Πεκίνο – Άγκυρα, ένα S-400 δρόμος

Μέχρι πριν μερικά χρόνια, οι ΗΠΑ ήταν αδιαμφισβήτητα το ισχυρότερο κράτος του πλανήτη. Είχε κερδίσει αυτόν τον τίτλο ήδη από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Το αφήγημα του «τέλους της ιστορίας» και του «τέλους του πολέμου» κυριάρχησαν σε όλον τον κόσμο. Οι ΗΠΑ όμως επαναπαύτηκαν σε αυτό το αφήγημα, θεωρώντας ότι δεν θα αναδειχθεί καμία άλλη δύναμη ικανή να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία τους. Η Κίνα σήμερα αποδεικνύει πως αυτό δεν ισχύει.

Ο ασιατικός γίγαντας είναι πλέον όχι μόνο η ισχυρότερη οικονομικά δύναμη αλλά διεκδικεί και την στρατιωτική υπεροχή. Υπάρχουν πολλές αιτίες που οδηγούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Αρχικά είναι ζήτημα φιλοσοφίας. Το πώς δηλαδή καταλαβαίνει η Κίνα την στρατιωτική υπεροχή. Πυρήνας της κινεζικής και ευρύτερα ασιατικής λογικής είναι η αποτροπή. Το να μπορέσει δηλαδή να κερδίσει έναν πόλεμο χωρίς καν να χρειαστεί να πολεμήσει. Αυτή η λογική εκφραζόταν ήδη από τα αρχαία χρόνια και είναι μέρος της παραδοσιακής στρατιωτικής φιλοσοφίας των ασιατικών κρατών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: το Σινικό Τείχος. Αλλά και ο Σουν Τσου (κινέζος στρατιωτικός και θεωρητικός του πολέμου του 6ου αιώνα π.Χ.) έλεγε ότι ο καλύτερος πόλεμος είναι αυτός που δεν χρειάζεται να πολεμήσεις.

Από την άλλη ο δυτικός τρόπος σκέψης έχει στον πυρήνα του την αναμέτρηση, την σύγκρουση, το πεδίο της μάχης. Αυτός ο πυρήνας συγκροτεί ολόκληρο το δυτικό σύστημα αξιών. Βρισκόταν στον πυρήνα ακόμα και της αρχαίας δημοκρατίας της Αθήνας, της μήτρας του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού και πολιτικού συστήματος, όπου η συμμετοχή στον πόλεμο, στην σύγκρουση εξασφάλιζε πολιτικά δικαιώματα και την ιδιότητα του πολίτη. Είναι ο λόγος που ακόμα και σήμερα σε όλον τον δυτικό κόσμο θαυμάζουμε τόσο πολύ την Ιλιάδα και συγκεκριμένα την επική αναμέτρηση Έκτορα και Αχιλλέα.

Η διαφορά νοοτροπίας είναι εμφανής και στους σημερινούς ανταγωνισμούς. Η Κίνα εξοπλίζεται με πυραυλικά συστήματα δημιουργώντας αποτρεπτικό αμυντικό φραγμό, έτσι ώστε οποιαδήποτε απειλή πλησιάσει, αυτόματα θα κινδυνεύει. Είναι ένα πολύ έξυπνο αποτρεπτικό σύστημα. Έχει βρει μάλιστα και αρκετούς μιμητές, ανάμεσα στους οποίους και τη γειτονική μας Τουρκία. Οι πύραυλοι S-400 που προσφάτως προμηθεύτηκε αποτελούν ένα από τα πιο εξελιγμένα συστήματα αεράμυνας παγκοσμίως και έχουν παρόμοια λογική με την κινέζικη προαναφερθείσα. Έτσι, οτιδήποτε σηκωθεί στον αέρα, από drones μέχρι αεροσκάφη και πυραύλους «κλειδώνεται» ως στόχος από το ραντάρ σε εμβέλεια 600 χιλιομέτρων και κινδυνεύει εάν πλησιάσει σε απόσταση 400 χιλιομέτρων. Με αυτό το οπλικό σύστημα η Τουρκία διασφαλίζει τις διεκδικήσεις της σε Ανατολική Μεσόγειο και κυρίως σε Αιγαίο. Συνεπώς, ίσως τα πανάκριβα Rafale για τα οποία πανηγύριζε η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν είναι και τόσο χρήσιμα. Ίσως, εάν και εμείς διδασκόμασταν από την ασιατική φιλοσοφία του πολέμου, εάν δεν ήμασταν τυφλωμένοι από την νατοϊκή «συμμαχική» νοοτροπία και δουλικότητα, να μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ένα σύστημα αμυντικής αποτροπής. Και πιο φτηνά θα μας έβγαινε και πιο αποτελεσματικό θα ήταν. Και θα έμεναν και χρήματα για την υγεία και την εκπαίδευση. Αλλά πού τέτοια τύχη….