Ο περίπατος της ελπίδας…

Του Γιώργου Τούλα

Το Σάββατο 21 Μαΐου, μαζί με χιλιάδες άλλους λόγω της μέρας, πέρασα στο κέντρο της πόλης αρκετές ώρες για να διαπιστώσω χαλαρά πως σχεδόν τίποτε από ότι υποσχέθηκε η δημοτική αρχή το περασμένο φθινόπωρο δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.

Τα πεζοδρόμια της Τσιμισκή κατειλημμένα από δεκάδες μετανάστες που πουλούσαν ιμιτασιόν επώνυμες τσάντες και εμείς αναγκασμένοι σε διαρκή σλάλομ στο οδόστρωμα, που ήταν επίσης κατειλημμένο από παρκαρισμένα αυτοκίνητα ανθρώπων που έπιναν καφέ, πάνω σε κατειλημμένα πεζοδρόμια που έχουν μετατραπεί σε υπαίθριες εκθέσεις επίπλων. Τα σκουπίδια ξεχείλιζαν από παντού.

Προσπάθησα να παρκάρω το μηχανάκι μου κάπου που να μην ενοχλεί, καθώς κανένα νέο πάρκινγκ από όσα έχουν εξαγγελθεί, δεν έχει σκάσει ακόμα μύτη.  Άπειρες ουρές αργόσχολων ταξί είχαν καταλάβει τις λωρίδες των λεωφορείων.  Η πλατεία Ναβαρίνου που πάσχιζαν εκείνη τη στιγμή να να τη ζωντανέψουν ομάδες της πόλης, ήταν έρμαιο περιθωριακών και απελπισμένων, που σέρνονταν σα σκιές στο καταμεσήμερο, σε ένα από τα πιο θλιβερά τοπία δυτικών μεγαλουπόλεων.

Το ίδιο βράδυ στη Βαλαωρίτου το οδόστρωμα(!) εξαφανισμένο από τραπεζοκαθίσματα και μια δυστυχισμένη που σχεδόν έκλαιγε, διότι κανείς δεν την είχε προειδοποιήσει να μην παρκάρει από νωρίς εκεί, καθώς το βράδυ το αυτοκίνητο της θα είχε μετατραπεί σε υπαίθρια μπάρα. Οι ήχοι των μπαρ μετέτρεπαν τον αέρα του Βουλεβάρτου σε κολαστήριο, ενώ το Φαληράκι της Ρόδου έμοιαζε μπροστά σε ότι εξελισσόταν τριγύρω με παρθεναγωγείο. Στην πλατεία Αριστοτέλους εκατοντάδες μηχανάκια είχαν καταντήσει το όνειρο του Εμπράρ, εφιάλτη, όπως και στο Λευκό Πύργο η ανάπλαση που ονειρεύτηκε η Κατερίνα Τσιγαρίδα είχε χαλαρά μετατραπεί σε ένα νυχτερινό πάρκινγκ. Οι καντίνες σε παγκόσμια καινοτομία είχαν καταλάβει όλο το πλακόστρωτο της παλιάς παραλίας, Κάτι που δεν συμβαίνει σε καμία παραλία του κόσμου. Σε όλο το μήκος της Κένεντι τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα περίμεναν μεθυσμένους οδηγούς να απελευθερώσουν άλλους εγκλωβισμένους! Για την κλασική γωνία Νίκης με Βενιζέλου δεν υπάρχουν λόγια. Μιλάει η νύχτα.

Και αναρωτιέμαι τι άλλαξε ειλικρινά από το περσινό καλοκαίρι;  Αν εξαιρέσεις τη μάχη της Ικτίνου, που μου φαίνεται πια και λίγο show off, όταν υπάρχει το ασύλληπτο άντρο της Βαλαωρίτου, όπου κανένας νόμος δεν λειτουργεί, πουθενά αλλού δεν επενέβη κάνεις. Άνθισαν οι προσδοκίες που έφεραν όμως πρόωρα την απογοήτευση, μια εξωστρέφεια γέμισε προσωρινά την πόλη, δεκάδες εκδηλώσεις που αντικατέστησαν την απραξία με υπερβολικά πολλές και ατυχώς σχεδιασμένες μετριότητες και μια απορία  πια κυριαρχεί παντού: πόσο εύκολα ξεχάστηκαν όσα μας έκαναν να ελπίζουμε; Μήπως βιάζομαι; Καιρός θα δείξει…