Πανεπιστημιακοί και Πανεπιστημιαστές

Ο εκδημοκρατισμός του πανεπιστημίου που ονειρεύτηκε η γενιά μου μεταλλάχθηκε σε αδηφάγο σύστημα που τρώει τα παιδιά του. Το πανεπιστημιακό Άσυλο σέρνεται στα πεζοδρόμια σαν πληγωμένο ζώο. Η καθηγητική Έδρα μετακύλησε την εξουσία της σε μια απίστευτα εκτεταμένη οικογενειοκρατία. Σύζυγοι, παιδιά, εγγόνια και ημέτεροι παντός είδους. Ζοφερό κλίμα. Λυπάμαι βαθύτατα και για τον εφιάλτη, όπως κατάντησε, της δωρεάν παιδείας. Εκατομμύρια σελίδες που πληρώθηκαν μία μία. Δισεκατομμύρια που κατασπαταλήθηκαν. Πόσες από τις σελίδες αυτές προάγουν αληθινά την επιστήμη, τη γνώση και δίνουν ουσία στην ταυτότητά μας. Δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερο μάθημα ακαδημαϊκών προς τη νέα γενιά.

Και τώρα ψηφίστηκε ένας νέος Νόμος που πρέπει να βρει το δρόμο προς την εφαρμογή του. Ο προηγούμενος δεν τα κατάφερε. Ο νέος, Νόμος Διαμαντοπούλου, ψηφίστηκε από τα δύο μεγάλα κόμματα, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, από κοντά και ο Καρατζαφέρης. 133 πανεπιστημιακοί τον στήριξαν, με επιφυλάξεις. 460 δεν τον στήριξαν, παρά τις επιμέρους θετικές ρυθμίσεις. Το προηγούμενο νομοσχέδιο (Γιαννάκου) είχε συγκεντρώσει 1000 υπογραφές και το σύνολο του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι περίπου 12.500 εργαζόμενοι.

Έχω φίλους πανεπιστημιακούς και στις δύο παρατάξεις, του ναι και του όχι, και τους εκτιμώ βαθύτατα. Ωστόσο έχω και φίλους που δεν έβαλαν την υπογραφή τους πουθενά. Εδώ και πολλά χρόνια. Δουλεύουν και σιωπούν, ο καθένας στον τομέα του. Όμως, το κάνω τη δουλειά μου όσο μπορώ καλύτερα, δε βοήθησε στην υποχθόνια και σταθερή διάβρωση του πανεπιστημίου. Και τι νόημα έχει να δουλεύεις μέσα σε τούτο το κουφάρι. Προς το παρόν ένα: τη διαπλοκή όλο και μεγαλύτερου αριθμού πανεπιστημιακών σε κομματικά και επιχειρηματικά επιτελεία. Ιατρικά, νομοθετικά, ερευνητικά, οικονομικά, πολεοδομικά, ενεργειακά σκάνδαλα στηρίχθηκαν σε πανεπιστημιακούς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πολλοί από αυτούς μιλούν τώρα για άμβλυνση των ηθικών και αξιολογικών κριτηρίων και λασπολογούν σε βάρος συλλήβδην των πανεπιστημιακών. Μια άνευ προηγουμένου συγκάλυψη ευθυνών.

Διάβασα, λοιπόν, όσο γίνεται πιο νηφάλια τα κείμενα των πανεπιστημιακών που εκτέθηκαν με το ναι και το όχι τους στο Νόμο Διαμαντοπούλου. Κάκιστα κείμενα και τα δύο. Έτοιμοι να αναλάβουν κάποια πόστα οι πρώτοι. Αμήχανοι και σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου οι δεύτεροι. Μισόλογα, τίποτε ελπιδοφόρο και αληθές. Μου φαίνεται σαν να θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν υπήρξαν ποτέ οι μεγάλοι Έλληνες ιστορικοί, αρχιτέκτονες, νομικοί, γιατροί, φιλόλογοι, παιδαγωγοί. Σιωπή για τους πολλούς υγιείς και ακέραιους δασκάλους και ερευνητές στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Και όμως είναι οι μόνοι στους οποίους μπορεί να βασιστεί η Παιδεία.

Και ο πιο άρτιος νόμος και η πιο ευγενής νομοθετική βούληση δεν θα αποδώσουν στην πράξη, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή αυτών των πανεπιστημιακών, αν αποφασίσουν να πάρουν επιτέλους την υπόθεση της Παιδείας στα χέρια τους και να απομονώσουν εκείνους που ενδιαφέρονται μόνο για τη διαχείριση και διατήρηση κάποιας κομματικής ή άλλης εξουσίας. Γιατί αυτοί ξέρουν πολύ καλά ότι οποιεσδήποτε νομοθετικές αλλαγές, όσο ριζικές κι αν φαίνονται, δεν θα πετύχουν, αν δεν κλείσουν οριστικά στην πράξη οι μεγάλες πληγές. Η κομματικοποίηση, η διαπλοκή, η απληστία.