Πάνω απ’ όλα η υγεία

Του Κωστή Ζαφειράκη

Μια απλή πέτρα στην χολή ήταν, άντε και λίγη άμμος στο συκώτι, ψιλιπράγματα δηλαδή για τη σύγχρονη δυτική ιατρική. Χάρη στο ελληνικό δαιμόνιο, όμως, και τις νέες καινοτόμες πρακτικές στην Υγεία, για πέτρα πας και καταλήγεις να πρωταγωνιστείς στο «The Twilight Saga».

“Ιατρικό απόρρητο”: Έβλεπα και χθες, μαύρα μεσάνυχτα, στον ΑΝΤ1,  ένα σήριαλ, κάτι σαν η Ελληνική απάντηση στο “Grey’s  Anatomy” (perase kai den aggixe) και είπα μέσα μου, «πάλι καλά, ο μπαμπάς μου, τουλάχιστον, δεν έτυχε χειρουργό τον Γιώργο Κιμούλη». Βλέπεις, ρε παιδί μου, τα Αμερικάνικα και μέσα σ’ ένα επεισόδιο μαθαίνεις ότι η παρουσία αέρα στο εξωηπατικό χοληφόρο δέντρο σημαίνει αυτομάτως ειλεός και πως ο οξύς τραυματικός καρδιακός επιπωματισμός αντιμετωπίζεται μόνο με παρακέντηση του περικαρδίου. Άμα δε, έχουν κέφια οι σεναριογράφοι σου βάζουν και μια επιπλοκή στην Μεκέλειο απόφυση, έτσι για το ονόρε. Τίποτα δεν είναι πιο ξεκαρδιστικό από ένα Ελληνικό ιατρικό σήριαλ, με τον Παναγιώτη Μπουγιούρη και την Κλέλια Ρένεση να λογομαχούν για το ποιος θα αναλάβει την ασθενή, η οποία βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση, τη βγάζει δεν την βγάζει δηλαδή. Μπορεί να είχε σπασμένα πλευρά, μπορεί να είχε τρυπήσει η σπλήνα της από την κλωτσιά που της έδωσε ο άντρας της (καταγγελία κατά της γυναικείας κακοποίησης, γουάου), μπορεί να είχε πέσει από την σκάλα… μπορεί να είχε έναν απλό πονοκέφαλο, δεν θυμάμαι.

Αυτό που θυμάμαι όμως είναι το σενάριο: ένα μωρό παιδί να ρωτήσεις για την εσωτερική αιμορραγία, θα σου φανούν, το λιγότερο, πανεπιστημιακού επιπέδου οι γνώσεις του, μπροστά στους διαλόγους  που άκουγα χθες το βράδυ. Άσε που σε ολόκληρο νοσοκομείο (πάνω  από 3000 τ.μ πλατό) κυκλοφορούσαν μόνο 2 γιατροί και δυο ασθενείς. Το πιο άδειο νοσοκομείο στα ιατρικά χρονικά. Άδειο κι από εξοπλισμούς: με μια λάμπα φθορίου, ένα νυστέρι και ατάκες του τύπου «τελειώσαμε, ξεκινήστε το ράψιμο» δε στήνεις νοσοκομείο. Το αγροτικό ιατρείο στην Κρυσταλλοπηγή της Φλώρινας, μια γάζα κι ένα ψαλίδι  παραπάνω τα έχει. Άρχισα να υποψιάζομαι ότι οι σεναριογράφοι και τα σόγια τους σκάνε από υγεία, άρα δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ τους νοσοκομείο, άρα που να ξέρουν οι άνθρωποι τι ακριβώς συμβαίνει σ’ ένα ιατρικό περιβάλλον- είναι το μόνο ελαφρυντικό που τους έδωσα. Εκτός κι αν το σήριαλ που παρακολουθούσα ήταν παρωδία, οπότε τους βγάζω το καπέλο.  Πάντως ασθενή με εσωτερική αιμορραγία και μακιγιάζ Μιμής Ντενίση-μπορεί να έχει νόστιμους γιατρούς, ας μην πάω άβαφη- δεν είναι πράγματα αξιόπιστα.

Ας γυρίσω πίσω στα δικά μας τώρα, στην περιπέτεια του μπαμπά μου. Ευτυχώς είχε αίσιο τέλος και γι’ αυτό τα θυμόμαστε όλα αυτά και γελάμε τώρα. Την ώρα όμως που ο άνθρωπος σου σφαδάζει, αισθάνεσαι εντελώς ανυπεράσπιστος, σχεδόν ηλίθιος. Κι ας μπαινοβγαίνουν γιατροί και νοσοκόμοι, από πόρτα σε πόρτα, τόσο απασχολημένοι, που ντρέπεσαι να τους φορτώσεις με τα δικά σου. Για μια ολόκληρη ώρα γινότανε πανδαιμόνιο, ο μπαμπάς μου, η μαμά μου και η Μελίνα να ψάχνουν το γιατρό, ακόμα και στο λεβητοστάσιο κατεβήκανε, άνοιγαν όποια πόρτα ήθελαν, δεν τους έλεγε κανείς κουβέντα, και στο χειρουργείο δηλαδή μπορούσανε να μπούνε, να δούνε πως γίνεται η επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, το πολύ-πολύ να τους έδιναν βελόνα και κλωστή και να τους έλεγαν «ράψτε»- η μαμά μου κεντάει υπέροχα. Εν τω μεταξύ, γιατροί και νοσοκόμες συνεχίζουν το γνωστό, πόρτα ανοίγει πόρτα κλείνει με βαρύ αναστεναγμό, λες κι εσύ κάτι κακό θα τρέχει, μια χαρά είμαι εγώ, ας μην παραπονιέμαι, ας δείξω υπομονή και που ξέρεις, κάποια στιγμή θα δεήσουν και θα μου αφαιρέσουν από την χολή την άμμο. Προτού γίνω ολόκληρος μια αμμουδιά. 

«Έχετε κλείσει ραντεβού;», ακούγεται ύστερα από 4 μέρες η πρώτη ερώτηση και σε παίρνει μια χαρά, που κάποιος γιατρός ενδιαφέρεται για σένα, ώστε ξεχνάς γιατί ήρθες και μένεις να τον κοιτάζεις σα χάνος. – Ναι, με τον κύριο τάδε-τάδε, πρέπει να χειρουργηθώ, έχω άμμο στη χολή ( ο μπαμπάς μου) – Μα ο κύριος τάδε-τάδε δεν είναι εδώ σήμερα..  (εκ του νοσοκομείου) – Μα πώς; Αφού έχουμε κλείσει ραντεβού… – Κάτι θα του έτυχε μάλλον – Και τι κάνουμε τώρα; – Προτείνω να πάτε σπίτι σας και να του ξανατηλεφωνήσετε αύριο να ανανεώσετε το ραντεβού σας – Μα γιατί δεν του τηλεφωνούμε τώρα; Δεν έχετε το κινητό του, να δούμε που είναι; Μπορεί να έρχεται ο άνθρωπος… (η μαμά μου) – Σας είπα πως δεν είναι εδώ, του έτυχε κάτι σοβαρό, ας μην τον ενοχλήσουμε. – Ναι αλλά κι εμείς άρρωστο άνθρωπο φέραμε ως εδώ, έτοιμο για χειρουργείο…γιατί δεν μας ειδοποιήσατε τουλάχιστον να μην έρθουμε; (η αδελφή μου) – Δεν ξέρω τι να σας πω, ρωτήστε στο γραφείο της προϊσταμένης…

Η συνάντηση με την προϊσταμένη δεν έγινε ποτέ. Όχι από γούστο, απλώς μπαινόβγαινε κι αυτή από πόρτα σε πόρτα και δεν την προλάβαινες. Τα μαζεύουνε λοιπόν οι δικοί μου και γυρίζουν σπίτι. Να ετοιμάζεσαι αποβραδίς για χειρουργείο και να μη σε πιάνει ύπνος, να σηκώνεσαι άγριο χάραμα με όλη αυτή τη ψυχική οδύνη πριν από την επέμβαση, να πηγαίνεις στο νοσοκομείο με ραντεβού κλεισμένο εδώ κι ένα μήνα και να σου λένε «ο γιατρός δεν είναι εδώ»… σε λίγο καιρό θα χειρουργούμαστε μόνοι μας, ας είναι καλά τα κανάλια που βάζουν εκπομπές για την υγεία, μαθαίνεις και πέντε πράγματα. Μπορεί μια μέρα να χρειαστεί να χειρουργήσεις τον πατέρα σου, να μην ξέρεις πως γίνεται η λαπαροσκόπηση; Πως έχουμε γίνει όλοι σεφ στον αέρα, στη γη και στην θάλασσα; Ε, θα γίνουμε και γιατροί. Καλύτερος είναι ο Πάτρικ Ντέμπσι;

Την επόμενη Πέμπτη, ο μπαμπάς μαζεύει ξανά τα μπογαλάκια του και ξανά προς το χειρουργείο τραβά. Με το που μπαίνει μέσα στο νοσοκομείο πέφτει πάνω στο γιατρό του, ο οποίος του βάζει και τις φωνές: «Που ήσασταν την περασμένη Πέμπτη και σας περίμενα;».  Στο τέλος τα βρήκανε, του έκανε την επέμβαση και μετά όλοι μαζί πήγαμε για καφέ. Στον Άδωνι. Που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά και αράζουνε και αθλητές…