Περί ψαριών και φιλανθρωπίας
Την Μαρία τη γνώρισα πρόσφατα, τυχαία. Μου είπε ότι δουλεύει στο Στρατό της Σωτηρίας. Στο ποιο, την ρωτάω; Στο Salvation Army, μου εξήγησε χαμογελαστά, με τέλεια Αγγλικά. Οι γνώσεις μου για τον Στρατό της Σωτηρίας μέχρι πρόσφατα δεν ήταν πολύ περισσότερες από αμυδρές αναμνήσεις μιας θεατρικής παράστασης του Εθνικού Θεάτρου της Βρετανίας. Στο Guys and […]
Την Μαρία τη γνώρισα πρόσφατα, τυχαία. Μου είπε ότι δουλεύει στο Στρατό της Σωτηρίας. Στο ποιο, την ρωτάω; Στο Salvation Army, μου εξήγησε χαμογελαστά, με τέλεια Αγγλικά. Οι γνώσεις μου για τον Στρατό της Σωτηρίας μέχρι πρόσφατα δεν ήταν πολύ περισσότερες από αμυδρές αναμνήσεις μιας θεατρικής παράστασης του Εθνικού Θεάτρου της Βρετανίας. Στο Guys and Dolls, το 2005, ο Ewan MacGregor ως Sky Masterson ερωτεύτηκε μια κοπέλα που δούλευε σε ένα πρόγραμμα του Salvation Army, αφού τον εξόργισε με την ηθική της αντίληψη και εμμονή να βοηθήσει τους λιγότερο έχοντες.
Η Μαρία της δική μας ιστορίας ζει στη Θεσσαλονίκη. Με τον άνδρα της, τον Πόλυ, μετά από δεκαπέντε χρόνια εκπαίδευσης και εργασίας στον Στρατό της Σωτηρίας στο Λονδίνο, ζήτησαν απόσπαση στην Ελλάδα. Μαζί ξεκίνησαν το Salvation Army στη χώρα μας. Στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι ο μεγαλύτερος μη-κυβερνητικός οργανισμός κοινωνικής πρόνοιας.
Χωρίς παράλειψη, κάθε Πέμπτη, η Μαρία, ο Πόλυς, ο Θανάσης και οι εθελοντές τους, πηγαίνουν ζεστό φαγητό σε πάνω από 200 σπίτια της πόλης που το έχουν ανάγκη. Όμως το σημαντικότερό τους έργο, είναι η μεθοδική διαδικασία επανένταξης στην κοινωνία που ακολουθούν με τους ανθρώπους που βοηθούν. Αντί να δώσουμε το ψάρι, θέλουμε να δώσουμε το καλάμι να μπορείς να ψαρέψεις, μου είπε η Μαρία. Βρίσκοντας τις κατάλληλες υπηρεσίες που χρειάζεται και δικαιούται ο καθένας, όπως επιδόματα ή ψυχολογική υποστήριξη, βοηθούν ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, άστεγους ή μη, ώστε να σταθούν στα πόδια τους, να βρουν δουλειά, να μπορούν να πληρώνουν το νοίκι τους. Και πάνω από όλα να μην έχουν πια ανάγκη την Μαρία και τον Πόλυ, εκτός από έναν καφέ που θα πιουν για να πουν τα νέα τους ή ως εθελοντές που πολλοί έχουν γίνει μόλις ξεπέρασαν τις δυσκολίες τους.
Σε μια χώρα που δυστυχώς ακόμα και η φιλανθρωπία υπόκεινται σε καχυποψία (και όχι αδίκως), η κοινωνία μας χρειάζεται απελπισμένα αξιόπιστους οργανισμούς που θα γεφυρώσουν αυτούς που έχουν ανάγκη, με αυτούς που θέλουν να βοηθήσουν. Και απλά συσσίτια δεν αρκούν. Χρειάζεται μεθοδολογία, καλάμια και όχι μόνο ψάρια.
Χρειαζόμαστε πολλές Μαρίες και Πόλυδες. Και αυτοί ένα στρατό από εμάς.
Ο προβληματισμός πάνω σε αυτό το δύσκολο θέμα μπορεί να θεωρηθεί βαρετός ή, ακόμα χειρότερα, διδακτικός. Αλλά λόγω Πάσχα, όπως είθισται στις γιορτές, βρέθηκε μια καλή δικαιολογία για να αναφερθεί η ιστορία της Μαρίας. Αυτή θα συνεχίσει να δουλεύει και εκτός εορτών. Ελπίζω να μην την ξεχάσουμε.
