Ο Πάνος Μιχαλόπουλος άκουσε πρώτη φορά για την Ημέρα της Γυναίκας το ’80

ΛΕΞΕΙΣ: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας. Προφανώς το καταλάβατε, αφού από το πρωί παντού ακούτε και διαβάζετε γι αυτό. Έτσι το έμαθα και εγώ. Αλλά τι είναι η μέρα της γυναίκας;

Ήμουν στην εφηβεία όταν άκουσα να μιλάνε, για πρώτη φορά για τη μέρα της γυναίκας. Δεκαετία του ογδόντα και το ΠΑΣΟΚ ήταν στα ντουζένια του. Η Μαργαρίτα οργάνωνε τις ΕΓΕς και πολλές Ελληνίδες μετέφραζαν την ημέρα σε ευκαιρία για ζεμπεκιές και τσιφτετέλια με την γυναικοπαρέα. YOLO που θα λέγαμε και σήμερα, μόνο που τότε δεν είχαμε τέτοια πράγματα και γι αυτό ο Θανασάκης έμενε στο σπίτι να βλέπει τον Γιαμπαζολιά στην τηλεόραση και η Ελενίτσα έβγαινε με «τα κορίτσια». Τότε νιώθαμε ότι, όλοι, μας χρωστούσαν και είχε έλθει η ώρα να εισπράξουμε. Εισπράξαμε, εισπράξαμε και τώρα πληρώνουμε, πληρώνουμε. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας σήμερα. Σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας. Όπως πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα το είχαμε ξεφτιλίσει και αυτό…

Δεν αγαπάω τις παγκόσμιες ημέρες. Η ημέρα της γυναίκας και η ημέρα του αυγού, μπλέκονται με αυτή του πλυσίματος των χεριών και της κατάργησης της βίας. Ιστορίες να είχαμε να λέγαμε, δηλαδή. Τι γίνεται τον υπόλοιπο χρόνο; Τι κάνουν οι γυναίκες;

Ό,τι έκαναν πάντα. Ζουν τη ζωή τους, γεννιούνται, μεγαλώνουν, μορφώνονται, ερωτεύονται, γίνονται μητέρες, γιαγιάδες, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, δασκάλες, αγρότισσες, κλεφτρόνια, καλλιτέχνες, πωλήτριες και ότι άλλο τους φωτίσει ο Θεός. Κάποιες θα κυβερνήσουν επιχειρήσεις, την χώρα τους ή και τον πλανήτη. Περισσότερες θα κυβερνήσουν τις καρδιές των συντρόφων τους και τις οικογένειες τους με σιδερένια πυγμή αλλά και αγάπη.

Πολλές από αυτές δεν θα μπορέσουν ποτέ να μορφωθούν, γιατί στη χώρα τους δεν επιτρέπεται οι γυναίκες να πηγαίνουν στο σχολείο. Μπορεί να μην προλάβουν να νιώσουν το νεανικό σκίρτημα του έρωτα καθώς θα τις έχουν παντρέψει από τα δώδεκα χρόνια τους. Το όμορφο πρόσωπο τους θα το δουν ελάχιστοι καθώς είναι κριμένο πίσω από τα σκουρόχρωμα πανιά της θρησκοληψίας. Κάποιες θα πουληθούν σκλάβες, σε σύγχρονα σκλαβοπάζαρα λευκής σάρκας.

Για τους άντρες είναι όντα μαγικά. Τις ερωτεύονται, τις θαυμάζουνε, τις φοβούνται, τις ανταγωνίζονται και στο τέλος τους παραδίδονται άνευ όρων. Είναι η μητέρα, η αδελφή, η ερωμένη, η σύζυγος, η μητέρα των παιδιών τους, η σύντροφος της ζωής τους. Είναι «τα κορίτσια» που τα μικρά αγοράκια δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση, μαζί τους. Είναι οι σπυριάρες πιτσιρίκες που τους κάνουν να χάνουν τον ύπνο τους στα εφηβικά τους χρόνια. Είναι αυτές με τις οποίες θα ενώσουν τις ζωές τους. Είναι αυτές που θα γίνουν οι φορείς της ζωής των απογόνων τους. Είναι αυτές με τις οποίες στο τέλος θα γεράσουν μαζί, καμαρώνοντας αυτούς του απογόνους.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με τέσσερις υπέροχες γυναίκες και ζω πλέον την ενήλικη ζωή μου με άλλες τρεις. Ζω μαζί τους. Τις καμαρώνω να μεγαλώνουν, να ανθίζουν, να χαίρονται, να λυπούνται, να εξελίσσονται, να τρελαίνονται, να με κάνουν να θέλω να γίνω καλύτερος.

Η γυναίκα είναι, κατά πώς λένε, το άλλο μισό του ουρανού. Αυτό είναι ευχάριστο αφού σημαίνει ότι μας μένει μισός ουρανός, ενώ δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την μισή ντουλάπα για τα ρούχα, το μισό ντουλαπάκι του μπάνιου με τα καλλυντικά και το μισό κρεβάτι, όταν τα πόδια έχουν την γνωστή θερμοκρασία….

Το άλλο μισό του ουρανού, έχει πάντα τον τρόπο του να σε στέλνει στο έβδομο ουρανό ή να σε κάνει να λαχταράς να έλθει η ώρα να ανέβεις, επιτέλους, στον ουρανό για να γλιτώσεις!