Πάρκα Τσέπης: Μια λύση που δεν σκέφτεται κανείς

Λέξεις: Νίκος Μισυρλής

Δύσκολη η διαβίωση των πολιτών των ελληνικών αστικών κέντρων. Το ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο, στην πρωτεύουσα, στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στις μεγαλύτερες πόλεις (Λάρισα, Ηράκλειο…) είναι ελάχιστο (κάτω του 3%) και υπολείπεται δραματικά του ανεκτού ευρωπαϊκού μέσου όρου, 10%.

Η πολιτική της αντιπαροχής, που μετράει πάνω από 70 χρόνια, συρρίκνωσε τον δημόσιο χώρο, ελαχιστοποίησε τις δυνατότητες πρασίνου κοντά στα σπίτια (στενά πεζοδρόμια, εξάντληση των οικοδομήσιμων τετραγωνικών μέτρων) και περιόρισε μ’ αυτό τον  τρόπο στο ελάχιστο τη δυνατότητα ανάπτυξης πράσινων επιφανειών. Οι λίγες δενδροστοιχίες, που πολύ συχνά εξαιτίας των λανθασμένων επιλογών, ειδων που φυτεύονται, του περιορισμένου χώρου ανάπτυξης,  αλλά και της ελλιπούς συντήρησης τους, προκαλούν δυσκολίες κίνησης στα ήδη πολύ στενά πεζοδρόμια και το ξήλωμα πλακοστρώσεων.

Τα αδόμητα οικόπεδα ήταν πάντα μια ‘’εν δυνάμει’’ δεξαμενή πρασίνου. Συνήθως παρατημένα, βρώμικα, συχνά άτυποι χώροι παρκαρίσματος, με περίεργα -συχνά άλυτα- ιδιοκτησιακά καθεστώτα, τα ‘’χαλιά’’ που κρύβει μέσα τους  η γειτονιά τα σκουπίδια της.

Το μέγεθος τους, συνήθως λίγων εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων, δημιουργεί δυνατότητες αξιοποίησης  με χαμηλούς οικονομικούς προϋπολογισμούς και χρηματοδοτικά εργαλεία όπως το Πράσινο Ταμείο.

Η μεταμόρφωση τους σε μικρές οάσεις πρασίνου, ξαναζωντανεύει τη χαμένη κοινωνικότητα της γειτονιάς, μια ανθρωπιά που χάσαμε εδώ και καιρό, στα διαμερίσματα που ζούμε.

Βελτιώνουν το μικροκλίμα των περιοχών που βρίσκονται και μπορούν να ενταχθούν σε μεγαλύτερου μεγέθους αναπλάσεις, δημιουργώντας με τις μεταξύ τους συνδέσεις πράσινες διαδρομές, ενθαρρύνοντας την κυκλοφορία ήπιων μέσων μετακίνησης.

Στο μακρινό (πιά) 2010, στο αστικό πείραμα ‘’η Θεσσαλονίκη αλλιώς’’ που διοργάνωσε η Παράλλαξη, στήσαμε εθελοντικά άνθρωποι που εμπλεκόμασταν επαγγελματικά με το πράσινο, σε διάφορα μέρη της πόλης, μοντέλα Πάρκων Τσέπης. Δεν επέζησαν πολλά, συσσωρεύοντας -προσωπικά μιλώντας- πίκρα, αλλά και ελπίδα που φάνηκε στις εκατοντάδες, εθελόντριες και εθελοντές που συμμετείχαν στο στήσιμο, όπως και πολλές περιπτώσεις γειτόνων που τα υιοθέτησαν για αρκετό διάστημα, ποτίζοντας, σκαλίζοντας, κλαδεύοντας…

Μια πράσινη πρόκληση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

*Ο Νίκος Μισυρλής είναι Γεωτεχνικός – Εκπαιδευτής Βιολογικής Γεωργίας στο Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθεια, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Καλαμαριά με το συνδυασμό Καλαμαριά Μητέρα Πόλη με υποψήφια δήμαρχο τη Χρύσα Αράπογλου