Πασάκα μου…

του Γιώργου Τσιτιρίδη

Από πλανόδιος κουλουρτζής γωνία Συγγρού με Εγνατία και μετά από 5 περιπετειώδεις και δύσκολους μήνες ο αγαπημένος σε όλους Ανέστης επιστρέφει αυτή την φορά στην καρδιά της Βαλαωρίτου με το δικό του μαγαζί, οργανωμένο με το δικό του μοναδικό τρόπο.

Ανέστη πολύς κόσμος ρωτούσε για σένα και ανησύχησε όλο αυτό τον καιρό που έχεις χαθεί από την περιοχή της Βαλαωρίτου. Τι έγινε και πώς βρέθηκες από τα κουλούρια και τον δρόμο με δικό σου μαγαζί;

Από τα κουλούρια έφυγα γιατί με κυνήγησαν οι ίδιοι οι κουλορτζήδες με τον χειρότερο τρόπο που υπήρχε. Κάποιοι άνθρωποι που έχουν άδεια πλανόδιου εμπορίου και κάνουν στατικό εμπόριο –γιατί ποιος κάνει τον πλανόδιο στις μέρες μας όλοι κάπου στέκονται – άρα παράνομοι και αυτοί, ήρθαν εδώ, είδαν ότι έχω δουλειά και με πέταξαν έξω. Στην αρχή με κουβαλήσανε στο αστυνομικό τμήμα, άσε είχα πολλές περιπέτειες. Ευτυχώς με λυπήθηκαν τα παιδιά και δεν με γράψανε αλλά παρόλα αυτά εγώ την δουλειά μου την έχασα. Βρέθηκα να μην έχω να κάνω τίποτα, κυριολεκτικά ξεκρέμαστος δηλαδή. Με την βοήθεια του θεού με κάτι δάνεια, με κάτι γραμμάτια που υπέγραψα βάλαμε το μαγαζί μπροστά αλλά έγινε πολύ σιγά δεν είχαμε και άλλη δυνατότητα και έτσι πήρε περίπου 6 μήνες μέχρι να ολοκληρωθεί.

Το όνομα «Πασάκα μου» πώς το σκέφτηκες. Είναι λίγο περίεργο και μάλιστα για μαγαζί εστίασης.

Το Πασάκα μου ήταν μια φράση που έλεγε ένας φίλος μου συνέχεια, τους αποκαλούσε όλους έτσι, μου το κόλλησε, το έκλεψα και το έκανα το σύνθημα μας.

Και πώς τα βλέπεις τα πράγματα, είσαι αισιόδοξος;

Είναι η τελευταία ευκαιρία μου. Είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε. Δεν υπάρχει περιθώριο αποτυχίας. Αν κάτι δεν πάει καλά και κλείσω όχι μόνο τελείωσα αλλά θα είμαι καταχρεωμένος. Θα προσπαθήσουμε θα πολεμήσουμε και όπως όλος ο κόσμος να σταθούμε όρθιοι.

Πάντως από την περιοχή της Βαλαωρίτου, παρά τον πόλεμο που σου κάνανε, δεν έφυγες.

Ήθελα να μείνω γιατί την περιοχή την γνώρισα από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε, την έμαθα, την αγάπησα, ασχέτως αν έχασε με τον καιρό την ομορφιά και την ποιότητά της. Λένε ότι με την πεζοδρόμηση που θα γίνει θα αναβαθμιστεί, για να δούμε.

Τι έχει να δώσει το δικό σου μαγαζί ανάμεσα στα τόσα άλλα που έχει η περιοχή;

Θέλουμε να δώσουμε σαν ομάδα το φθηνό φαγητό καλής ποιότητας. Θα δώσουμε στον κόσμο ό,τι θα δίναμε στα παιδιά μας, αυτό είναι το σκεπτικό. Όλα φτιαγμένα με τα καλύτερα υλικά με αγάπη και μεράκι. Ανοίξαμε βέβαια στην χειρότερη περίοδο, μέσα στην κρίση, σε μια Ελλάδα που υποφέρει. Εύχομαι να αντέξουμε όλα τα μαγαζιά, όλοι οι άνθρωποι.

Ποια η διαφορά του να είσαι στο δρόμο και να πουλάς από το να έχεις μαγαζί;

Περισσότερες υποχρεώσεις ΙΚΑ, υπάλληλοι, εφορία, ενοίκιο, ΔΕΗ εντελώς διαφορετική φιλοσοφία από το να είσαι στο δρόμο. Τώρα πρέπει να πληρώσω τόσα πολλά που στο τέλος δεν μένει τίποτα στην τσέπη. Το δύσκολο τώρα είναι ότι δεν έχω μόνο τον εαυτό μου αλλά έχω πίσω μου και άλλες 8 οικογένειες που περιμένουν από μένα να ζήσουν. Οποιοδήποτε λάθος μου θα είναι και γι’ αυτούς το δικό τους Βατερλό. Έχουν μεγαλώσει οι ευθύνες.

Και έτσι ξαφνικά από το καρότσι του σούπερ μάρκετ με τα κουλούρια να ‘σαι με δικό σου μαγαζί… πώς νιώθεις;

Δεν είχα άλλη λύση καρδούλα μου, ας όψεται η ανάγκη, έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Είμαι και 45 ετών, τα περιθώρια στενεύουν, χρειάζομαι κάπως να βολευτώ. Είσαι ο τρίτος που του το λέω, η πραγματική μου επιθυμία είναι κάποια στιγμή να γράψω το μαγαζί στα παιδιά που έχω μαζί μου και εγώ να καταλήξω σε κάποιο μοναστήρι που είναι το όνειρο μου, γιατί εκεί η καρδούλα μου ησυχάζει και ηρεμεί. Το ανταλλάσω το μαγαζί με το ράσο και το μοναστήρι, αρκεί κάποιος να εξηγήσει στη μητέρα μου την απόφαση μου αυτή.

Διαβάστε ακόμη: Οι ζωές των άλλων: Ο Ανέστης με τα κουλούρια