Περίσσεψε το θανατικό, μπόλικο το κέρδος, καιρός για ειρήνη

Περίσσεψε γύρω μας το θανατικό, ο πόνος, ο ξεριζωμός. 

Όχι ότι δεν υπήρxε μπόλικο στο παρελθόν, όχι ότι δεν το βλέπαμε στην καθημερινότητα, τώρα όμως περίσσεψε. 

Περίσσεψε και η μικρότητα, το σκληρό τίποτα πέρα από το ατομικό κέρδος και συμφέρον. 

Περίσσεψαν και αυτοί που είναι έτοιμοι να δείξουν με το δάχτυλο όσους καταρχήν μιλούν για την ειρήνη αντί να τρέχουν να δηλώσουν φιλο-οτιδήποτε.

Ξυπνάμε το πρωί και πλενόμαστε. Αυτό προϋποθέτει νερό, σαπούνι, πετσέτες. Πρωϊνό σημαίνει ότι έχουμε να φάμε, έχουμε πηγή θέρμανσης για το ρόφημα και φλιτζάνια. 

Ντύσιμο σημαίνει ότι έχουμε πάνω από δύο αλλαξιές εσώρουχα και κάτι επιπλέον από ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Το «να πάμε στη δουλειά» σημαίνει ότι έχουμε δουλειά ή στην χειρότερη ότι ψάχνουμε. 

Αν έχουν όλα βομβαρδιστεί, δεν υπάρχει ούτε καν δυνατότητα για ψάξιμο. Το «να πάνε τα παιδιά στο σχολείο» σημαίνει ότι λειτουργούν σχολεία και συγκοινωνίες. Καθώς μιλούσαμε σήμερα όλα αυτά σκεφτόμουν. 

Μου είπε ότι ήρθε από την Ουκρανία με το αυτοκίνητο, στο πορτ-μπαγάζ ότι χώρεσε, στις πίσω θέσεις ο παππούς και η γιαγιά. Με αναγκάζει να σκεφτώ πόσο δεν είναι αυτονόητο ότι έχω φλυτζάνι και πετσέτες, πόσο δεν είναι αυτονόητο ότι προκαταβάλω την ύπαρξη ενός σπιτιού, ενός κρεβατιού αλλά και της ίδιας της ζωής. Με αναγκάζει να σκεφτώ για το υπέρτατο αγαθό της ειρήνης.

Και μετά οι εικόνες από τους εκτελεσμένους Ουκρανούς στο δρόμο, δεμένους πισθάγκωνα, βιαστικά θαμμένους σε ομαδικούς τάφους. Οι εικόνες από τον βομβαρδισμένο σιδηροδρομικό σταθμό με τα πτώματα Ουκρανών που αναζητούσαν την ελπίδα της διαφυγής και τον πύραυλο να γράφει «για τα παιδιά». 

Τέλος, η εικόνα του ναζί από το ουκρανικό εθνικιστικό Τάγμα Αζόφ να απευθύνεται στην ελληνική Βουλή. Υπάρχουν πρόσωπα που διέταξαν και υλοποίησαν αυτά τα εγκλήματα πολέμου και πρέπει να λογοδοτήσουν ανεξαρτήτως της πλευράς για την οποία πολεμούν. Ποιος όμως εξόπλισε αυτούς τους εγκληματίες; 

Αν αυτό δεν σκεφτούμε θα βρισκόμαστε κάθε φορά άφωνοι μπροστά στις φρικαλεότητες του πολέμου. Η μόνη ρεαλιστική πολιτική ειρήνης περνά από την έμπρακτη καταδίκη των εγκλημάτων πολέμου, την έμπρακτη καταδίκη των επιτιθέμενων, την ανθρωπιστική βοήθεια σε όσους υποφέρουν, την πρόνοια για όλους τους πρόσφυγες και το σταμάτημα των στρατιωτικών εξοπλισμών. 

Εξασφαλίζουν αυτά την ακύρωση των λόγων που οδηγούν στους πολέμους; Όχι, αλλά κάνουν πιο δύσκολη την πραγματοποίηση τους. «Και τι θα γίνει με τους επιθετικούς γείτονες που συνεχώς εξοπλίζονται;» είναι η ερώτηση που πάντα τίθεται ως επωδός. Το άτοπο αυτής της ερώτησης έχει αποδειχθεί με εκατόμβες νεκρών στον 19ο και στον 20ο αιώνα, δεν χρειάζεται να το ξαναζήσουμε και στον 21ο…

Σύμφωνα με το «Μητρώο διαφάνειας» για τα «λόμπι» του γερμανικού κοινοβουλίου, πολλές από τις εταιρείες που πρόκειται να επωφεληθούν άμεσα από τον αυξημένο αμυντικό προϋπολογισμό της χώρας – συμπεριλαμβανομένων των Airbus, Hensoldt, Krauss-Maffei Wegmann, Leonardo, Lockheed Martin, Rheinmetall και ThyssenKrupp – έχουν συνολικά ξοδέψει περισσότερα από 6,4 εκατομμύρια ευρώ για να ασκήσουν πίεση στους Γερμανούς βουλευτές την τελευταία διετία.

 Δημοσιευμένες αναφορές του Δεκεμβρίου 2021 κατονομάζουν τουλάχιστον 15 σημαίνοντες πολιτικούς και γερουσιαστές στις ΗΠΑ που έχουν οικονομικά συμφέροντα σε εταιρίες παραγωγής όπλων μεταξύ των οποίων οι κολοσσοί Lockheed Martin, Boeing, Raytheon Technologies, Honeywell και General Electric. 

Είμαστε κατά της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία γιατί είμαστε υπέρ της ειρήνης. Το αίτημα της ειρήνης υπερβαίνει κάθε άλλη ανάγνωση που μας διακρίνει σε φιλο-ρώσους ενάντια σε φιλο-ουκρανούς, φιλελεύθερους ενάντια στους υποστηρικτές του ανατολίτικου αυταρχισμού, «κρυπτο-φιλο-Πούτιν» ενάντια σε αυθεντικούς «ευρωπαϊστές», νοσταλγούς της ΕΣΣΔ ενάντια σε νοσταλγούς του ροκ-εν-ρολ κλπ. 

Οι ταμπέλες αυτές εξυπηρετούν τις πρόσκαιρες κομματικές αντιπαραθέσεις αλλά δεν διώχνουν το θανατικό. Το φέρνουν πιο κοντά καθώς τεμαχίζουν, διακρίνουν, κατηγορούν. Όσο συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η αύξηση των εξοπλισμών εμπεδώνει την παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη τόσο κοιτάμε πιο βαθιά στην άβυσσο.

 Ως γνωστόν, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εμάς. Τότε θα είναι αργά, δεν θα έχουμε άλλη επιλογή από το να πολεμήσουμε.

*Έργο του Σάμη Ταμπώχ, «ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ, 4/2022» ακρυλικό, 65 x 50 εκ.