Πάμε Ανάποδα!

Λέξεις: Χριστίνα Κυδώνα

Γιατί το να γυρίσει η πόλη Ανάποδα σημαίνει:

Αυτοί που διοικούν, να είναι άνθρωποι που περπατάνε σε ολόκληρη την πόλη, όχι μονάχα σε δρόμους-βιτρίνες, τη ζουν, την ανασαίνουν, τη γνωρίζουν από γειτονιά σε γειτονιά, από μπαζωμένο ρέμα, σε σπασμένο κάδο, γνωρίζουν τους αστέγους της, έχουν μαγειρέψει γι΄αυτούς, έχουν νοιαστεί για την υγεία των ανασφάλιστων όταν αυτοί έμειναν ξεκρέμαστοι, έχουν αγωνιστεί για έναν ξενώνα καταφύγιο κακοποιημένων γυναικών, έχουνε στήσει Στέκια Μεταναστών και συντροφικές κουζίνες σε καταλήψεις, προτιμούν τα φεστιβάλ από τις φιέστες, μετακινούνται με ποδήλατα (κινδυνεύοντας) ή με τα πόδια (τρέμοντας) και ξέρουν πως όσες έχουν ανάγκη από αμαξίδιο για να πάνε βόλτα, απλά δεν κυκλοφορούν.

Θεωρούν ύβρη να σκοντάφτεις σε «ένα σαλονάκι» στο πεζοδρόμιο την ώρα που δεν υπάρχουν πάρκα με παγκάκια στις γειτονιές. Γνωρίζουν τι συνέβη τότε στην Πλατεία Ελευθερίας, δεν θάβουν την ιστορική μνήμη κάτω από πάρκινγκ, ούτε την ευτελίζουν με παρελάσεις, φιέστες και τελετές.

Κρατούν τη μνήμη για να μην στοιχειώνουν άλλο την πόλη τα πογκρόμ, ο αντισημιτισμός, η βία, η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός και ξέρουν ιστορία : ποτέ δεν θα αφιέρωναν έναν δρόμο σε έναν δωσίλογο.

Έχουν ζήσει στα υπόγεια και στα κατώγεια της πόλης και νιώθουν τι θα πει να είσαι πρόσφυγας, μετανάστης, άνεργος ή φτωχός. Αγαπούν και δεν μισούν τα δέντρα ώστε να τα πετσοκόβουν ή να τα ξεριζώνουν, δεν θεωρούν τα ξερά φύλλα του φθινοπώρου σκουπίδια, σέβονται τα αρχαία και δεν θέλουν να τα βγάλουν απ΄τη μέση.

Τους τρομάζουν πολύ οι νέοι «μακεδονομάχοι», η βία και η αισθητική τους και επιπλέον δεν σαγηνεύονται από τα λαμπιόνια και τις χρυσόσκονες που πέφτουν για να καλύψουν «βρωμιές»…

Δεν είναι φαλλοκράτες για να ονειρεύονται ουρανοξύστες στη ΔΕΘ, αλλά αγαπούν τόσο την καθαριότητα που μπορείς να τους δεις να ξεχορταριάζουν ένα «πάρκο τσέπης» (χωρίς να πετάνε τα σκουπίδια έξω). Είναι βέβαια κάπως μονόχνωτοι, δεν γουστάρουν το λαιφ στάιλ, τις φωτογραφήσεις, την εξουσία και τις συναλλαγές, αλλά ξέρουν να χαίρονται και να βρίσκουν νόημα σε μια βόλτα, έναν καφέ με φίλους, μια θερινή προβολή κι ένα ταβερνάκι.

Φοβούνται την airbnb-οποίηση γιατί θέλουν να βρίσκουν στη γειτονιά τους ένα ράφτη, έναν τσαγκάρη, ένα μανάβικο κι ένα κανονικό καφενείο με ούζο και μεζέ, που δεν προσφέρει μπραντς και άπερολ. Έχουν τραγουδήσει στα γρασίδια της φιλοσοφικής, έχουν παίξει με τα όργανα τους στην παραλία, έχουν βρει άσυλο στο πανεπιστήμιο και απεχθάνονται τους μπάτσους απ΄όπου κι αν προέρχονται.

Όχι, δεν είναι της ανομίας αλλά του αυτοελέγχου και της αυτοθέσμισης, επιλέγοντας την παιδεία και την αγάπη, όχι τον έλεγχο και την καταστολή.

Τα παθήματα και τα κουσούρια τους προέρχονται από το γεγονός ότι έχουν συνείδηση του τι σημαίνει να ζεις και να πράττεις πολιτικά, γι’ αυτό με συγκινούν και γι΄αυτό τους εμπιστεύομαι.

Όσο και απ΄όπου και εάν νικήθηκαν, επιμένουν να κάνουν αυτό που ξέρουν και χωρίς αυτό δεν ζουν:

Να αγωνίζονται με πάθος και αλληλεγγύη για μια κοινότητα, μια πόλη, έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους.

*Η Χριστίνα Κυδώνα είναι Παθολόγος – εντατικολόγος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης