Περασμένα μεγαλεία

Εικόνα: Γιώργος Καρακόλης

Είναι κάτι γυναίκες πρώην ωραίες. Στα νιάτα τους κάψανε, λέει ο μύθος, καρδιές. Κοπάδια αντρών –και γυναικών, ποιος ξέρει – τα ‘παιξαν και τα χάσανε όλα για πάρτι τους, μέχρι να βγουν εκείνες κερδισμένες. Οθωμανοί και Εβραίοι και Αρμένιοι, Άγγλοι και Γάλλοι και Σενεγαλέζοι ακόμα, περάσανε απ’ το κρεβάτι τους, πιστοί και άπιστοι γονυπετείς μπροστά στ’ ανοιχτά τους πόδια ξημερώθηκαν με τα χείλη ξερά απ’ την πολύ προσευχή.

Έχουν κι αυτές την ιστορία τους. Διέτρεξαν δεκαετίες και δεκαετίες, άλλοτε χαλαρά κι άλλοτε ασθμαίνοντας. Καινούργιο φουστάνι κάθε φορά, καινούργιο χτένισμα, καινούργιο περπάτημα σε πεζοδρόμια τις πιο πολλές φορές βρώμικα. Κι όπως τα προηγούμενα χρόνια είχαν εξαπατηθεί, καινούργια κάθε φορά και η ελπίδα πως επιτέλους ο νέος νυμφίος δεν θα τις άφηνε στα κρύα του λουτρού, ούτε θα τις αγαπούσε μόνο στα λόγια αλλά και με έργα –πολλά έργα – θα αποδείκνυε τον έρωτα και την επιθυμία του να τις κρατήσει. (Τι να πεις! Πάντα βρίσκεται ο λάθος άνθρωπος για ν’ αγαπήσει κανείς, δεν το ‘κανε τυχαία το σουξέ η Βανδή.)

Έτσι έγινε λοιπόν και, χρόνο με το χρόνο, πλήθαιναν τα έργα υποδομής και αποδόμησης αλλά οι ελπίδες γκρεμίζονταν. Άλλες φορές γιατί ο νυμφίος έφευγε στην Αθήνα – εν τω μέσω της νυκτός – κι άλλοτε γιατί την έκανε σ’ άλλη γη, άλλα μέρη (στη φυλακή, ας πούμε, στη Βουλή ή ακόμα και στο σπίτι του να βλέπει sci-fi ή πορνό). Αυτές όμως αγέρωχες, στο ύψος τους (ως τον Λευκό Πύργο ψηλές).

Δεν έβαζαν μαράζι την απάτη, τους έφτανε πως κάποιους ενέπνευσαν –για μια ελάχιστη στιγμή -, πως γίνονταν τραγούδι ή δημοσιογραφικό αφιέρωμα, πως όλο και κανένας αργόσχολος βρισκόταν να εξυμνήσει τα κάλλη τους, την κουζίνα τους, ας πούμε, τη νυχτερινή ζωή τους ή τον ερωτισμό τους (που λέγε λέγε πείστηκαν κι οι ίδιες ότι ήταν ανελέητος, ακατάλυτος, δρεπανηφόρος ενώ δεν ήταν παρά μια μούφα, ένα ανέκδοτο για να διασκεδάζουν όλοι οι πραγματικοί ερωτευμένοι του κόσμου). Καμιά κουβέντα, εννοείται, για τις ομίχλες τους.

Με τούτα και με κείνα ξεγελιόντουσαν πως έχουνε παρόν, ξεχνώντας πως παρόν δεν υπάρχει, πριν φωνάξεις «παρών!» το μέλλον σ’ έχει κιόλας προσπεράσει, μένει μονάχα η άδεια σου θέση και η άδεια σου φωνή που διηγείται νυσταγμένη τα περασμένα μεγαλεία σου.

Έτσι πήγαιναν κι έτσι φτάσανε ως εδώ. Να μηρυκάζουν ένδοξα παρελθόντα, με κλειστά τα μάτια στη ζωή που αλλάζει χωρίς να κοιτάζει τη δικιά τους μελαγχολία και ανοιχτά τ’ αυτιά στο χειροκρότημα νέων επίδοξων εραστών. Αυστηρές και απόμακρες στους δρόμους, έκλυτες όμως στο διαμέρισμά τους, αν μιλούσαν οι τοίχοι θα κοκκίνιζε όλη η πολιτική ορθότητα που φαντάζεσαι. Να καμαρώνουν αυτάρεσκα και να ξεγελιούνται πως ακόμα περνάει η μπογιά τους ενώ οι επίδοξοι δεν έχουν βάλει στο μάτι παρά μόνο την προίκα τους.

Πλανημένες αυτές οι άλλοτε πλανεύτρες γυναίκες, καταδικασμένες να γερνάνε αδικαίωτες αλλά μυαλό να μη βάζουν, να κατεβάζουν τα’ απογεύματα τα σκουπίδια τους σε κάτι ξεχαρβαλωμένους κάδους κι ύστερα να κατηφορίζουν ανέμελες στην παραλία και να σουλατσάρουν με την πλάτη στο ηλιοβασίλεμα αφού, αν σταθούν μπροστά στον ήλιο που πέφτει, μπορεί και να εξατμιστούν ή να λιώσουν, να τρέξει το ρίμελ τους, να φανούν οι ρυτίδες – άσχημο πράγμα να μεταμορφώνεσαι χωρίς ν’ αλλάζεις μέσα σου και να τριγυρνάς πρώην ωραία αλλά άτυχη και, δυστυχώς, μοιραία για όποιον σε πλησιάζει.-

*O Άκης Δήμου είναι θεατρικός συγγραφέας