Παλάτια από (ξένη) άμμο

Λέξεις: Σύνθια Σάπικα

Δεν δένομαι με αντικείμενα, ούτε με ακίνητα, ούτε με σπίτια, ούτε με αυτοκίνητα. Αγαπάω ανθρώπους και τη χώρα μου. Αγαπάω τα ηλιοβασιλέματα στην παραλία μας στην Χαλκιδική. Και τις ανατολές.

Τον χωματόδρομο που τον λέω road of broken dreams. Ακόμα και αν γεμίζει τώρα με αυτοκίνητα. Τον απολαμβάνουν και άλλοι τον χωματόδρομο μου. Και την παραλία, που έχει βράχια και βαθαίνει απότομα, και γίνεται συχνά βούρκος, και δεν έχει τέλεια άμμο, αλλά σ΄ αυτήν την ατελή άμμο φυτρώνουν κάθε χρόνο κρινάκια και κάθε χρόνο ξαναζωντανεύει το νυχάκι που φύτεψα με τον πατέρα μου και την αδερφή μου πριν από 40 χρόνια.

Την μοιράζομαι με τους δύο 60άρηδες κυρίους που έρχονται συχνά με την ομπρέλα τους και τα στιλάτα παρεό τους. Με τον «γάτο» όπως τον αποκαλούμε που έχει πιάσει το καλύτερο κομμάτι της παραλίας με την ξαπλώστρα του. Έχω εμπιστευτεί σ΄αυτήν την παραλία τα καλοκαίρια μου.

Όταν πρωτοήρθαμε εδώ δεν υπήρχε δρόμος, και όταν έβρεχε ο χωματόδρομος γινόταν βούρκος και το αυτοκίνητο κολλούσε, έτσι ερχόμασταν με τα πόδια. Και μετά ήρθε η ανάπτυξη. Τα μπιτσόμπαρα από την άλλη πλευρά της διώρυγας έγιναν της μόδας και ο δρόμος γέμισε αυτοκίνητα. Έγινε το πρώτο ξενοδοχείο. Το σύστηνα στους φίλους μου από την Αθήνα. Η παραλία υποδέχτηκε τις πρώτες ομπρέλες. Έγινε το δεύτερο ξενοδοχείο. Κι άλλες ομπρέλες.

Η παραλία μου εν τω μεταξύ γινόταν κοινό μυστικό για λουόμενους αλλά και ψαράδες, τα σκουπίδια των οποίων μάζευε η μάνα μου μαζί με άλλους ευαισθητοποιημένους της περιοχής.

Όταν έγινε το 5ο ξενοδοχείο ήρθε ο Ρέμος να τραγουδήσει στα εγκαίνια. Περιηγηθήκαμε στους κήπους , μας ενόχλησε αισθητικά η πράσινη ντισκόμπαλα. Το ξενοδοχείο αγόρασε το πρώτο σπίτι στη σειρά. Προσέγγισαν τον ιδιοκτήτη του επόμενου σπιτιού. «Ρωτήστε τα δισέγγονα μου εάν θέλουν να σας το πουλήσουν” απάντησε ανένδοτος και δεν πούλησε.

Πριν από 4 χρόνια περίπου άρχισα να παρατηρώ ότι η παραλία μας στενεύει. Έβλεπα ροδιές στην άμμο και έβλεπα ότι αλλάζει η αναλογία άμμου χαλικιών. Κατάλαβα σιγά σιγά ότι με γκρέιντερ, τα οποία έβλεπα να αλωνίζουν τον χωματόδρομο, το διπλανό πολυτελές ξενοδοχείο παίρνει από μας άμμο, την κοσκινίζει και μετά μας αφήνει πίσω τα χαλίκια προκειμένου να είναι «τέλεια» η άμμος για τους ενοίκους του.

Όταν βεβαιώθηκα ότι αυτό συμβαίνει πήγα με τα πόδια από την παραλία και είδα ότι υπάλληλοι του ξενοδοχείου έσκαβαν στην παραλία και έβαζαν άμμο,. Κάλεσα τότε πρώτη φορά το λιμενικό και την αστυνομία και μπροστά στον υπάλληλο του λιμενικού ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου θύμωσε που μπλεκόμουν, ξερίζωσε μία ομπρέλα και την πέταξε δίπλα μου.

Μου είπαν να μην τα βάζω με το ξενοδοχείο που δίνει δουλειά σε ένα σωρό Έλληνες. Προς στιγμήν είχα φοβηθεί και το άφησα. Φέτος παρατήρησα πως η παραλία μας έχει στενέψει ανησυχητικά. Είδα και πάλι γκρέιντερ, είδα τις γνωστές ροδιές και είδα ότι μπροστά στη διπλανό οικόπεδο είχε δημιουργηθεί ένα βουνό από χαλίκια και πέτρες. Στην παραλία μπροστά στο ξενοδοχείο, που είχε φαρδύνει εμφανώς, η άμμος ήταν σαν πούδρα, και μετά από λίγες μέρες είδα σακιά όπως φαίνονται στην φωτογραφία. Πήγα εκεί, παριστάνοντας την ανύποπτη και ρώτησα έναν υπάλληλο τι είναι αυτά. «Θα τα βάλουμε στη θάλασσα να κάνουμε ένα διαδρομάκι για να μπαίνετε πιο όμορφα» μου είπε. Έγινα έξαλλη. «Αυτό είναι παράνομο. Δεν έχετε δικαίωμα να κάνετε τίποτα στην παραλία του είπα».

Και άρχισα να τηλεφωνώ στο λιμενικό και στην αστυνομία. Στο λιμενικό μου έλεγαν πως εφόσον τα σακιά είναι στην παραλία είναι θέμα της αστυνομίας. Στην αστυνομία ότι πρέπει να γίνονται εργασίες για να παρέμβουν. Η γειτόνισσα πήγε να παραπονεθεί για τα μπάζα μπροστά στο σπίτι της και ο διευθυντής της απάντησε »Μην ανησυχείτε εμείς θέλουμε να κάνουμε κάτι ωραίο» Την επομένη το λιμενικό με ενημέρωσε πως έκανε συστάσεις (αφού έξαλλη είπα πως είμαι δημοσιογράφος και πως θα φέρω κάμερες).

Το μεσημέρι είδα πως 3 υπάλληλοι του ξενοδοχείου πείραζαν τα σακιά και αφού κάλεσα την αστυνομία πήγα να δω τι κάνουν. Μαζί μου είχα το εξάχρονο παιδάκι μιας φίλης. Ο ίδιος υπάλληλος που μου είχε πει πως θα κάνουν ένα διαδρομάκι όταν τον ρώτησα τι κάνουν μου απάντησε «αφού έκανες καταγγελία τα αδειάζουμε/» Και μετά με πλησίασε απειλητικά λέγοντας μου να του δώσω το κινητό μου διότι νόμιζε πως τον ηχογραφώ. Εννοείται πως φοβήθηκα και εννοείται πως το αγοράκι που είχε μαζί μου άρχισε να κλαίει. Ευτυχώς λίγο αργότερα ήρθε ο πατέρας του και ο άντρας μου και μας μάζεψαν.

Όλα αυτά τα πόσταρα στο facebook. Η ανταπόκριση ήταν απίστευτη, γεγονός που μου απέδειξε πως υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα που είναι στην κυριολεξία απροστάτευτοι και δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους, δηλαδή να προστατέψουν τη χώρα τους Ανάμεσα σε όσους ενδιαφέρθηκαν ήταν και ο αναπληρωτής υπουργός περιβάλλοντος Σωκράτης Φάμελλος.

Ελπίζω το ενδιαφέρον να μετουσιωθεί σε πράξεις. Από προχθές όλοι μου λένε να προσέχω. Μου λένε μπράβο και δεν καταλαβαίνω γιατί. Αγαπάω τον τόπο μου. Δεν θα επιτρέψω σε ΚΑΝΕΝΑΝ να τον χαλάσει. Και μην βιάζεστε να κρίνετε. Είμαι υπέρ της ανάπτυξης. Με σεβασμό όμως στους κανόνες και στους νόμους. Εκ των υστέρων γνωστοί και άγνωστοι επικοινώνησαν μαζί μου συνδράμοντας στο ρεπορτάζ.

H γνωστή δημοσιογράφος Αγγελική Τριαρίδου μου έγραψε: Τα δύο ξενοδοχείο αγοράστηκαν από τον ίδιο όμιλο. Δόθηκαν εκατομμύρια ευρώ για ανακαινίσεις και μεγαλεπήβολα project εκτός κλίμακας, (στο ένα από τα δύο έχει χτιστεί και ο περίφημος Παρθενώνας σε ρόλο καφετέριας, στο άλλο κάτι κατασκευές που θυμίζουν τα μινωικά ανάκτορα της Κνωσού σε κιτς – disneyland εκδοχή). Το spa των 1000 τετραγωνικών μέτρων είναι ντυμένο ΟΛΟ με τον ακριβότερο γρανίτη του κόσμου, Αζούρ Μακαούμπο. Ακόμα και τους μπετατζήδες που δούλεψαν στις ανακαινίσεις τους έφεραν από Ρωσία. Για να μπεις μέσα να καθίσεις πχ στην πισίνα για ένα ποτό πρέπει να πληρώσεις είσοδο (εκτός το ποτό). Οι Έλληνες είναι ανεπιθύμητοι. Συμπεριφέρονται ως να τους ανήκουν όλοι, υπηρεσίες, αστυνομία, λιμενικό κτλ. Στην παραλία σου απαγορεύουν και να περάσεις. Τα ταχύπλοα με τα οποία εκτελούνται τα θαλάσσια αθλήματα περνούν εκατοστά από δίπλα μας, χωρίς να τηρούν ούτε για τα μάτια τους κανόνες της ασφαλούς πλοήγησης. Απειλούν, απαγορεύουν, κάνουν κυριολεκτικά ό,τι τους καπνίσει. Χωρίς κανένα έλεγχο. Από πουθενά.

Πέρσι που ήρθε ο ιδιοκτήτης  κατέβασαν τεράστιο γκρέιντερ στην παραλία μπροστά από τα σπίτια μας και πήραν όλη την άμμο με την φαγάνα και την άπλωσαν μπροστά στις ξαπλώστρες τους. Βγάλαμε φωτογραφίες με την φαγάνα, φαινόταν οι ροδιές στην άμμο και φυσικά η παρέμβαση αφού είχε σκάμμα βάθους ενάμιση μέτρο στην παραλία από εκεί που πήραν την άμμο. Ενημερώσαμε αστυνομία και λιμενικό, αλλά μάταια. Να βρουν και τον μπελά τους; Δεν ξέρουμε δεν είδαμε, κάτι ψέλλισαν έπρεπε επ’ αυτοφώρω να μας ειδοποιήσετε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Εσύ λες για μερικά σακουλάκια άμμο. Εδώ μιλάμε για τόνους άμμου. Δεν μπορούμε να κατέβουμε στην παραλία που έχει γίνει γκρεμός. Άσε δε που κάθε απόγευμα που κατεβάζω για βόλτα τα σκυλιά στην παραλία και φτάνω περίπου μέχρι εσάς, περνάω από μπροστά τους και βλέπω κάτι απελπισμένους Έλληνες υπαλλήλους ιδρωμένους να κοσκινίζουν και να ισιώνουν την άμμο,  να φωνάζουν απελπισμένοι μην τυχόν και πατήσουν τα επτάκιλα σκυλιά στην φρεσκοισιωμένη άμμο και τους την χαλάσουν.

Η αθλητικογράφος, και υπεύθυνη δημοσίων Σχεσεων στην Γ΄ χειρουργική του ΑΧΕΠΑ και υπεύθυνη Ευρώπης στο βόλει του ΠΑΟΚ Βίκυ Τσότσου μου έγραψε εκπροσωπώντας το συγκρότημα κατοικιών:

Εγώ μένω στο συγκρότημα ακριβώς δίπλα τους. Μια περίφραξη μας χωρίζει. Ουσιαστικά η ΔΙΚΗ μας περίφραξη, γιατί δεν μπήκαν καν στον κόπο να κάνουν δική τους. Κι εμείς πολλά προβλήματα: Ηχορύπανση διαρκής (τα κλιματιστικά ακούγονται όλη νύχτα), ανύπαρκτες ώρες κοινής ησυχίας στον παιδότοπο και τα γήπεδα που είναι από την πλευρά των σπιτιών μας, ανύπαρκτα φίλτρα στις κουζίνες, οι τηγανίλες μυρίζουν μετά τις 00.00. Μας έκλεισαν την πόρτα που είχαμε και κατεβαίναμε στην θάλασσα και με το ζόρι μας αφήνουν να περάσουμε από το ξενοδοχείο για να πάμε θάλασσα. Καμία υποδομή για συλλογή νερών. Με τις τελευταίες βροχές πλημμύρισαν οι πίσω αυλές των μισών σπιτιών, γιατί έχουν ανεβάσει το ύψος των δικών τους κήπων και έχουν βγάλει σωλήνες που ουσιαστικά οδηγούν τα νερά σε εμάς. Έφεραν αντλίες και τα μάζευαν όταν πήγα και τους απείλησα ότι θα φωνάξω Αστυνομία. Ωστόσο, δεν έκαναν καμία κίνηση να βελτιωθεί κατάσταση. Ποιος ξέρει τι γίνεται το χειμώνα που λείπουμε!! Πέρυσι τον Σεπτέμβριο μπήκαν στην ΔΙΚΗ μου αυλή και κούρεψαν το γιασεμί της περίφραξής μου. Χωρίς να με ρωτήσουν

Η Νατάσα Μουμτζίδου μου έγραψε: Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, πιο πέρα στον Άγιο Γεώργιο στα Λουτρά Αγ. Νικολάου, Κασσανδρείας. Νύχτα σηκώνουν εδώ και χρόνια τα βότσαλα-γλυπτά της (πρώην) μαγικής αυτής ακτής και κάνουν πλακόστρωτα δάπεδα στις βίλες και τα παράνομα. Πού να απευθυνθείς και τι να πρωτοκάνεις. Ο Δήμος στο σύνολό του χαρακτηρίζεται από τη ρεμούλα και την αδιαφορία.

Έτερο πολυτελές ξενοδοχείο, με ενημέρωσε άλλη διαδικτυακή μου φίλη, που το εκανε και μετακίνησε άμμο γέμισε με μυκητιέσεις τους λουόμενους καθώς τελικά δεν είναι κάθε άμμος για κάθε παραλία. Και δεν είναι σωστό να κτίζεις παλάτια από ξένη άμμο, λέει η αδερφή μου.