Πάτα παύση…

Πάντα μ’ άρεσε η αποκέντρωση, ξέρεις αυτό που τα αστικα κέντρα αδειάζουν/ο κόσμος φεύγει./κάποιος πατά το πόδι του χάμω και τα μυρμήγκια πανικοβάλονται σα νευρόσπαστα. Αυτό… πατάνε οι καιροί το πόδι τους κάτω και τρέχουν όλοι πανικόβλητοι να βγουν από αυτά που σκέφτονται και ζουν. Θα μου πεις αυτό δε δείχνει υγεία και δίκιο θα ‘χεις.. Θεωρητικά αυτά, ναι, είναι μια υγιής ίσως μέθοδος να αποτινάξεις (ή νομίζεις ότι αποτινάζεις.το ίδιο αποτέλεσμα έχει) τις τσίμπλες που σε θολώνουν. Πρακτικά, όμως, όταν όλοι αποκεντρώνονται (υπάρχει τέτοιο ρήμα.δε ξέρω-ΑΝ δεν υπάρχει το δημιούργησα τώρα,δε φαίνεται κι άσχημο) κι εσύ μένεις στο κέντρο (αστικό πάντα), τότε συνειδητοποιείς ότι δεν είναι κι άσχημα αν πατήσεις την πάυση να σταματήσει η κίνηση εντός και εκτός σου και να φανερωθούν μπροστά σου αλήθειες σαν αυτές :

Πως η ζωή θα φέρει ότι είναι να φέρει, αυτό που ‘χεις να κάνεις είναι να προετοιμάζεις τον εαυτό σου να ‘ναι δυνατός.

Πως η ζωη μέχρι τώρα ήταν φοιτητική με ‘ο,τι αυτό συνεπάγεται

Πως γύρω σου είναι ακριβώς το ίδιο σκηνικό, απλά τώρα είναι το διάλειμμα και οι θιασάρχες ξεκουράζονται.

Πως όλα έχουν το ιδιο χρώμα..ΒΓΑΛΕ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ!.

Πως τα λεφτά είναι χαρτί ή και κάτι πιο βαρύ μα όλα είναι σχετικά και στην τελική τι είναι το βάρος;

Πως οι σχέσεις είναι σαν τους συνδετήρες στο κουτί….έλα τώρα, πάντα είναι μπερδεμένοι.!!!

Εντάξει, πειράζει που κάποιες φορές η παύση είναι πιο λειτουργική από το Play;

*H φωτογραφία είναι του geORge MekRaS τησ Stereosis