Παίξε μπάλα…

Μεγάλωσα στο γήπεδο της Τούμπας, στη γειτονιά του. Εκεί πέρασα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, εκεί συνεχίζουν να μένουν οι γονείς μου. Θυμάμαι και εποχές που το ποδόσφαιρο ήταν γιορτή. Που για τη γειτονιά μου σήμαινε μέρος της καθημερινότητα της, τελετουργία. Κάποια στιγμή όμως άρχισαν τα ανέκδοτα. Άρχισα να βλέπω πιτσιρικάδες με μπουκάλια τσίπουρο στο χέρι να περιμένουν μερόνυχτα, ποιος ξέρει γιατί έξω από το γήπεδο, μολότοφ να μπουρλοτιάζουν αυτοκίνητα φιλήσυχων ανθρώπων στη γειτονιά, στρατούς πιστών να ανεβάζουν και να κατεβάζουν προέδρους και διοικήσεις, να αποθεώνουν και να αποκαθηλώνουν πρόσωπα ανάλογα με τι στιγμή και τις ισορροπίες. Άνθρωποι έτοιμοι να σφαχτούν, να κάψουν να ρημάξουν, να εξοντώσουν εχθρούς και να εξοντωθούν σε ιδιότυπους εμφύλιους. Ακόμα και στην τους ίδια πόλη.

Αυτό που συνέβαινε στη δική μου γειτονιά των παιδικών χρόνων συνέβαινε ταυτόχρονα και σε δεκάδες γειτονιές άλλων περιοχών, σε όλη τη χώρα. Σε ομάδες πρώτης, δεύτερης, τρίτης ή και ερασιτεχνικής κατηγορίας. Σε αποδυτήρια γηπέδων, σε καφενεία συνοικιακά, σε παράνομα στοιχηματζίδικα, σε γιάφκες, κόσμος και ντουνιάς καταπιάνονταν με την άλλη, τη βρώμικη ιστορία του αθλήματος. Που είχε χάσει πια την γοητεία, την αγνότητα, τον ενθουσιασμό του.

Διαιτητές, διοικήσεις, media, χρήμα που ξεπλένονταν, επώνυμοι που επιστρατεύονται υπέρ του ενός ή του άλλου και εθελοτυφλία. Ανάλογα με το ποιος παίρνει τους τίτλους είναι και οι αντιδράσεις των ανθρώπων. Η αδικία είναι πάντα επιλεκτική.

Ομολογώ πως δεν σκαμπάζω γρι από ποδόσφαιρο, πως δεν έχω ιδέα για το τι ακριβώς συμβαίνει. Όμως θεωρώ ότι είμαι αρκούντως ευφυής για να αντιληφθώ πως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι ένα άρρωστο, διεστραμμένο πράγμα που λειτουργεί αποπροσανατολιστικά απέναντι σε όλα τα άλλα προβλήματα της χώρας, το όπιο του λαού όπως ευφυώς ελέχθη κάποτε και σίγουρα λειτουργεί εναντίον του αθλήματος. Όποιος δεν το βλέπει όλο αυτό είναι ηθελημένα τυφλός ή απλά έχει συμφέροντα.