Πανελλήνιες: Θυμηθήκαμε τις στιγμές που μας στιγμάτισαν

Αυτές τις ημέρες χιλιάδες παιδιά δίνουν έναν αγώνα που κάπου εδώ φτάνει στο τέλος του. 

Τόσο οι ημέρες των πανελληνίων όσο και η χρονιά της Τρίτης Λυκείου, μένουν χαραγμένες στην μνήμη όλων. 

Η πίεση, ο προσωπικός αγώνας, ο στόχος, η απομόνωση, μία λευκή κόλλα χαρτί, ένα στιλό και τέσσερα μαθήματα (για κάποιους περισσότερα λόγω των ειδικών μαθημάτων ή των αθλημάτων), αμέτρητα διαγωνίσματα, σχολείο, φροντιστήριο, έλλειψη χρόνου, αϋπνία, είναι μερικές από τις λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό τέτοιες ημέρες. 

Καλή τύχη παιδιά, ένας βαθμός δεν θα καθορίσει όλοι σας την ζωή. 

Εδώ, 6 παιδιά αφηγούνται τις στιγμές που θυμούνται από τις ημέρες των Πανελλαδικών.  Τα πρώτα αποτελέσματα

Πανελλήνιες. Μια περίεργη και ταυτόχρονα κουραστική χρονιά. Μία χρονιά που ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς. Ίσως ο πιο δύσκολος και επίπονος ψυχολογικά μαραθώνιος που θα βιώσει κάποιος έφηβος. 

Έχοντας βιώσει δυο φορές τον θεσμό των πανελληνίων, πλέον μπορώ να καταλάβω πως δεν είναι το τέλος του κόσμου εκείνη η χρονιά. Η πιο έντονη στιγμή που μπορώ να θυμηθώ είναι όταν είδα τα πρώτα αποτελέσματα. Η απογοήτευση ήταν εμφανής και σε υπερβολικό βαθμό. 

Ωστόσο, όσο περνούσαν οι μέρες άρχισα να καταλαβαίνω πως τίποτα δεν τελείωσε και πως ήταν ευκαιρία να αποδείξω, κυρίως σε εμένα πως από τη στιγμή που έχω έναν στόχο, μπορώ να τον πετύχω. 

Όλο αυτό μου έμαθε να μην τα παρατάω και να κυνηγάω τα όνειρα μου με κάθε τρόπο. Γιατί στην τελική οι πανελλήνιες είναι ένα μάθημα που σου διδάσκει να μην παρατάς ποτέ τα όνειρα σου. Και μια τελευταία συμβουλή στους γονείς των παιδιών, μην τα αφήνετε μόνα τους. Στηρίξτε τα παιδιά με κάθε τρόπο και στα καλά και στα άσχημα αποτελέσματα. Μόνο καλό μπορείτε να τους κάνετε.

*Ιάσωνας Όταν στην ιστορία έγραφα 17-20 και στις πανελλήνιες 9 

Πάντα ήμουν μέτρια μαθήτρια, έβγαζα γενικό μέσο όρο 17. Η Ιστορία και η Έκθεση ήταν τα ατού μου και όλοι γύρω μου, γονείς και καθηγητές εκεί βασιζόταν. Θυμάμαι την ιστορία της κατεύθυνσης την ήξερα όλη απ’έξω  από τον Αύγουστο που ξεκινήσαμε θερινά μέχρι και τον Μάιο έγραφα στα διαγωνίσματα 18-20. Ένιωθα τόσο σίγουρη για τον εαυτό μου απαντούσα σε όλα τα ερωτήματα σε σχολείο και φροντιστήριο. Ήταν το μόνο μάθημα που δεν με άγχωνε. Και δεν την ήξερα απ’έξω επειδή είμαι καλή στην αποστήθιση, ούτε καν έχω μνήμη χρυσόψαρου. Την ήξερα απ’έξω γιατί έτυχε να την αγαπώ σαν μάθημα και να την κατανοώ. 

Είχα κάνει τόσες επαναλήψεις, σκεφτείτε το βράδυ πριν κοιμηθώ έπαιζε σε repeat η Μικρασιατική Καταστροφή και το Κρητικό. Έφτασε η μέρα για να την δώσω. Ευτυχώς ήταν το τρίτο μάθημα οπότε η πρώτη παγωμάρα των Πανελληνιών είχε φύγει. Θυμάμαι να κάθομαι στην καρέκλα χαλαρή, στην Έκθεση ήδη είχα γράψει πολύ καλά και στα Αρχαία μέτρια, οπότε σκεφτόμουν πως πρέπει να πετύχω εδώ. Κάθομαι λοιπόν, συμπληρώνω τα στοιχεία μου, περνά ο επιτηρητής και μας δίνει τα θέματα. 

Εκεί παγώνω, τα διαβάζω, τα ξανακοιτάω δεν θυμάμαι τίποτα. Με λούζει κρύος ιδρώτας, βάζω τα κλάματα. Περνάει η πρώτη ώρα που απλώς προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου, τα στιλό γύρω μου έχουν πάρει φωτιά, εγώ πίνω νερό, προσπαθώ να πάρω βαθιές ανάσες μα στο μυαλό μου τσιρίζει μία φωνή “τσάμπα τόσο διάβασμα δεν ξέρεις τίποτα απέτυχες.” Έτσι, με όση ψυχολογική αντοχή μου έχει μείνει ξεκινάω να γράφω…Τελειώνει ο χρόνος κι έχω μείνει τελευταία στην αίθουσα. Κλείνω το τετράδιο μου και ξεσπάω σε λυγμούς. Σκέφτομαι με τι μούτρα θα πάω στην καθηγήτρια μου και τι θα πω στους γονείς μου. Από εκεί που ήμουν καλή στην ιστορία έπιασα πάτο. Και αυτός ο βαθμός με πέταξε για 120 μόρια από την πρώτη μου επιλογή. Αλλά 7 χρόνια μετά, αγάπησα ξανά την ιστορία μέσα από την σχολή μου και κάνω την δουλειά που ονειρεύομαι. 

*Μαρία Θυμάμαι ήταν βράδυ, με έλουσε κρύος ιδρώτας και ήθελα να βάλω τα κλάματα.

Πανελλήνιες.. Όσα χρόνια και αν περάσουν, νομίζω ότι σε όλους θα μείνει χαραγμένος αυτός ο ένας χρόνος συνεχούς προσπάθειας και επιμονής. Δε θα ξεχάσω που μια μέρα πριν δώσω κοινωνιολογία, κάνοντας την επανάληψη, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα διαβάσει ποτέ σελίδες ολόκληρες από το τελευταίο κεφάλαιο.

Θυμάμαι ήταν βράδυ, με έλουσε κρύος ιδρώτας και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Μάζεψα όσες δυνάμεις μου είχαν μείνει και προσπάθησα να καλύψω όσα περισσότερα μπορούσα. Κοιμήθηκα λίγο, γύρω στις 2 ώρες. Το πρωί θυμάμαι, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και πέρα από το ότι έμοιαζα σαν ζόμπι, σκέφτηκα πως ο,τι και να γίνει , δε θα είμαι ένας πενταψήφιος αριθμός.

*Βαγιάννα

Όταν είσαι μαθητής του 20 αλλά αποτυγχάνεις στις Πανελλήνιες Όταν είσαι καλός μαθητής, απουσιολόγος με Γενικό Μέσο όρο 19.6 όλοι έχουν ανεβάσει τον πήχη για εσένα στα ύψη. Κανένας δεν αγχώνεται, ακούς συνέχεια πως θα περάσεις εύκολα στη Νομική, ότι δεν έχεις ανάγκη επειδή δεν έχεις κενά, ότι είσαι το καμάρι του σπιτιού. Προς ενημέρωση όλων των γύρω που στηρίζουν τους καλούς μαθητές, οι ατάκες αυτές δημιουργούν ένα τετραπέρατο άγχος το οποίο συνοδεύεται με μία σίγουρη αποτυχία. 

Αυτό ακριβώς συνέβη και στην δική μου περίπτωση, είχα βάλει στόχο τη Νομική, χωρίς να είναι πραγματικά δική μου επιλογή, απλά ξέρουμε όλοι πως στην Ελλάδα αν είσαι καλός μαθητής Θεωρητικής Κατεύθυνσης θα πας ή Νομική ή Ψυχολογία. Από τον Δεκέμβρη και μέχρι να τελειώσουν οι Πανελλήνιες δεν έβγαινα από το σπίτι, πήγαινα σχολείο γυρνούσα έτρωγα έφευγα στο φροντιστήριο και διάβαζα μέχρι τα χαράματα σε καθημερινή βάση. Είχα πιέσει τόσο πολύ τον εαυτό μου, όχι γιατί το ήθελα εγώ, απλώς διότι ένιωθα πως όλοι γύρω μου πιστεύουν πως θα τα καταφέρω. Και έτσι δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να αποτύχει. 

Μέχρι που πάτησα το πόδι μου στο εξεταστικό κέντρο την πρώτη ημέρα. Έκθεση, πέφτει θέμα που συσχετίζεται με την επιστήμη και εκεί είναι που παγώνω, ιδρώνουν τα χέρια μου και ενώ το ξέρω πως μπορώ να γράψω ακούω συνέχεια τις ατάκες που μου λέγανε έναν χρόνο τώρα περί καλών βαθμών και εξυπνάδας. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως κανένας κόσμος δεν γκρεμίζεται με έναν κακό βαθμό κι έτσι κατάφερα να λύσω τις ασκήσεις και να γράψω μία μισή έκθεση. Η ακριβώς ίδια κατάσταση στάθηκε στο κεφάλι μου σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα. Αποτέλεσμα αυτού να γράψω μόλις 12.000 μόρια. Η χειρότερη ημέρα ήταν εκείνη των αποτελεσμάτων διότι όλοι περίμεναν να δουν 18.000 και κι εγώ ήξερα πως πάτωσα. Βλέμματα συμπόνιας, ατάκες του στιλ “μα καλά τι συνέβη” κι εγώ να πρέπει να πάρω την απόφαση για το αν θα ξαναδώσω πανελλήνιες και φυσικά δεν ξαναέδωσα, πέρασα στο πανεπιστήμιο με τα μόρια που είχα γράψει και τώρα είμαι ένας ευτυχισμένος και αποτυχημένος φοιτητής που κανένας δεν έχει προσδοκίες και εγώ ακολουθώ αυτά που θέλω. 

Τα μόρια είναι για τους πίνακες και η χαρά σου για την ζωή. Καλή τύχη.  *Πέτρος Η ζωή δεν τελειώνει με τις εξετάσεις.

Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, θυμάμαι σαν χθες την μέρα που θα έδινα πρώτο μάθημα στις Πανελλήνιες. Ήταν η μέρα που όλοι μας περιμέναμε αρκετό καιρό, η μέρα με τα ανάμεικτα συναισθήματα. Η μέρα που ένιωθα και πολλοί ακόμα μαζί μου ότι θα εκραγώ από το κλάμα, το άγχος αλλά ταυτόχρονα ένιωθα την ανακούφιση να πλησιάζει.

Αν πω ότι δεν με ένοιαζε να «πετύχω» θα ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Όσο χαλαρός και να είσαι όταν πλησιάζει η στιγμή, ένα καρδιοχτύπι το νιώθεις γιατί ήταν από τα μεγαλύτερα άγχη της ζωής μας. Χωρίς λόγο τελικά αλλά τότε δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε τότε.

Βέβαια οι σκέψεις για το πόσο θα γράψω και που θα περάσω και τι θα κάνω τελικά στη ζωή μου με συντρόφευαν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Όμως δεν έγινα ποτέ εμμονικός με το διάβασμα ούτε έβαλα την ζωή μου σε pause. Δεν ήμουν ποτέ αυτός ο άνθρωπος και ευτυχώς δεν έγινα ούτε στις πανελλήνιες. Σίγουρα έχασα πράγματα, όμως δεν το μετανιώνω γιατί οι Πανελλήνιες ήταν ένας από τους πρώτους στόχους που έβαλα στη ζωή μου και ξέρω ότι προσπάθησα στο 100% για να τον πετύχω. Αυτό και μόνο με έκανε περήφανο και με κάνει μέχρι και σήμερα. Το αν πέρασα στη σχολή που ήθελα είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να με απασχολεί γιατί εγώ ήξερα ότι προσπάθησα όσο μπορούσα.

Όσο κλισέ και να ακούγεται, η ζωή δεν τελειώνει με τις εξετάσεις. Υπάρχουν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες για να πετύχει κάποιος τα όνειρα του.

Καλή τύχη σε σένα που δίνεις τώρα εξετάσεις και να θυμάσαι πως τα όνειρα τελειώνουν μόνο όταν τα αφήνουμε να φύγουν, αν συνεχίσουμε να τα κυνηγάμε τότε θα υπάρχουν για πάντα.

*Nίκος

Εγώ , εκείνη την στιγμή ,γέλασα επειδή πεινούσα

Το κεφάλαιο πανελλήνιες στην σύγχρονη εποχή ,θεωρώ ότι είναι παρεξηγημένο .Πιο συγκεκριμένα , το εκπαιδευτικό σύστημα με τον τρόπο που είναι διαμορφωμένο δυσκολεύει τους μαθητές ,με αποτέλεσμα να έχουν περισσότερο άγχος από όσο χρειάζεται.

Στην περίπτωσή μου (2019), στάθηκα τυχερή διότι έδωσα εξετάσεις στο ίδιο σχολικό συγκρότημα , αλλά και στην ίδια αίθουσα από την οποία αποφοίτησα .Την ημέρα που έδωσα πανελλήνιες θυμάμαι , δεν είχα άγχος. Την στιγμή που μπήκαμε μέσα στην αίθουσα για να δώσουμε το πρώτο μάθημα και μέχρι να έρθουνε τα θέματα, στην τάξη υπήρχε ένα αισιόδοξο κλίμα ,φιλικό και χαλαρό , αλλά ταυτόχρονα μια κατάσταση ανάλογη της περίστασης.

Ήταν σημαντικό πιστεύω που το περιβάλλον ,ήταν οικείο, καθώς κάθε μέρα βρισκόμουν στο συγκεκριμένο κτίριο όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε για εμένα δεν ήταν κάποια ξεχωριστή μέρα , έκανα ότι έκανα και στην καθημερινότητά μου .Θυμάμαι επίσης την στιγμή που ήρθαν οι κόλλες έκαιγαν πολύ και ο επιτηρητής είπε