Περί του νομοσχεδίου των ΑΕΙ

”Μην του μιλάτε του παιδιού” ήμασταν εμείς οι δεκαοχτάχρονοι τις μέρες αυτές. Από τη μία, έχουμε τη βασανιστική αναμονή των βάσεων, από την άλλη, την κορύφωση του διαλόγου-των ”άναρθρων κραυγών” πολλών- και την ψήφιση του νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας.

Δεν θα σταθώ στη συναίνεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, που πολλοί εξαίρουν ως έμμεση απόρροια του νομοσχεδίου, ούτε στη συνηθισμένη αρνητική στάση της αριστεράς, που για μένα, έχασε ακόμα μία ευκαιρία, να αποδείξει ότι δεν ζει στο δικό της κόσμο.

Θα σταθώ, όμως, στην άποψη μου για το νομοσχέδιο, που άλλοι το χαρακτηρίζουν ρηξικέλευθο, άλλοι αντισυνταγματικό, άλλοι φορέα συμφερόντων και δεν συμμαζεύεται.

Ναι, χάρηκα ιδιαίτερα που πέρασε. Ναι, από την κυρία Διαμαντοπούλου, πολλές από τις μεταρρυθμίσεις της οποίας (λ.χ. κατάργηση βάσης του δέκα) κατέκρινα, ως μαθητής. Ναι, παρά τις αδυναμίες του, γιατί τέλειος νόμος δεν υπάρχει.

Μου αρκεί:

• …που καταργείται οριστικά το άσυλο, το οποίο προστάτευε τελικά την εγκληματικότητα, τις επιθέσεις, τις καταλήψεις και βέβαια, τους βανδαλισμούς από γνωστούς-άγνωστους. Α, και πάντα, στο πλαίσιο της ελευθερίας των ιδεών και της δημοκρατίας! Πόσα εκατομύρια ευρώ πληρώνουμε, άραγε, ως Έλληνες φορολογούμενοι στο όνομα αυτής της ελευθερίας και με πόσα σπασμένα τζάμια, καμμένους κάδους και βαμμένους τοίχους ισοδυναμεί;

• …που παίρνουν πόδι οι αιώνιοι φοιτητές, οι οποίοι επιβαρύνουν οικονομικά τα ιδρύματα και καθιστούν την Ελλάδα τη χώρα με το μικρότερο ποσοστό φοιτητών που ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στον προβλεπόμενο χρόνο φοίτησης, μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.

• …που αποδυναμώνεται κάπως η κομματοκρατία στα πανεπιστήμια, εφόσον στην εκλογή των Πρυτάνεων και λοιπών διοικητικών οργάνων, δεν θα έχουν λόγο οι φοιτητές. Το ιδανικό, βέβαια, πιστεύω, θα ήταν η ολοκληρωτική κατάργηση των κομμάτων.

• …που γίνεται λόγος για αξιολόγηση καθηγητών και ιδρυμάτων ανα πενταετία, αλλά και για εξορθολόγηση της χρηματοδότησης ιδρυμάτων, μέσω κριτηρίων αποδοτικότητας και αξιοποίησης της περιουσίας τους.

• …που δίνεται μία ευελιξία πλέον στο πρόγραμμα και στα έτη σπουδών, ανάλογα με την επιθυμία του κάθε ιδρύματος. Αποτέλεσμα:α) δυνατότητα ανάπτυξης και ευέλικτων προγραμμάτων που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς β) μείωση της γραφειοκρατίας, που ήθελε κάθε πανεπιστήμιο δέσμιο του Υπουργείου, ακόμα και για μεταπτυχιακά προγράμματα.

• …που το ελληνικό πανεπιστήμιο καθίσταται περισσότερο εξωστρεφές. Δυνατή είναι πλεόν η οργάνωση μαθημάτων στην αγγλική γλώσσα, ενώ απαραίτητη θα είναι η γνώση ξένης γλώσσας για την απόκτηση πτυχίου. Μπορούν επίσης να ιδρύνονται τμήματα ελληνικών ΑΕΙ σε άλλες χώρες, αλλά και να προσκαλούνται αλλοδαποί καταξιωμένοι επιστήμονες ως “επισκέπτες καθηγητές” 

• …που, επιτέλους, κριτήριο για τη λειτουργία ή την κατάργηση τμημάτων και ΑΕΙ θα αποτελεί ο αριθμός των φοιτητών και η απόδοσή τους, όχι οι ”αναπτυξιακές” ανάγκες κάθε τοπικής κοινωνίας, που μεταφράζονται σε καφετέριες και φωτοτυπάδικα.

Στο σημείο αυτό, οφείλω να σημειώσω πως, αφενός δεν γνωρίζω πλήρως τις διατάξεις του νέου νομοσχεδίου, αφετέρου δεν έχω ζήσει, ακόμα, μέσα στους κόλπους του ελληνικού πανεπιστημίου για να έχω μέτρο σύγκρισης. Οι παραπάνω θέσεις προέρχονται από όσα έχω ακούσει, διαβάσει και δει για το νομοσχέδιο και φυσικά, από τα λεγόμενα φίλων μου που ήδη σπουδάζουν. Φίλων που επίσης βλέπουν θετικά, παρά τις όποιες ενστάσεις, την ψήφιση του νόμου της κυρίας Υπουργού.

Κλείνοντας, το ότι ψηφίστηκε ο νόμος δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα εφαρμοστεί ακέραιος, όπως ακριβώς δεν εφαρμόστηκε και ο νόμος Γιαννάκου.

Ήδη οι γενναίοι αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου ετοιμάζονται να επαναλάβουν τα κατορθώματα εκείνης της εποχής που ακόμα μας στοιχειώνει. Και από πίσω τους, η λεοντόκαρδη νέα γενιά (με μυαλό 80χρονου) φτιάχνει τα πλακάτ και τις μολότωφ, αγοράζει τα λουκέτα και καλεί όλους στη μάχη ενάντια στον ξένο δάκτυλο και τα μεγάλα συμφέροντα, που ετοιμάζονται να καταστρατηγήσουν το τελευταίο προπύργιο δημοκρατικού και δημοσίου πανεπιστημίου στην Ευρώπη! Νομίζετε λέω υπερβολές; Όχι, δεν λέω: διαβάστε. Ήδη τοιχοκολλήθηκαν άναρχα στον τοίχο του σπιτιού μου οι αφίσες που με καλούν στον αγώνα.

Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν μπορώ να έρθω. Εγώ κάνω το δικό μου αγώνα. Έναν αγώνα που ξεκίνησε πέρσι και θα συνεχιστεί, όπως φαίνεται, για αρκετά χρόνια ακόμα. Λυπάμαι, παιδιά, αλλά το δικαίωμά μου να σπουδάσω αυτό που αγαπώ το κέρδισα με ιδρώτα και ξενύχτι. Και δεν είστε σε θέση να μου το αφαιρέσετε!

Κάψτε, φωνάξτε, σπάστε,λοιπόν, όσο θέλετε. Δεν με πείθετε για την καταστροφική επίδραση του νομοσχεδίου. Και ξέρετε γιατί; Γιατί το ελληνικό πανεπιστήμιο, χάρη και στη δική σας συνδρομή, δεν μπορεί να γίνει χειρότερο! Σας απογοήτευσα; Μπα, δεν το νομίζω…