Περί Γλύξμπουργκ και ιθαγένειας

Λέξεις: Γιώργος-Άγγελος Παπαϊωάννου

Η είδηση ότι μέλη της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας Γλύξμπουργκ επιθυμούν να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια ανέκυψε στις αρχές της εβδομάδας. Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου κατέθεσαν αίτηση πολιτογράφησης, και μόλις την επομένη (20/12) ο Υπουργός Εσωτερικών υπέγραψε το σχετικό ΦΕΚ. Ολοκληρώνοντας τη διαδικασία με πρωτοφανή ταχύτητα. Η ισονομία αναζητείται.

Οργίζομαι όταν σκέφτομαι τους Αλβανούς φίλους και φίλες μου που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, πήγαν σχολείο στην Ελλάδα, εργάστηκαν στην Ελλάδα και το ελληνικό κράτος τους έδωσε υπηκοότητα μόλις το 2015, αν τους έδωσε ακόμα. Ενώ οι γονείς τους, δουλευταράδες άνθρωποι, που ζουν οι περισσότεροι στη χώρα από το ‘90 και έσωσαν ουσιαστικά την ελληνική οικονομία δεν δικαιούνται στα μάτια του ελληνικού κράτους να είναι Έλληνες πολίτες.

Αιγύπτιοι είναι αυτοί που ψαρεύουν τα ψάρια που τρώμε· Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσιανοί οι εργάτες γης που μαζεύουν τις φράουλες στους 40°C· οι “γυναίκες” (φροντιστές) που προσέχουν τους ηλικιωμένους/ες είναι Βουλγάρες και Ρουμάνες· Αλβανοί είναι οι οικοδόμοι που έβαλαν τα τούβλα στα σπίτια μας. Ο καταμερισμός εργασίας έχει έμφυλο και φυλετικό πρόσημο. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος όμως τους εξευτελίζει αντιμετωπίζοντας τους ως αόρατους, στην καλύτερη περίπτωση. Και ναι, αυτοί οι άνθρωποι έχουν προσφέρει πολλά περισσότερα από τους Γλύξμπουργκ.

Οι Γλύξμπουργκ εξακολουθούν να συστήνονται και να προβάλλονται στο εξωτερικό -και στα πρωινά πάνελ- ως Βασιλική οικογένεια (βλ. κηδεία Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ όπου κάποιος περιφερόταν και έδινε συνεντεύξεις στο BBC ως διάδοχος του θρόνου [crown prince]). Ο νόμος Βενιζέλου περί ιθαγένειας θέτει ως προϋπόθεση τη ρητή δήλωση σεβασμού στο Σύνταγμα και την παράλληλη αποδοχή και αναγνώριση του πολιτεύματος. Η εργαλειοποίηση και προβολή τους στη δημόσια σφαίρα μόνα αθώα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Φαντάζομαι δεν γίνεται είδηση ότι μία Σύρια ή ένας Ουκρανός έκανε αίτηση πολιτογράφησης…

Είμαι περήφανος για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου που στο δημοψήφισμα του 1974 δεν είχαν κανένα δισταγμό τί να ψηφίσουν, γιατί αυτή η γενιά δεν μπορεί να ξεχάσει τι πάει να πει Βασιλιάς. Πρόσφυγες αφού, ξεχνιέται ο υπεύθυνος Αρχιστράτηγος Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α’ που παρέσυρε τον ελληνισμό στην καταστροφή του 1922; Δημοκράτες αφού, ξεχνιέται ο ρόλος του Βασιλιά Κωνσταντίνου Β’ στα Ιουλιανά, την ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου ή λίγο αργότερα τη νομιμοποίηση που έδωσε στο στρατιωτικό πραξικόπημα;

Η δημοκρατική παράδοση της Μεταπολίτευσης από την οικονομική κρίση του 2009 και μετά αναθεωρείται. Πολιτικές δυνάμεις μάχονται για την ιστορική μνήμη. Ο Ernest Renan στο δοκίμιο του Τί είναι ένα έθνος; (1882) λέει: “Η λήθη, και θα πω ακόμα και το ιστορικό λάθος, αποτελούν κλειδιά στη συγκρότηση ενός έθνους”.

Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις αποκλείουν από το έθνος Αλβανούς, Βούλγαρους, Ρουμάνους, Κούρδους, Σύριους, Αφγανούς, Πακιστανούς, κ.α. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις θα διαγράψουν από την ελληνική ιστορία οποιονδήποτε Άλλο (Αρμένιοι, Σλάβοι, αριστεροί κ.α.). Θα μου πείτε πρέπει όλοι να γίνουν Έλληνες; Όχι, αν δεν το επιθυμούν. Θα ήταν και απίστευτα βαρετό αν γινόταν. Ωστόσο η αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων θα έπρεπε να είναι κανόνας κι όχι διεκδίκηση.

Δεν θα επανέλθει η μοναρχία. Ελπίζω δηλαδή όσο ζω. Η αποδυνάμωση, όμως, της μνήμης των δημοκρατικών κατακτήσεων φυσικοποιεί την υπάρχουσα και κυρίαρχη κατάσταση. Γιατί κάποτε κάποιοι/ες πίστεψαν ότι γίνεται αλλιώς και μία σύντομη ιστορική αναδρομή δείχνει ότι οι Γλύξμπουργκ πάντα ήταν απέναντι.

*Ο Γιώργος-Άγγελος Παπαϊωάννου είναι πολιτικός επιστήμονας