Πανελλήνιες αλά κορονοϊό: Συνταγή της επιτυχίας ή της αποτυχίας;

Λέξεις: Σπύρος Παπαϊωάννου

Η αλήθεια είναι ότι από μικρό παιδί, όπως όλοι μας άλλωστε, σκεφτόμουν και ανησυχούσα για την χρονιά που θα έφτανε η σειρά μου να δώσω πανελλαδικές. Είχα και εγώ την κρυφή ελπίδα πως έως τότε «θα έχουν καταργηθεί οι πανελλήνιες». Φτάσαμε όμως και εμείς, η γενιά του 2003, να προετοιμαζόμαστε για να δώσουμε πανελλήνιες. Δεν θα μου περνούσε από το μυαλό ότι θα φορούσαμε μάσκα στην τάξη και στο φροντιστήριο και θα είχαμε τον φόβο μην και κλείσει το σχολείο και χρειαστεί να κάνουμε διαδικτυακά μαθήματα.

Βρισκόμαστε λοιπόν, πριν την έναρξη μιας δύσκολης χρονιάς, όχι μόνο εξαιτίας του φόρτου των μαθημάτων, αλλά και της αβεβαιότητας που επιφέρει ο ιός στην όλη κατάσταση που επικρατεί. Είπαν γενικώς όλοι πολλά, παρά πολλά θα έλεγα. Κατηγορήσανε κατά βάση εμάς τους νέους και καταλήξαμε να είμαστε το εξιλαστήριο θύμα, ο αποδιοπομπαίος τράγος για την ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων. Κανείς σχεδόν δεν μίλησε για κάποιους ηλικιωμένους που παρέβλεψαν τα μέτρα και έβγαιναν έξω ανενόχλητοι. Κανένας δεν τους προέτρεψε να μείνουν σπίτι και λόγω καύσωνα και λόγω ιού. Πολλοί, και μάλιστα οι άνω των 70, ξεθάρρεψαν και άρχισαν τα μικρά γκρουπ.

Το θέμα μας όμως δεν είναι να ρίχνουμε το μπαλάκι των ευθυνών δεξιά και αριστερά και όλοι μαζί να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας. Πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι η κατάσταση χρήζει προσοχής αλλά με μέτρο. Να μην φτάνουμε ούτε προς το άκρο «δεν φοράω μάσκα και βγάζω θεωρίες συνωμοσίας» αλλά και ούτε στο άκρο «δεν βγαίνω έξω γιατί ο αέρας είναι μολυσμένος.» Για κάποιους αυτά φαντάζουν ακραία παραδείγματα και νομίζουν πως δεν ξεστομίζονται από ανθρώπινα στόματα και όμως, αποτελούν «επιχειρήματα» συζητήσεων σε πολλές παρέες σε καθημερινή βάση.

Παρόλα αυτά, πέρα από αγχωμένος για την νέα χρόνια, νιώθω και ανακουφισμένος. Τελειώνω, μετά το πέρας αυτής της σχολικής χρονιάς, από μια βαθμίδα που έχει ραγδαία παρακμή. Από μια βαθμίδα που αποτελεί το «πείραμα» για πολλούς Υπουργός Παιδείας. Συστήματα και συστήματα έχουν αλλάξει και τροποποιηθεί και όλοι οι κυβερνώντες του υπουργείου Παιδείας κατά σύμπτωση δηλώνουν ευχαριστημένοι και θεωρούν πως έχουν δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες προκειμένου να μην χρειάζεται άλλες τροποποιήσεις, το σύστημα της εκπαίδευσης. Φτάνει όμως η στιγμή που αλλάζει η διοίκηση του υπουργείου και έρχεται ο επόμενος Υπουργός για να ανατρέψει τα σχέδια του προηγούμενου.

Φεύγω από μια βαθμίδα που ένα μεγάλο μέρος από τους «λειτουργούς» της, νομίζουν πως κατέχουν απόλυτη και πλήρη εξουσία. Πως η τάξη αποτελεί κράτος τους, όπου αποφάσεις παίρνουν μόνον αυτοί. Βέβαια, υπάρχουν και οι πραγματικοί Λειτουργοί. Εκείνοι που ανήκουν στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και αγωνίζονται πραγματικά. Οι αβρές προσωπικότητες που προσπάθησαν με οποία μέσα και με μεράκι, να κάνουν διαδικτυακά μαθήματα χωρίς να βρίσκουν δικαιολογίες. Εκείνοι που πασχίζουν μέχρι και την τελευταία μέρα του σχολείου, είναι εκείνοι που κοιτούν τον μαθητή μέσα στα μάτια γιατί τον θεωρούν συνεργάτη. Είναι εκείνοι που χαίρονται να σε βλέπουν να λαμβάνεις πρωτοβουλίες και να υλοποιείς δράσεις μέσω του σχολείου, χωρίς να σου κόβουν τον αέρα. Αυτούς πραγματικά τους ευχαριστούμε.

Όμως και τους άλλους, τους ευχαριστούμε. Γιατί μας πεισμώνουν να τους αποδείξουμε ότι είμαστε και εμείς κάτι, που τώρα ανθίζει και μεγαλώνει. Προσπαθούμε γιατί έχουμε ανθρώπους – λειτουργούς με χαμόγελο και πίστη για εμάς αλλά και τους απίστους που θέλουμε να τους κάνουμε να πιστέψουν στην σημερινή νεολαία και συγχρόνως να τους βοηθήσουμε να βγάλουν τις παρωπίδες και να δούνε καθαρά πως το μέλλον μας ανήκει και αν δεν πειραματιστούμε τώρα που δεν θα προκαλέσουμε ζημιές, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή δεν θα είμαστε έτοιμοι να πάρουμε το παρόν πάνω μας.

Μια χρόνια αρχίζει κάτω από νέες πρωτόγνωρες συνθήκες για όλους μας. Ας είναι ευχάριστη και παραγωγική χωρίς αναταράξεις, με τελικό προορισμό και στόχο την γνώση.