Περί Θανάτου και του σεβασμού του, περί ελευθερίας στο διαδίκτυο
Με αφορμή όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες μερικές σκέψεις πάνω στο θάνατο
Ο θάνατος δε με φοβίζει, είπε ο Αζάια Μπερλίν. Άλλωστε δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούμε. Όσο υπάρχω εγώ, δεν υπάρχει αυτός κι όταν θα υπάρχει αυτός δε θα υπάρχω εγώ. Δεν έχουμε κανένα σημείο ζωής από τη μετά θάνατον ζωή. Ως μόνη τέτοια, με τις μέχρι σήμερα έρευνες και λογικές σκέψεις, μπορούμε να δεχόμαστε μόνο τις μνήμες και το έργο που αφήνουν στις ζωές των επόμενων γενεών οι εκλιπόντες.
Ως εκ τούτου, υποθέτω, ο Θάνατος είναι ένα πολύ φυσικό αλλά και ιδιαίτερο περιστατικό στην Ιστορία, φυσικό γιατί συμβαίνει σε κάθε ον και ιδιαίτερο γιατί του συμβαίνει άπαξ και δια παντός. Τον Θάνατο, γι’ αυτό και τον σεβόμαστε.
Ιστορικά, διαχρονικά, διαπολιτισμικά, διαθρησκειακά,. Η τιμή στο νεκρό εκφράζει την ηθική υπεροχή του νικητή -επιβιώσαντα στις συγκρούσεις, ή απλώς του πιο μακροημερεύοντος -στο περίεργο κι απρόβλεπτο «πάει» των βιολογικών αντοχών ενός εκάστου- . Εκφράζει ίσως ακόμη πιο απλά, το «δε σκοτώνεις κι άλλο ένα νεκρό».
Η χλεύη, οι μετά θάνατον κατάρες, τύπου «να καεί στην κόλαση» , οι ειρωνείες, η διαπόμπευση στα «εχθρικά» μέσα, ακόμη και η αποσιώπηση ή η επιμελημένη αδιαφορία, δε συνιστούν ήθος και πολιτισμό. Η Ελευθερία στο Διαδίκτυο είναι μια βασανισμένη υπόθεση. Υπόθεση (κυριολεκτικά, εκ του υποθέτω) γιατί επί της ουσίας δεν υπάρχει και βασανισμένη γιατί όλοι έχουν μια άποψη γι’ αυτήν (σαν …αυτή που την παρομοιάζουμε).
Δεν είναι δημόσιο βήμα, τα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Δεν είναι η Βουλή, δεν είναι ανοικτή πολιτική συγκέντρωση, δεν είναι μια διάλεξη στην αίθουσα της ΕΜΣ (παρεμπιπτόντως, να καταθέσω πόσο διαφωνώ κι απογοητεύομαι που προτάθηκε για βράβευση ο κ. Μέρτζος), δεν είναι μια εισήγηση σε πανεπιστημιακό ίδρυμα. Ο λόγος μας σε αυτά, ακόμη κι αν είναι δημόσια η ανάρτηση, δε συνιστά «δημόσια» παρέμβαση γιατί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι (ακόμη) ένας παγκόσμιος «επίσημος» τόπος ενημέρωσης και επικοινωνίας, είναι προσβάσιμα με ελεύθερη επιλογή από τους συμμετέχοντες (αν και για κάποιους και να ήθελαν, είναι απρόσβατα), είναι υποκειμενικά τα σχόλια. Είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις , σε σχέση με τη νομική υπόσταση του προφίλ του καθενός μας, ακόμη περίπου άγνωστο θέμα στο Δίκαιο. Δεν είναι όμως απλώς, η πλάκα μας, και «ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή».
Συμβαίνουν «σημεία και τέρατα» με πολλούς από τους «influentials» , τους επιδραστικούς επώνυμους ή και όσους αναδείχθηκαν σε «opinion Leaders», κάνοντας επικοινωνιακή πολιτική με τη χρήση του Facebook και των άλλων λιγότερο δημοφιλών Μέσων. Και δεν διαχειρίζονται μόνο ταξίδια και δίαιτες. Διαχειρίζονται Θάνατο κι Ελευθερία με τον κυνισμό της επιτυχίας.
Της αποδοχής εκατοντάδων ή και χιλιάδων «like’s» της Αγοράς. Του διψασμένου για τιμωρία, βία, κρεμάλες, επιτέλους ενόχους από τη μια, αλλά και , διψασμένου για υποσχέσεις, σωτήρες, ήρωες, ηγέτες από την άλλη κοινού, του αγριεμένου κοινού του Ιπποδρόμου. Ύβρις και Υποκρισία. Βένετοι και Γαλάζιοι σε θέσεις μάχης πάντα… κι ο πλανήτης που μας φιλοξενεί απτόητος βαδίζει, στο δικό του μακρινό (εκατομμύρια έτη μετά, βεβαίως, λένε ) θάνατο.
Υ.Γ. 1 Με αφορμή το θάνατο ενός πολιτικού που ποτέ δε μου άρεσε αλλά σέβομαι και ζωή και θάνατο.
Υ.Γ. 2 Μεγάλο και ίσως «βαρύ» που λένε, το κείμενο. Όσοι το διαβάσετε όλο, ήρωες κι ευχαριστώ.
