Πέμπτη πρωί, στην πλατεία Αριστοτέλους
Μαζί με τους δεκάδες συμπολίτες μας, που πραγματοποιούσαν πορεία στα πλαίσια της 24ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ, ενάντια στα νέα μέτρα της Κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, μια ομάδα πρόσφυγες διεκδίκησε την δικιά της θέση στον ήλιο.
Μερικοί πρόσφυγες, μερικοί Σαλονικείς και μία πορεία…
Λέξεις – Εικόνες: Βαγγελιώ Χρηστίδου
Δεν ήταν κάτι μη αναμενόμενο, αλλά δεν είχα την ενημέρωση και όταν βρέθηκα εκεί, βρέθηκα εξ’ απίνης. Με τον Άνθιμο να έχει πει τις δικές του «εξυπνάδες» λίγο πριν καταφτάσουν οι πρόσφυγες στο λιμάνι της πόλης και με τη νέα «τραγική» συμφωνία επαναπροώθησης των προσφύγων στην Τουρκία να «τρέχει» εδώ και κάποιες μέρες και να είναι, φαντάζομαι, μία από τις αφορμές. Δεν ήταν δύο ή τρεις, ήταν πολλοί και για πρώτη φορά ίσως οι μετανάστες και πρόσφυγες της πόλης μας εκδηλώθηκαν έτσι, νιώθοντάς αυτό που συνέβαινε σαν κάτι τόσο δικό τους.
Στην πορεία που πραγματοποιήθηκε το πρωί της Πέμπτης με σημείο εκκίνησης το Άγαλμα του Βενιζέλου, στα πλαίσια της 24ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ για τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό. Ήταν ειρηνική, μα σίγουρα προκάλεσε σχόλια από πολλούς παριστάμενους. Δεν ήταν άλλωστε ένα θέμα που έχουμε συνηθίσει στη Θεσσαλονίκη, πρόσφυγες ή μετανάστες να ανακοινώνουν ιδιόφωνα και ιδιοχείρως τα αιτήματά τους. Σύριοι, Αφγανοί, Ιρανοί, σε μία συγκέντρωση στην πλατεία Αριστοτέλους, δίπλα στο Άγαλμα του Βενιζέλου, ζητούσαν στα γαλλικά μία καλύτερη τύχη, έχοντας φτάσει από τα Διαβατά με λεωφορεία και διεκδικώντας για ακόμα μία φορά το άνοιγμα των συνόρων, προκειμένου να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Ευρώπη. Μαζί με τους δεκάδες συμπολίτες μας, που πραγματοποιούσαν πορεία στα πλαίσια της 24ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ, ενάντια στα νέα μέτρα της Κυβέρνησης για το ασφαλιστικό.
Με τα πολύ λίγα γαλλικά που ξέρω, κατάλαβα ότι οι παραβρισκόμενοι πρόσφυγες και μετανάστες, ζητούσαν καλύτερες συνθήκες. Διαβίωσης, μεταχείρισης, ζωής. Περιέγραφαν τα όνειρά τους και την ίδια ώρα ήταν σαν να άκουγες τα όνειρα του οποιουδήποτε, που ζητά αξιοπρεπείς και σεβαστούς όρους στην παραμονή σε μία χώρα, στην κυκλοφορία, στη δουλειά, στην υγεία, στην ασφάλεια, σε κάθε πτυχή της ζωής, όπως όλοι τη θέλουμε. Φωνές που διεκδικούσαν με το δικό τους τρόπο, ίσως υποκινούμενοι από κάποιους, όπως ακούγεται συχνά, αλλά ειρηνικά και με πειθώ. Τα ίδια, που ζητούσαν και οι Έλληνες που συμμετείχαν στην πορεία. Δεν τους άκουσαν πάρα πολλοί, αλλά όσοι το έκαναν, είτε τυχαία, είτε συνειδητά, σίγουρα το έκαναν με συγκίνηση.
Δεν γίνεται πλέον να μην ταυτίζεσαι στο παραμικρό, με όλη αυτή τη μερίδα ανθρώπων, που από τα βάθη της Ασίας έρχονται στη δύση για να επιβιώσουν, δεν μπορεί το DNA της μετανάστευσης να μην κυλά και στο δικό σου αίμα κι ας μην είχες παππούδες πρόσφυγες της Σμύρνης ή μετανάστες σε Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική. Είναι τόσες οι ιστορίες που ξέρεις πια, είναι τόσα τα αφηγήματα, που μένεις. Εκεί. Την ίδια στιγμή, όλος ο κόπος, όλη η πίεση που ασκήθηκε, όλη η υπομονή και η δουλειά που έγινε στη Λέσβο, όλους αυτούς τους μήνες, μοιάζει να έγινε για το τίποτα. Πρόσφυγες επαναπροωθούνται στην Τουρκία, σε μια άγνωστη γι’ αυτούς μοίρα και οι ντόπιοι συχνά μοιάζουν ανήμποροι να βοηθήσουν παραπάνω. Η Ευρώπη, τα μπαλώνει και τα «μαζεύει». Κι εσύ αναρωτιέσαι ακόμη, τι θα γίνουν όλες αυτές οι ψυχές, που στιβάζονται ξανά και βλέπουν το όνειρό τους να καταρρέει. Πού θα επιστρέψουν, με τι όρους, πώς θα ορθοποδήσουν. Και τι μπορείς να κάνεις εσύ, από εδώ, με τις δυσκολίες που επίσης αντιμετωπίζεις.
Δεν μπορώ να ακούω για συμφέρονται και στρατούς που στήνονται στη δύση με… μωρά που πνίγονται και με κόσμο που ξεριζώνεται από τα σπίτια του. Όχι ότι, δε σκέφτομαι όλα τα σενάρια. Αλλά μία χώρα που έχει κατεδαφιστεί στο μηδέν, μία όμορφη χώρα όπως η Συρία, με τόσο έντονο πολιτισμό, είναι κρίμα να ξεφτιλίζεται σε τέτοιες υποθέσεις.
Γνώρισα έναν Τούρκο από Κωνσταντινούπολη την περασμένη εβδομάδα, που μου περιέγραφε τις συνθήκες συνύπαρξης Τούρκων και Συρίων στην Πόλη, τα τελευταία χρόνια: «Όσοι είχαν περιουσίες, κατάφεραν να ενσωματωθούν στο κοινωνικό σύνολο και τη ζωή μας, έφτιαξαν δουλειές, άνοιξαν σπίτια», μου απάντησε όταν τον ρώτησα πώς είναι η κοινή ζωή. «Είναι πολύ καλοί άνθρωποι, με υψηλό πολιτιστικό επίπεδο και μαθαίνουμε κι εμείς από αυτούς. Και είναι τραγικό, αυτό που συμβαίνει στη χώρα τους». Κάποιοι και στην πόλη μας, αρχίζουν να φιλοξενούν ήδη Σύριες οικογένειες ή μητέρες με παιδιά, στα σπίτια τους. Το «Οικόπολις», στην Πτολεμαίων, έχει λίγες μέρες που το συντονίζει λίγο πιο οργανωμένα. Εγώ, έχω αρχίσει και το σκέφτομαι. Είναι το μικρό τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουμε; Δεν είναι τραγικό. Είναι, ανθρώπινο… Μέχρι να τελειώσει όλη αυτή η ιστορία, όσο πιο αναίμακτα, ισορροπημένα και δίκαια, μπορεί να τελειώσει…
*Σήμερα Κυριακή, 10 Απριλίου, Σωματεία εργαζομένων, φοιτητικοί σύλλογοι, πρωτοβουλίες γειτονιών και συλλογικότητες της πόλης, στις 18:00 μ.μ., θα βρεθούν έξω από το Γ’ Σώμα Στρατού πραγματοποιώντας αντιπολεμικό συλλαλητήριο. Θα ακολουθήσει πορεία σε κεντρικούς δρόμους της πόλης και συναυλία αλληλεγγύης στις 20:30 μ.μ. στο Άγαλμα Βενιζέλου.
