Παιονία της η μνήμη: Όταν ο πληθυσμός της επαρχίας μειώνεται ραγδαία
Υπάρχει παράθυρο αισιοδοξίας για τους μικρούς και πολύ μικρούς οικισμούς στο Δήμο Παιονίας, στον πάλαι ποτέ Νομό Κιλκίς;
Λέξεις: Στράτος Ναλμπάντης
Ή «Όταν χάνεις 4-0 και είναι στο 89′, γυρίζει;»*
Τα πολύ πρόσφατα δημοσιευμένα αποτελέσματα της απογραφής του 2021 ανά οικισμό, μου δημιούργησαν την περιέργεια να αντιπαραβάλω στο χώρο τα αποτελέσματα της αντίστοιχης απογραφής του 2001 με την πιο πρόσφατη.
Αυτό που έκανα λοιπόν ήταν να κάνω αυτή τη μικρή «άσκηση» για το Δήμο Παιονίας, στον πάλαι ποτέ Νομό Κιλκίς.
Οι ενδείξεις αρκετά απογοητευτικές, κυρίως στους μικρούς και πολύ μικρούς οικισμούς, εμφανιζόμενο κάτι σαν άδειες μπαταρίες.
Στα 100 χρόνια εποικισμού της περιοχής, ενός τόπου που προσέφερε μια νέα πατρίδα στους διωγμένους της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης κλπ., η περιοχή άρχισε να αδειάζει ξανά πολύ ταχύτερα από το παρελθόν.
Η μόνη «μπαταρία» που φάνηκε να γεμίζει ξανά είναι η Νέα Καβάλα, ένας τόπος που φιλοξενεί άλλους διωγμένους, για την παρουσία των οποίων διαμαρτύρονται τα δισέγγονα των διωγμένων.
Οι σκέψεις μου για το μέλλον και οι προβληματισμοί μου δε μου άφηναν παράθυρα αισιοδοξίας. Θα είναι ένας τόπος που απλά θα γίνει μπαταρία βιομηχανικής κλίμακας ΑΠΕ με τα χωράφια που πωλούνται μαζικά για φωτοβολταικά; Θα ξεκινήσουν βαριές εξορυκτικές δραστηριότητες, οι οποίες ελλείψει κατοίκων δε θα βρίσκουν άμυνες;
Δε το γνωρίζω, σενάρια στο μυαλό μου είναι αυτά.
Και όμως υπάρχει μια αχνή αισιοδοξία. Τι θα γίνονταν αν άρχισαν οι κάτοικοι να σκέφτονται την οικονομία και να παίρνουν υπόψη τη διαφορετικότητα της; Ποια τροπή θα έπαιρνε η ανάπτυξη του τόπου αν δεν περίμεναν οι κάτοικοι ως μάνα εξ ουρανού επενδύσεις από άλλους τόπους, για να δώσουν θέσεις εργασίας, αλλά αντ’ αυτού να αναγνώριζαν την οικονομία στο σύνολο της; Τις καπνεργάτριες που δουλεύουν εποχιακά στα καπνομάγαζα, τους εργάτες γης, τους ανέργους που κάνουν περιστασιακά μαύρα μεροκάματα. Τι θα γίνονταν αν ο κόσμος αντί να καταναλώνει απλά ενέργεια να την παράγει μόνος του.
Αντί να λειτουργεί για τον εαυτό του να παίζει συλλογικά;
Ίσως και να γυρίζει το παιχνίδι και ας χάνουμε 4-0 στο 89’.
* Η φράση αυτή ανήκει στο κείμενο προώθησης του βιβλίου του Βασίλη Κωστάκη «Αλλάζοντας τον κόσμο με μια μπάλα»
** Ο Στράτος Ναλμπάντης είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ, ΤΜΧΑ – ΑΠΘ
