Περί παγκόσμιας συγκίνησης

Παγκόσμια συγκίνηση, κραυγάζουν ξανά και ξανά οι ειδήσεις για τα αδικοχαμένα παιδιά από το όπλο ενός διαταραγμένου στο Κονέκτικατ των Ηνωμένων Πολιτειών. Δάκρυα και του Ομπάμπα μπροστά στις κάμερες, οιμωγές των καναλιών παγκοσμίως, «συγκλονισμένη», λέει, η κοινή γνώμη για τις αθώες ψυχές που χάθηκαν. Τραγωδία χαρακτηρίζεται το «μακελειό» και όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι διεθνώς με το ανάλογο ύφος οδύρονται για το γεγονός, που έπληξε κάποιες αμερικανικές οικογένειες.

Πρόκειται για το απαύγασμα της υποκρισίας, γιατί εδώ και μήνες χάνονται στη Γάζα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, δεκάδες άμαχοι και παιδιά, μωρά και βρέφη από τους ανηλεείς βομβαρδισμούς, που επιχειρούν οι δήθεν πολιτισμένοι με την σιωπηλή ανοχή της δυτικής κοινότητας. Και η τόσο ευαίσθητη, όταν πρόκειται για αμερικανάκια, κοινή γνώμη παραμένει απαθής και αδρανής, χωρίς να έχει ούτε ένα δάκρυ για τα ξυπόλητα παιδιά των Παλαιστινίων, για τα γεμάτα απορία μαύρα μάτια τους, για τη μοίρα τους, την καθορισμένη από τους ισχυρούς της γης, να μην έχουν πατρίδα, σπίτι, ψωμί, σχολείο, σήμερα και αύριο, ζωή. Ούτε ένα δάκρυ για τα δύσμοιρα χιλιάδες παιδιά της αιματοκυλισμένης Συρίας, που χάνουν καθημερινά τους δικούς τους, κι όταν δεν χάνουν και τη ζωή τους παίρνουν τον τρομερό δρόμο της προσφυγιάς στην πιο τρυφερή τους ηλικία. Όσο για τα κανάλια και τα ΜΜΕ, αυτά περνούν τις σχετικές ειδήσεις για λίγα δευτερόλεπτα στα «ψιλά», προσμετρώντας στις παράπλευρες απώλειες εκατοντάδες θανάτους παιδιών και αμάχων. Για αυτούς δεν υπάρχουν ούτε δάκρυα, ούτε συγκίνηση από την παγκόσμια κοινή γνώμη, ούτε κάποια ενέργεια από τους πολυδιαφημισμένους διεθνείς οργανισμούς. Υπάρχει σιωπή, αδιαφορία, ανοχή στο κατά συρροήν έγκλημα, απάθεια, συνενοχή. Και φυσικό είναι θα έλεγε κανείς, αφού όλα αυτά τα παιδιά της Γάζας, της Παλαιστίνης, της Συρίας, θεωρούνται εν δυνάμει μελλοντικοί τρομοκράτες, ενώ τα κακόμοιρα αμερικανάκια θα γίνονταν εξαιρετικοί και γραβατωμένοι γραφειοκράτες και καλοί οικογενειάρχες, έτοιμοι να υπηρετήσουν το σύστημα και να ψηφίζουν αύριο υπέρ των βομβαρδισμών αμάχων στη Μέση Ανατολή, το Ιράκ, το Ιράν και όπου αλλού αποφασίσουν να καταναλώσουν τους εξοπλισμούς τους οι δυνατοί του κόσμου.

Αλλά μάλλον, δεν πρόκειται απλώς για υποκρισία, πρόκειται επιπλέον για την ενεργοποίηση της γνωστής μηχανής, που χωρίζει τον κόσμο σε ανθρώπους με δικαιώματα και μέλλον από τη μια και παρίες, των οποίων η ζωή δεν αξίζει ούτε δεκάρα από την άλλη.

Όσο για τη συγκίνησή μας, ο καθείς εφ’ ω ετάχθη.