι πια πιο ανθρώπινη. Έχει δεκάδες, εκατοντάδες δράσεις για ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη, έχει οικοδομές που συνεννοούνται και κατεβάζουν στη γειτονιά τα φαγητά που τους περισσεύουν ή καμιά κουβέρτα για τους αστέγους. Που μαγειρεύουν για τους πρόσφυγες. Έχει σπίτια στολισμένα ανθρώπινα ξανά. Άκεφα, αλλά στολισμένα, σαν μια μικρή πράξη αντίστασης στην κατήφεια.

Έχει επιστροφές ανθρώπων που αγαπάμε και έφυγαν σε μια πενταετία μαζικά στο εξωτερικό για καλύτερες ζωές. Συναντήσεις τα βράδια σε στέκια του κέντρου και χαμόγελα ελπίδας ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουν. Έστω και αν ξέρεις ότι μπορεί και να μη γίνει ποτέ…

Η Θεσσαλονίκη του κέντρου έχει χαρά και έχει και γλέντι όχι καταναγκαστικό. Η Βασιλέως Ηρακλείου, το Μόδιανο, το Καπάνι, η Άθωνος γίνονται γειτονιές άλλης εποχής. Αληθινές γειτονιές. Αλλά και η Παλαιών Πατρών, η Λασσάνη, η Ζεύξιδος γεμίζουν γέλια αυθόρμητα. Αχτίδες φωτός που μας λείπουν.

Τις γιορτές η πόλη μου υποδέχεται και περιποιείται ξανά όχι επιτηδευμένα και αυτό μου αρέσει. Όπως μου αρέσουν τα εκατοντάδες νέα μαγαζιά με ωραία προϊόντα που σε καλωσορίζουν όχι με το ύφος των παλιών χρόνων, μου αρέσει που οι τιμές έγιναν ξανά στο φαγητό κανονικές, που στα περισσότερα καταστήματα ρούχων οι πωλητές δεν σε κοιτάζουν ως πενηντάρικο όπως παλιά. Σου χαμογελούν, σου κλείνουν το μάτι και ξέρεις και ξέρουν πως όλοι για την ίδια επιβίωση πασχίζουμε. Τα νέα Χριστούγεννα της πόλης έχει εκπτώσεις, παζάρια, ευκαιρίες. Δεν έχει καπέλα στις τιμές και όπου έχει έχει και άδεια τραπέζια.

Αυτό που δεν μου αρέσει στη Θεσσαλονίκη των γιορτών είναι το θράσος όσων επιμένουν να διαχειρίζονται τον ελάχιστο δημόσιο χώρο της πόλης σαν τσιφλίκι τους, απλώνοντας τραπέζια, ψησταριές, πραμάτειες, τα αυτοκίνητα τους, τα μηχανάκια τους. Είναι η προσπάθεια κάποιων νοσταλγών της παλιάς εποχής να μας δείξουν σώνει και καλά πόσο τέλεια περνάνε. Φωνάζοντας, βάζοντας άθλιες μουσικές στην τσίτα, επιδεικνύοντας δημόσια τη ματαιοδοξία τους.

Μ’ αρέσει ξανά η πόλη τις γιορτές γιατί αν κλείσεις τα μάτια στο μποτιλιάρισμα, στα αραιωμένα δρομολόγια των αστικών, στα κατειλημμένα πεζοδρόμια και τα λαγούμια του Μετρό παντού, θα ακούσεις τα γέλια των παιδιών έξω από την Έκθεση, στο κέντρο της πόλης και στην προβλήτα του Λιμανιού. Θα ξαναδείς στο αεροδρόμιο δάκρυα χαράς από τις επιστροφές, τραπέζια να στρώνονται στα διαμερίσματα και να υποδέχονται παρέες και οικογένειες που επιτέλους μαζεύτηκαν σπίτι τη μέρα της γιορτής.

Δεν μου αρέσει καθόλου η επικράτηση μιας φριχτής αισθητικής στολισμού, ένα απέραντο τουρλουμπούκι που σε κάνει να αναζητάς τη λιτότητα των προηγούμενων εποχών. Το απόλυτο χάλι της Αριστοτέλους που θα θυμόμαστε για πάντα.