Η περίοδος της Μεγάλης Ντροπής

Χρόνο με το χρόνο, πιστεύω όλο και περισσότερο πώς οι Έλληνες είναι τύποι απολύτως αντιφατικοί. Ικανοί και για τα υπέροχα και για τα ντροπιαστικά.

Αυτό τον καιρό περνάμε την περίοδο της Ντροπής. Της απόλυτης απομυθοποίησης του φιλόξενου Λαού του γεμάτου με αυταπάρνηση, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, ακόμη και ριζοσπαστισμό, πρωτοπορία σε κοινωνικές συμπεριφορές και πολιτικές επιλογές, πρωτόγνωρες για την γηραιά Ευρώπη.

Σήμερα ζούμε στα απόνερα που άφησε το καράβι της Ελπίδας μας, που… βούλιαξε; Δεν σάλπαρε ποτέ; Δεν ξέρω ακριβώς αλλά, κατά κάποιο μη κατανοημένο επαρκώς και νομίζω άδικο τρόπο το χάσαμε. Και στο λίμνασμα της εσωστρέφειας και του νεοσυντηρητισμού, σε κάθε του έκφανση.

Σήμερα ζούμε σκηνές αυτοεξευτελισμού και λύπησης ως οργανωμένης σε ανθρωπιστικά ιδεώδη κοινωνίας. Σε ταυτόχρονα εξελισσόμενα πεδία, που δείχνουν και το μέγεθος της ήττας.

Είναι οι συμπεριφορές πανικού, ρατσισμού και ανθρωποφοβίας με την ανακοίνωση των πρώτων κρουσμάτων του κορονοϊού στη χώρα μας. Ένα κλίμα φόβου για τον «Φοβερό Άγνωστο Ιό» είχε ήδη καλλιεργηθεί. Πρώτα στο εξωτερικό. Αλλά και σε μας – βομβαρδισμός ειδήσεων για τους θανάτους αλλά όχι τις ιάσεις, στην Κίνα, μετά η μετάδοση και διασπορά του στην Ευρώπη, οι δώδεκα θάνατοι στη γειτονική μας Ιταλία- ήταν όλα προετοιμασμένα λες, στην εμφάνιση του πρώτου κρούσματος, όχι για την ψυχραιμία αλλά για το ακριβώς αντίθετό της. Τι ακολούθησε;

Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολύ μικρόψυχα σχόλια για την πρώτη νοσούσα (που σημειωτέον, κάτι δεκατάκια έχει μέχρις ώρας γραφής του παρόντος), σχεδόν «φωτογραφήθηκε» το πρόσωπό της από κίτρινα sites και έντυπα, εκφράστηκαν απόψεις τύπου «γιατί δεν τους εξετάζουμε στα αεροδρόμια» και «Καραντίνα σε όσους έρχονται από Ιταλία»…

Άδειασαν τα φαρμακεία από χειρουργικές μάσκες και αλκοολούχες –απολυμαντικές λοσιόν. (Οι επόμενες, εναπομείνασες παρτίδες από μάσκες είναι ακριβότερες κι από τις συλλεκτικές βενετσιάνικες του καρναβαλιού)

Έκλεισαν Δημαρχείο και Σχολεία για απολύμανση 

Ματαιώθηκαν οι αποκριάτικες εθιμικές γιορτές σε όλη την Ελλάδα. 

Άδειασαν από την αφόρητη πολυκοσμία τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ στη Θεσσαλονίκη (το μόνο ευχάριστο για όσους τα επέλεξαν)- νομίζω, ο ΟΑΣΘ είναι στα πρώτα από αυτά που θα έπρεπε να ματαιωθούν ειδικώς, όχι τόσο τα Καρναβάλια – κινείται πολύ λιγότερος κόσμος στα καταστήματα καφέ και εστίασης, φυσικά και σε πολυκαταστήματα και εμπορικά.

Άδειασαν τα ράφια των Super- market από μακαρόνια, ρύζια, αλεύρι, ζάχαρη, αλάτι(!!!;;;) κατεψυγμένα λαχανικά και κρέατα, μαζί με τα «σαρακοστιανά» από τις πρωινές της Πέμπτης ώρες…

Θέατρα, κινηματογράφοι, μπαράκια και μουσικές σκηνές σε απόγνωση.

Αν αυτό είναι ψυχραιμία, τότε τί είναι ο πανικός; Αν αυτό λογίζεται αξιοπρέπεια τότε πόσο πιο άθλια μπορεί να είναι η ντροπή; 

Μπορεί και να είναι, κατάλαβα τις τελευταίες μέρες. Στις εικόνες αλληλοσπαραγμού που μας επιτρέπουν τα τηλεοπτικά μέσα να δούμε και στα γεγονότα που μαθαίνουμε από άλλες πηγές, βεβαιωμένα έγκυρες, ότι συμβαίνουν αυτό τον καιρό στα ακριτικά νησιά μας του Ανατολικού Αιγαίου.

Η Ντροπή είναι κυβερνητική, είναι των δυνάμεων καταστολής (ΜΑΤ) που στάλθηκαν αλλά, πριν και πίσω από αυτές τις εξελίξεις, είναι όλων των υπόλοιπων ημών, που αρνούμαστε να δεχτούμε την ελάφρυνση του φορτίου που σηκώνουν 5 χρόνια πια οι νησιώτες, οι Λέσβιοι, οι Σάμιοι, οι Χιώτες.

Πέντε χρόνια και αρνούνται στην ηπειρωτική Ελλάδα, δήμαρχοι, τοπικοί παράγοντες, οι κάτοικοι οι «στεριανοί», να συνδράμουν να δείξουν αλληλεγγύη όχι στους «ξένους» αλλά στους συμπολίτες νησιώτες που έσωσαν και περιέθαλψαν χιλιάδες, που έστειλαν το όνομα της Ελλάδας στα πέρατα της γης σε δημοσιότητα με κάτι Γιαγιάδες της Λέσβου. 

οι γιαγιάδες της Λέσβου άγγιξαν όλο τον κόσμο αλλά δεν κατάφεραν να συγκινήσουν τους συμπατριώτες τους , pic.twitter.com/k4ETK0LSrZ

— Aspetos (@NAspetos) April 23, 2018

«Ήρωες». Έκαναν τα πάντα. Αλλά οι «Ήρωες» έχουν εν ζωή τις αντοχές τους. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη προδοσία από αυτό που τους επιφύλαξε η εξέλιξη, Η άρνηση των υπόλοιπων ελλήνων να μοιραστούν το βάρος.

Έτσι, αυτές τις μέρες

Ζήσαμε τις εικόνες ενός ακήρυχτου «πολέμου» ανάμεσα σε σιδερόφρακτες δυνάμεις απόβασης του Κράτους από τη μια και των τοπικών κοινωνιών, ενωμένων, από την άλλη. 

Θα μεταφέρω περιγραφή, για μια από τις μάχες, ντόπιου Μυτιληνιού: «Στην αρχή μας ψέκασαν με τα χημικά. Μας τρόμαξαν μας διέλυσαν. Αλλά οργανωθήκαμε, είμαστε μουτζαχεντίν εμείς, πήγαμε νύχτα, τους πιάσαμε στον ύπνο, φάγανε το ξύλο της αρκούδας». 

Ντροπή δεν είναι να ζει έτσι η πατρίδα;