Πάσχα στις Μαλδίβες;

Πάσχα στις Μαλδίβες ή Πάσχα στο χωριό; Μόνο ως ρητορικό ερώτημα δύναται να εξεταστεί κάτω από τις ισχύουσες και γνωστές -για βιωμένες μέχρι το κόκαλο μιλάμε πλέον- συνθήκες. Στους λίγους που ακόμα απαντούν το πρώτο, θαυμάζουν τα εξωτικά τοπία και πιθανόν ήδη αδειάζουν το περιεχόμενο της πολυταξιδεμένης βαλίτσας πίσω στις ντουλάπες θα ευχηθώ ολόψυχα εις ανώτερα ελπίζοντας να ήπιαν και ένα κοκτέιλ στην υγειά μας! Στους πολλούς του χωριού-εξοχικού-οποιουδήποτε άλλου χώρου που προσομοιάζει σε αυλή θα απευθύνω τις «μεταπασχαλινές» μου σκέψεις.

Το παραδοσιακό ελληνικό Πάσχα είτε κατ’ επιλογήν είτε όχι αποτελεί αξία κλασική, βαθιά εδραιωμένη στην ελληνική κουλτούρα και ψυχοσύνθεση τόσο που κάποτε μπορεί να ξεπετάγεται και ως ανάγκη. Είναι η συνήθεια – δύναμη ανεξέλεγκτη- που φέρει αυτό το αποτέλεσμα; Σίγουρα δημιουργείται η απορία, όταν ο μισός πληθυσμός δηλώνει ότι δεν πιστεύει στο θρησκευτικό περιεχόμενο της λέξης Πάσχα ή ότι βρίσκεται στο στάδιο της ωφέλιμης αμφισβήτησης. Ελάχιστοι είναι αυτοί που νηστεύουν πλέον και ολόκληρη τη σαρακοστή για να ειπωθεί ότι η τόση χαρά προκύπτει από το πασχαλινό αρτύσιμο φαγοπότι!

Ο λόγος είναι μάλλον κάτι παραπάνω από τη συνήθεια. Είναι ίσως η «Ανάσταση» αξιών που εδραιώνονται κατά την ανατροφή μας. Η ιστορία ή το παραμύθι που μεγαλώνει γενιές  και γενιές και έρχεται να ξεπηδήσει αυτές τις ημέρες. «Είπαμε στον κόσμο υπάρχουν καλοί και κακοί» «Όπως ο Ιούδας; Μαμά, ζει ο Ιούδας;» ακούγεται συζήτηση μάνας και μικρού γιου μπροστά μου στον Επιτάφιο. Είναι αυτή η κατανυκτική ατμόσφαιρα με τις φλογίτσες να τρεμοπαίζουν, τους ψαλμούς, τα εγκώμια, που αν μη τι άλλο πυροδοτεί ένα ολιγοήμερο πισωγύρισμα στα παιδικά βιώματα, ακούσματα, θεάματα, τις παιδικές μυρωδιές και γεύσεις. Τότε που το πέρασμα κάτω από τον Επιτάφιο ήταν κάτι μεταξύ κρυφτού και κυνηγητού. Ίσως πάλι αυτό το αίσθημα της συλλογικότητας, της συνάθροισης για έναν κοινό σκοπό, που όταν δεν εκδηλώνεται σε άλλες εκφάνσεις της ζωής που θα έπρεπε κι όσο οι κοινωνίες γίνονται πιο απόμακρες, αποτελεί ζητούμενο. Μπορεί να πρόκειται για την ανθρώπινη επαφή. Πέρα από την «κοινωνική κριτική» για το τι φόρεσες και τι κάνεις στη ζωή σου υπάρχει και η ουσιαστική επαφή με συγγενείς, φίλους, γνωστούς. Ακόμα και η αλλαγή παραστάσεων ή καλύτερα πιο πράσινων και χρωματιστών παραστάσεων, η επαφή με τη φύση. Το λιγότερο βοηθά με μια ανάσα ηρεμίας και αισιοδοξίας, έναν  κάποιο επαναπροσδιορισμό και εύρεση των ισορροπιών και της ουσίας που εύκολα χάνονται στο αστικό σκηνικό.

Ίσως είναι και πολλά άλλα, παρόμοια ή και αντίθετα. Πάντως, αυτή η σταθερά διατηρείται, γιατί σίγουρα εκφράζει κάποια κομμάτια του εαυτού μας που αποζητούν τα φώτα της σκηνής και πρωταγωνιστούν τη δεδομένη περίοδο.

(Πειράζει που εμένα δεν μου αρέσουν οι ντιβισμοί και θέλω να δώσω μια φορά την ευκαιρία και στα κομμάτια του εαυτού μου που σχετίζονται με τις Μαλδίβες να πρωταγωνιστήσουν;)

*Η φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα