Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας: Το στίγμα

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας.

Δεν θα σταθώ στο ανύπαρκτο σύστημα ψυχικής υγείας και κοινωνικής ιατρικής (αυτό κι αν είνα ανύπαρκτο) στη χώρα μας που οδηγεί σε ποσοστό πάνω από 80% σε ακούσιες νοσηλίες με διαρκείς υποτροπές, με εφημερεύοντες ψυχιάτρους που το σύστημα τους επιτρέπει να κάνουν μόνο διαχείριση του οξέος περιστατικού, αλλά όχι θεραπεία, και αστυνομικούς σε ρόλο κοινωνικού λειτουργού. Ούτε στα στυγερά εγκλήματα που κάθε τόσο “συγκλονίζουν το πανελλήνιο” και διαπράττονται από ανθρώπους ασθενείς χωρίς πρόσβαση σε θεραπεία και όχι εγκληματίες. Ούτε στις αυτοκτονίες που είναι παγκοσμίως η τρίτη αιτία θανάτου στις ηλικίες 15-29 χρονών. Ούτε στις οικογένειες των ψυχικά ασθενών που βασανίζονται μαζί τους χωρίς στήριξη από την Πολιτεία.

Πώς να μιλήσουμε για ψυχική υγεία, όταν το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας δεν μπορεί να συνδέσει τις δύο λέξεις, “ψυχή” και “υγεία”;

Όταν το στίγμα είναι τόσο βαρύ, που περιφέρεται από τις καθημερινές λέξεις των εφήβων (πλέον, δεν λένε “μαλάκας”, λένε “ΑμεΑ” ή “αυτιστικό”), μέχρι τα σαλόνια του πολιτικού λόγου και τις ενημερωτικές ή σατυρικές εκπομπές (έχω ξεσκιστεί να τους στέλνω -αναπάντητα- μέιλ, επισημαίνοντας τον ρατσισμό τους), από τη γειτονιά μέχρι το χώρο εργασίας, από το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον μέχρι τον ίδιο τον ασθενή;

Πόσο συχνά είδατε ή ακούσατε η ψυχική ασθένεια να θεωρείται όντως ασθένεια και όχι μίασμα ή κουσούρι ή κωλοπαιδισμός;

Σήμερα, λοιπόν, ως αντίδωρο για την ημέρα, σας παρουσιάζω ένα από τα λίγα τραγούδια που το κάνουν αυτό.

Απολαύστε και σκεφτείτε. Και μην μασάτε. Όλες και όλοι μαζί μπορούμε να σπάσουμε το στίγμα.